۱ گوَشتُن که ”پهرێزَ کنان
تان گۆن وتی زبانا گناه مکنان.
تان وهدے بدکارے منی کِرّا اِنت
وتی دپا لگامَ کنان.“
۲ چُپّ و بێتئوار بوتان، تنتنا شرّێن هبرے هم نکرتُن،
بله درد و اندۆهُن گێشتر بوتنت.
۳ دلُن مان درونا جۆش جنگا اِنت.
وهدے گێشتر پگرُنَ کرت، آسا شمالهَ کشّت،
گڑا زبانُن پَچ بوت.
۴ ”او هُداوند! منی آکبتا پدّر کن،
منی رۆچانی هساب چی اِنت،
بِلّ تان بزانان که چۆن زوتَّ گوَزنت.
۵ تئو منی زِند بچیلّێئے کَدّا کرتگ،
منی زِندمانئے سال، تئیی چمّا هچّ نه‌اَنت.
سَدَّک آن که انسانئے زِند یک ساهے گێش نه‌اِنت.“اۆشت...
۶ بێشکّ انسان چۆ ساهگێا چکرّیت،
بێشکّ که آ مُپت و ناهودگا تچ و تاگَ کنت،
مُچّ و اَمبارَ کنت، بله نزانت که کئیا رسنت.
۷ ”بله نون او هُداوند! من چِه چیزّئے ودارا آن؟
اُمێتُن تئیی سرا اِنت.
۸ منا چه سجّهێن ناپرمانیان چُٹّێن و
اَهمکانی کَلاگی مکن.
۹ بێتئوار آن و دپا پَچَ نکنان،
چیا که اے تئو کرتگ.
۱۰ وتی زربتا چه منی سرا دور کن،
که چه تئیی شهماتا تُستگ و کپتگان.
۱۱ تئو په هکّل انسانا چه گناها اَدبَ دئیئے و
آییئے دۆستێنان هما پئیما کنئے که رمێز و ورۆکَ کنت.
سدّک آن که انسانئے زِند ساه و دمے گێش نه‌اِنت. اۆشت...
۱۲ ”او هُداوند! منی دْوایا بِشکن و
په کُمکا منی پریاتئے نێمگا دلگۆش کن،
ارسانُن مشمۆش و بێتئوار مبئے.
چیا که تئیی گوَرا مهمانێئے پئیما آن،
دَرامدے، وتی پت و پیرێنانی ڈئولا.
۱۳ وتی گَزبا چه من دور کن،
تان چه جهانئے یله کنگا پێسر پدا گَل ببان.“