۱ بَهتاور هما اِنت که هُداوند چه آییئے ناشَریان سر گوَستگ و
گناهی بَکشگ بوتگ‌اَنت.
۲ بَهتاور هما اِنت که هُداوند آییئے گناها هچبر هسابَ نئیاریت و
آییئے اَرواها پرێبے مان نێست.
۳ وهدے چُپّ و بێتئوار اتان
هَڈّ و بندُن پوسّان اتنت،
چه سجّهێن رۆچئے زاری و پریاتان.
۴ چیا که رۆچ و شپ تئیی دست منی سرا سنگین اَت،
سجّهێن تاگتُن هُشگا اَت، چۆ که گرماگئے تَپتئے چێرا ببان. اۆشت...
۵ گڑا وتی گُناهُن تئیی درگاها مَنِّت و
وتی ناپرمانیانُن چێر ندات.
گوَشتُن: ”وتی گناه و سرکَشیان هُداوندئے گوَرا مَنّان“و
تئو منی گناهئے مئیارباری بَکشت. اۆشت...
۶ پمێشکا، تان وهد و مۆه اِنت،
هر هُدادۆست تئیی گوَرا دْوا بکنت،
وهدے هارێن آپ چستَ بنت،
هچ پئیما په آییا سر بوتَ نکننت.
۷ تئو منی چێر بئیگئے جاگه ائے،
چه سَکّی و تنگیان منا اێمنَ دارئے و
گۆن آزاتیئے سئوت و زێملان گوَرامبازَ کنئے. اۆشت...
۸ هُداوندَ گوَشیت: ”ترا هما راها سۆجَ دئیان که باید اِنت برئوئے،
ترا شئور و سلاهَ دئیان و
ترا چارانَ بان.
۹ ناسرپدێن اسپ یا کَچَرئے پئیما مبئے،
که تهنا گۆن لگام و مهارا رام کنگَ بیت،
اگن نه، تئیی نزّیکا نئیئیت.“
۱۰ بدکارئے رنج و اَزاب باز اَنت،
بله هُداوندئے مِهر هماییئے چَپّ و چاگردا گیپت
که هُداوندئے سرا تئوکلَ کنت.
۱۱ او پهرێزکاران! هُداوندئے بارگاها شادهی کنێت و شادان ببێت.
او سجّهێن نێکدلان! شادهیئے گوانکا بُرز کنێت.