۱ او منی چُکّ! گڑا تئو هما رهمتئے برکتا که مارا چه ایسّا مَسیهئے نێمگا رسیت، وتا مُهر و مُهکم بدار. ۲ هرچے که من بازێن شاهدێئے دێما گوشتگ و تئو اِشکُتگ، اے تالیمان اَنچێن پُراِهتبارێن مردمانی سپرده بکن که دگران تالیم دات بکننت.
۳ ایسّا مَسیهئے شرّێن سپاهیگێئے پئیما سکّی و سۆریانی سگّگا گۆن بئے. ۴ هما سپاهیگ که جنگا رئوت، وتا گۆن اے دگه کاران دَزگَٹَّ نکنت. آ لۆٹیت که منی اَپسر چه من رَزا ببیت. ۵ همے ڈئولا، کسے که لئیب و گوازیا بهرَ زوریت، تانکه رهبندانی هسابا لئیبَ نکنت، آییا کَٹّۆکئے تاجَ نرسیت. ۶ کِشارئے ائولی بهر باید اِنت دِهکانا برسیت که هێدی رێتکگ. ۷ هرچے من گوَشگا آن، اِشانی سرا پگر بکن که هُداوند ترا اے سجّهێن چیزّانی زانت و سرپدیا دنت.
۸ ایسّا مَسیها یات بکن، هما که داوودئے نَسل و اۆبادگے و چه مردگان زندگ بوت. همے منی پئیگام اِنت و ۹ په همِشیا سکّی و سۆریَ سگّان، تنتنا چۆ ردکارا زمزیلان بَستگ آن. بله هُدائے هبر زمزیلان نبَستگ. ۱۰ گڑا هُدائے گچێن کرتگێنانی هاترا من هر چیزَّ سگّان که آیان هم نجات برسیت. اے نجات و اِشیئے ابدمانێن شان و شئوکت ایسّا مَسیهئے سرا ایمان آرگئے برکتا رسیت.
۱۱ اے گپّ راست اِنت که:
اگن ما گۆن ایسّایا مُرتگێن،
گڑا گۆن آییا زندگ هم بێن.
۱۲ اگن ما سکّی و سۆریان بسگّێن،
گۆن آییا بادشاهی هم کنێن.
اگن ما آییئے مُریدیا اِنکار بکنێن،
آ هم مئے پَجّاه آرگا اِنکارَ کنت.
۱۳ اگن ما گۆن آییا بێوَپایی بکنێن،
آ گۆن ما انگت وپا کنت،
چێا که آ وتی تَب و سَرِشتئے هِلاپا شُتَ نکنت.
۱۴ باوَرمندان مدام اے چیزّانی ترانگا بگێج. هُدایا شاهد کن و آیان هبردار کن که لبز و مانایانی سرا جنْگ مکنێت. اے چیزّان هچّ اَرزش نێست، هُشکا گۆش دارۆکانی ایمانا تَباهَ کننت. ۱۵ وتی سجّهێن جُهدا بکن که وتا هُدائے دێما که پێشَ کنئے، هُدائے کبول کرتگێن مردمے ببئے، انچێن کار کنۆکے ببئے که شرمندگ بئیگئے زلورتی مبیت و راستیئے هبرا بے رَدیا بئیان بکنت.
۱۶ وتا چه بے سر و پادێن گَپّان که گۆن هُدایا هچّ سر و کارِش نێست، دور بدار چێا که چُشێن گپّ و رَپّ مردما چه هُدایا رۆچ په رۆچ دورترَ کننت. ۱۷ اے پئیمێن گپّ و هَبر باورمندانی نیاما اَنچۆ شنگَ بنت که شومَّکئے ناجۆڑی بدنا شنگَ بیت. هیمِناووس و پیلێتوس اَنچێن مردم اَنت ۱۸ که راستیئے راهِش یله داتگ. آ گوَشنت که مُردگ وَه چۆناها چه کَبران پاد آتکگ و زندگ بوتگ‌اَنت، و اے پئیما لهتێنئے ایمانا تَباهَ کننت.
۱۹ بله پدا هم هُدائے سرا باورمند مُهرَ اۆشتنت، لۆگێئے مُهکمێن بنیادئے پئیما. هُدایا وتی باورمندانی سرا اے هبر نَکش کرتگ و مُهر جتگ‌اَنت: ” هُداوند وتی مردمان پجّاهَ کاریت“و ”هرکَس که هُداوندئے ناما گیپت، باید اِنت وتا چه بدکاریا دور بداریت.“
۲۰ سێرێن مردمئے لۆگئے دَرپ و هیران تهنا تلاه و نُگرهئیگَ نبنت، دار و گِلئے دَرپ هم بیت. لهتێن درپ و هیران په هاسێن کاران کار بَندگ بیت و لهتێن په اَدناێن کاران. ۲۱ اگن کسے وتا چه بَدکاریا دور بداریت و وتا پلگار بکنت، په هاسێن کاران درپے بیت، پاک و پلگار کنگَ بیت، وتی واهُندئے دَردا وارت و په هر شرّێن کارا تئیارَ بیت.
۲۲ وتا چه ورناییئے هئوا و هئوَسان دور بدار و هما مردم که گۆن ساپێن دلے هُداوندئے ناما گِرنت، آیانی همراهیا پهرێزکاری و ایمان و مِهر و اێمنیا شۆهاز بکن. ۲۳ ترا گۆن اَهمَک و ناسرپدێن گپّان کار مبیت، چێا که تئو زانئے که اے گپّ، اَڑ و کُڑ پادَ کننت. ۲۴ هُداوندئے هِزمتکار باید اِنت اَڑ و کُڑ مکنت. اَڑ و کُڑئے بدلا گۆن هرکَسا مهربان ببیت، تالیم دات بکنت و سَگّ و برداشتی باز ببیت. ۲۵ وتی هلاپێن مردمان په نرمی راستێن راها سۆج بدنت، بلکێن هدا آیان مۆه بدنت که تئوبه بکننت و راستیئے زانتا سر ببنت، ۲۶ هۆش و سار بکننت و چه شئیتانئے داما بچُٹّنت، هما شئیتان که اے مردمی بندیگ کرتگ‌اَنت تانکه آییئے واهگا سرجم بکننت.