۱ او منی دادرسێن هُدا! پَسّئو بدئے وهدے پریاتَ کنان.
سکّی و سۆریانی وهدا منی دست و بانُزلِت پَچ کرتنت.
منا مِهر و رهمت بَکش و دْوایانُن گۆش دار.
۲ او مردمان! تان کدێنا منی اِزَّت کَمشَرَپ کنگَ بیت؟
تان چنتا ناهودگیا دۆستَ دارێت و درۆگئے پدا گردێت؟ اۆشت...
۳ بزانێت که هُداوندا هُدادۆست په وت زرتگ و جِتا کرتگ‌اَنت.
وهدے هُداوندا تئوارَ کنان، آ اِشکنت.
۴ هِژمئے تها گناه مکنێت.
اێشیئے بدلا، وپسگئے وهدا، وتی دلا اے بارئوا پگر کنێت و آرام گرێت. اۆشت...
۵ بَرهَکّێن کُربانیگ پێشکش کنێت و هُداوندئے سرا تئوکل.
۶ بازێنے گوَشیت: ”کئے اِنت په ما نێکی بکنت؟“
او هُداوند! وتی دێما په ما رُژناگ کن.
۷ تئو منی دل چه شادانیا سررێچ کرتگ،
چه آیانی هما وهدئے شادانیا گێشتر که دان و گَلّه و تازگێن شرابِش باز ببنت.
۸ آرامیا دراجَ کشّان و واب هم کپان،
چیا که تهنا تئو، او هُداوند، منا اێمنیئے تها نندێنئے.