۱ منی سرا رهم کن. او هُدا! منی سرا رهم کن،
چیا که منی اَرواه تئیی مئیار و باهۆٹ اِنت.
تئیی بانزُلانی ساهگا پناهَ زوران،
تان هما وهدا که اے بلاه برئوت و بگوَزیت.
۲ بُرزێن اَرشئے هُدائے گوَرا پریاتَ کنان،
هما هُدا که گناهئے بُهتاما چه منَ ٹگلێنیت.
۳ چه آسمانا وتی کُمکا راهَ دنت، منا رَکّێنیت و
آیان که منا لپاشنت، په هکّل اَدبَ کنت. اۆشت...
هُدا وتی مِهر و وپاداریا رئوانَ کنت.
۴ منی اَرواه شێرانی نیاما اِنت،
آس بُن دئیۆکانی نیاما وپسان،
هما مردمانی نیاما که دنتانِش تیر و نئیزه اَنت و
زبانِش تێزێن زَهم.
۵ او هُدا! آسمانانی سرا باتئے،
تئیی شئوکت سجّهێن زمینا شِنگ بات.
۶ منی پادانی دێما دامِش چێر کرت و
اَرواهُن سرشکون بوت.
راهئے سرا چاتِش کۆتک،
بله وت اۆدا شکون بوتنت. اۆشت...
۷ او هُدا! منی دل مُهر اِنت.
منی دل مُهر اِنت و
سئوت و سازَ جنان.
۸ او منی اَرواه! آگاه بئے.
او چنگ و سُرۆدان! آگاه بێت.
من بامگواها چه وابا پادَ کنان.
۹ او هُداوند! ترا کئومانی نیاما ستا کنان و
په تئییگی کَبیلهانی نیاما سئوتَ جنان.
۱۰ چیا که تئیی مِهر باز اِنت،
تان اَرشا رسیت و
تئیی وپاداری تان جمبران.
۱۱ او هُدا! آسمانانی سرا باتئے،
تئیی شئوکت سجّهێن زمینا شِنگ بات.