۱ قبل از حملۀ فرعون به غزه، خداوند در مورد فلسطینی‌ها به ارمیای نبی چنین فرمود:
۲ «ببینید، یک سیل آب از شمال برخاسته
و مانند یک دریای خروشان سرازیر می‌شود.
امواج این سیل تمام آن سرزمین را
با شهرها و باشنده‌گانش از بین می‌برد.
تمام مردم فریاد می‌زنند
و گریه و ناله می‌کنند.
۳ با شنیدن صدای سُم اسپها
و آواز گادی‌های جنگی
و چرخهای آنها، پدران فرار می‌کنند.
آنها برای نجات فرزندان خود بر‌نمی‌گردند،
زیرا همه بیچاره و درمانده می‌باشند.
۴ روز آن رسیده است که مردم فلسطین نابود شوند
و زمان قطع کمک به صور و صیدون فرا‌رسیده است.
من، خداوند، مردم فلسطین را از بین می‌برم
یعنی قومی را که از جزیرۀ کریت آمده‌اند.
۵ یک مصیبت بزرگ بر شهرهای غزه و اشقِلون می‌آید.
تا چه وقت بازمانده‌گان فلسطینی ماتم می‌گیرند؟
۶ شما فریاد می‌زنید و می‌گویید:
«ای شمشیر خداوند! تا چه وقت به کُشت و کُشتار ادامه می‌دهی؟
به غلاف خود برگرد و آسوده و راحت باش.»
۷ اما چون خداوند آن را مأمور کرده است،
چطور می‌تواند آسوده و راحت باشد؟
شمشیر او باید اشقِلون و شهرهای ساحلی را نابود سازد.»