۱-۲ خداوند به من فرمود که بروم و به اهالی اورشلیم اعلام کنم:
«ای قوم اسرائیل، دوران جوانی‌ات را به‌یاد می‌آورم که با هم نامزد بودیم
و تو چقدر مشتاق من بودی.
حتی در بیابان خشک و بی‌علف هم به دنبال من می‌رفتی.
۳ ای اسرائیل، تو فقط به من تعلق داشتی
و اولین حاصل من بودی.
هر کسی که به تو آسیبی می‌رساند،
بلا و مصیبت را بر سرش می‌آوردم.
من، خداوند، چنین گفته‌ام.»
۴ ای اولادۀ یعقوب! ای قوم اسرائیل، به کلام خداوند گوش بدهید! ۵ خداوند می‌فرماید:
«پدران شما چه بی‌عدالتی در من دیدند؟
چه چیزی باعث شد که آنها از من روی‌گردان شدند
و از روی نادانی و حماقت به بُت‌پرستی شروع نمودند؟
۶ مرا به‌خاطر نیاوردند
و فراموش کردند که من آنها را از مصر بیرون آوردم
و در بیابانهای خشک و سرزمینهای ویران
و پُر از گودالهای خطرناک و جاهای تاریک
که کسی از آن گذر نمی‌کرد، هدایت کردم.
۷ من آنها را به یک سرزمین حاصلخیز آوردم
تا از محصول و نعمتهای آن برخوردار شوند.
اما وقتی آنها به آن سرزمین وارد شدند،
در آنجا با فساد و گناه آلوده شدند.
۸ کاهنان قوم اسرائیل به من توجه نکردند.
حتی آنها مرا نشناختند.
حاکمان‌شان از احکام من سرپیچی کردند
و انبیای آنها به نام بُتِ بعل نبوت کردند
و به دنبال بُتهای بیهوده رفتند.
۹ بنابران من، خداوند، شما را با فرزندان و اولادۀ‌تان بار دیگر متهم می‌کنم.
۱۰ به جزیرۀ قبرس بروید
و به اطراف آن نگاه کنید.
کسانی را به سرزمین قیدار بفرستید
و آنجا را به دقت بررسی نمایید
و ببینید که آیا گاهی چنین واقعه‌ای در آنجا رُخ داده است؟
۱۱ آیا قومی را دیده‌اید که خدایان خود را با خدایان دیگر تبدیل کرده باشد؟
با وجودی که خدایان‌شان، خدایان واقعی نیستند!
اما قوم برگزیدۀ من خدای خود را ترک گفته
و جلال او را با چیزهای بیهوده تبدیل نمودند.»
۱۲ خداوند می‌فرماید:
«ای آسمانها از این کار آنها تعجب کنید، بلرزید و وحشت کنید!
۱۳ زیرا قوم برگزیدۀ من مرتکب دو گناه شده‌اند:
آنها مرا که چشمۀ آب حیات هستم، ترک نموده‌اند
و برای خود مخزن‌هایی کنده‌اند که نمی‌توانند آب را در خود نگهدارند.
۱۴ اسرائیل غلام کسی نیست
و در غلامی به دنیا نیامده است.
پس چرا دشمنان در پی غارت او هستند؟
۱۵ دشمنانش مانند شیر غُران به‌سویش هجوم آوردند.
سرزمینش را ویران کردند
و شهرهایش را با خاک یکسان ساختند.
۱۶ مردان مصری از شهرهای مِمفیس و تَحفَنحیس آمدند
و عظمت و قدرت اسرائیل را از بین بُردند.
۱۷ ای اسرائیل، تو این‌همه بلاها را با دست خود بر سرت آوردی،
زیرا خداوند، خدای خود را که رهنمای تو بود، ترک کردی.»
۱۸ خداوند، خدای قادر مطلق می‌فرماید:
«از رفتن به مصر و نوشیدن از آب دریای نیل چه سودی می‌بری؟
و یا از رفتن به آشور و استفاده از آب دریای فرات چه نفعی به تو می‌رسد؟
۱۹ شرارت و گناهت تو را مجازات می‌کند
و بی‌ایمانی‌ات تو را محکوم می‌سازد.
آنگاه می‌دانی و می‌بینی که سرپیچی از خداوند، خدایت گناه است
و عاقبت تلخ و ناگواری دارد.
چون تو مرا ترک کردی،
معلوم است که از من نمی‌ترسی.»
خداوند قادر مطلق چنین فرموده است.
