۱ خداوند می‌فرماید:
«وقتی اسرائیل طفل بود او را مانند پسر خود دوست داشتم
و او را از مصر فرا‌خواندم.
۲ اما هر قدر اسرائیل را به‌سوی خود خواندم،
زیادتر از من دور شد و برای بعل بیشتر قربانی نمود
و برای بُتها خوشبویی دود کرد.
۳ این من بودم که به اسرائیل راه رفتن را یاد دادم
و آنها را در آغوش خود بزرگ کردم،
ولی آنها محبت پدرانۀ مرا درک نکردند.
۴ رشتۀ دوستی را با آنها قایم کردم
و دست محبت را به‌سویش دراز نمودم.
یوغ سنگین را از دوش آنها برداشتم
و به او خوراک دادم.
۵ چون آنها مرا ترک کرده و نمی‌خواهند توبه کنند، بنابر‌این دوباره مانند دوران مصر به اسارت فرستاده می‌شوند و پادشاه آشور بر آنها سلطنت خواهد کرد.
۶ دشمنان با شمشیر بر شهرهای‌شان هجوم می‌آورند، سنگرها و استحکامات‌شان را در هم می‌شکنند و نقشه‌های‌شان را باطل می‌سازند.
۷ قوم من تصمیم گرفته‌اند که مرا ترک کنند. پس من هم آنها را به اسارت می‌فرستم و هر‌قدر نزد من زاری کنند، آزاد نمی‌شوند.
۸ ای اِفرایِم، چگونه می‌توانم تو را از دست بدهم؟
و ای اسرائیل، چطور می‌توانم تو را ترک کنم؟
چطور با تو مانند شهرهای ادُمه و زِبُیم رفتار کنم؟
دلم نمی‌خواهد که این کار را بکنم.
محبت من نسبت به تو بسیار عمیق است.
۹ از خشم شدید خود جلوگیری می‌کنم
و دیگر تو را از بین نمی‌برم،
زیرا من خدا هستم، نه انسان.
من قدوس هستم و در بین شما ساکن می‌باشم.
من با قهر و غضب نزد شما نمی‌آیم.
۱۰ هنگامی که من مانند شیر غُرش کنم، آنگاه قوم برگزیدۀ من لرزان و شتابان از غرب بر‌می‌گردند و از من پیروی می‌کنند. ۱۱ آنها مانند یک خیل پرنده‌گان از مصر و مانند کبوتران از آشور پرواز می‌کنند. من آنها را به خانه‌های‌شان بر‌می‌گردانم.
۱۲ اِفرایِم مرا با دروغها و اسرائیل با فریبکاری‌ها احاطه کرده‌اند و یهودا از من که خدای قدوس و امین هستم، هنوز اطاعت نمی‌کند.» خداوند چنین فرموده است.