خداوند می‌فرماید:
۲۰ «مدتها قبل من یوغ غلامی شما را شکستم
و زنجیرهای اسارت شما را باز کردم
اما شما گفتید: «ما دیگر از تو اطاعت نمی‌کنیم
و تو را نمی‌پرستیم.»
بالای هر تپۀ بلند و زیر هر درخت سبز خوابیدی
و زنا کردی.
۲۱ با اینهم من تو را از بین زیباترین تاکها انتخاب کردم و کاشتم،
پس چرا به یک نهال فاسد و بی‌ثمر تبدیل شدی؟
۲۲ تو هر قدر که خود را با بهترین صابون بشویی،
باز هم پاک نمی‌شوی
و لکۀ گناه تو از نظر من دور نمی‌شود.
۲۳ پس چطور می‌توانی بگویی: «من با گناه آلوده نیستم
و پیرو بُتِ بعل نبوده‌ام؟»
ای ماده شتر جوان که برای ارضای شهوت خود به هر طرف روان هستی،
به کارهایی که در دشتها و وادیها کردی، نگاه کن.
۲۴ تو مانند یک ماده خر وحشی هستی
که در بیابان می‌رود تا ارضای شهوت کند.
کسی نمی‌تواند مانع او شود
و هر خرِ نر به آسانی می‌تواند جفت او گردد،
و او را به طرف خود بکشد.
۲۵ پس پاهایت را از این‌همه دویدن خسته نکن
و گلویت را خشک نساز.
تو می‌گویی: «این سخنان برای من فایده‌ای ندارند،
زیرا من به بُتهای بیگانه علاقه دارم
و به دنبال آنها می‌روم.»
۲۶ قوم اسرائیل مانند دزدی که گرفتار می‌شود، با پادشاهان، بزرگان، کاهنان و انبیای خود خجل و رسوا می‌گردند. ۲۷ شما به یک درخت می‌گویید: «تو پدر من هستی» و به یک سنگ می‌گویید: «تو مادر من هستی»، بنابران، همه خوار و رسوا می‌شوید. چون شما به عوض این که به‌سوی من برگردید، مرا ترک کردید اما در زمان سختی و مصیبت باز‌هم زاری می‌کنید که شما را نجات بدهم. ۲۸ بتهایی را که با دست خود ساخته‌اید، کجا هستند؟ شما که به تعداد شهرهای یهودا بُت دارید، آن بُتها باید در وقت سختی به یاری شما بیایند و شما را نجات بدهند.»
۲۹ خداوند می‌فرماید: «چه شکایتی بر ضد من دارید؟ شما از فرمان من سرکشی کردید. ۳۰ من شما را مجازات کردم، ولی فایده‌ای نداشت. شما قابل اصلاح نبودید. مانند شیر غُرانی که شکار خود را می‌دَرَد، شما هم انبیای‌تان را با شمشیر هلاک کردید. ۳۱ ای قوم اسرائیل، به آنچه می‌گویم گوش بدهید! آیا من برای شما مانند بیابان و یا یک زمین تاریک بوده‌ام؟ پس چرا قوم برگزیدۀ من می‌گویند: «ما از دست تو آزاد شدیم و دیگر نمی‌خواهیم نزد تو برگردیم.» ۳۲ آیا یک دختر می‌تواند زیورات خود را فراموش کند و یا یک عروس لباس عروسی خود را؟ اما قوم برگزیدۀ من سالهاست که مرا از یاد بُرده‌اند. ۳۳ شما به خوبی می‌توانید عاشقان را به‌سوی خود جلب کنید و حتی به بدترین زنان هم می‌توانید راه‌های غلط خود را تعلیم بدهید. ۳۴ لباسهای‌تان نه از خون دزدان، بلکه از خون مردم بیچاره و بیگناه آلوده شده است. ۳۵ با اینهم شما می‌گویید: «ما بیگناه هستیم و کار بدی نکرده‌ایم که خدا بر ما خشمگین باشد.» اما من شما را به‌خاطر این که می‌گویید ما گناهی نداریم، مجازات می‌کنم. ۳۶ چرا این‌قدر می‌شتابید تا راه و روش خود را تغییر دهید؟ همان‌طوری که آشوریان شما را خجل و رسوا کردند، مصریان هم می‌کنند. ۳۷ از آنجا هم سرافگنده بر‌می‌گردید، زیرا خداوند کسانی را که شما به آنها توکل داشتید، رد کرده است و شما فایده‌ای از آنها نمی‌برید.»