کتاب زَکریای نبی

فصل دوازدهم

رهایی اورشلیم

۱ کلام خداوند، آن خدایی که آسمانها را آفرید، بنیاد زمین را نهاد و به انسان روح بخشید، دربارۀ اسرائیل می‌فرماید: ۲ «من شهر اورشلیم را مانند یک جام شراب می‌سازم. قومهای اطراف او از آن می‌نوشند و نشئه می‌گردند. وقتی‌که اورشلیم را محاصره کنند، سایر شهرهای یهودا هم محاصره می‌شوند. ۳ تمام قومهای جهان با هم متحد شده بر ضد اورشلیم می‌آیند اما در آن روز من اورشلیم را در برابر همۀ قومها مانند یک سنگ بزرگ می‌سازم و هر‌کسی که آن را بردارد، به شدت زخمی می‌شود.» ۴ خداوند می‌فرماید: «در آن روز اسپهای دشمن را به وحشت می‌اندازم، چشمان آنها را کور می‌کنم و سواران‌شان را به جنون مبتلا می‌سازم، ولی از یهودا مراقبت می‌نمایم. ۵ آنگاه رهبران یهودا در دل خود می‌گوید: «خداوند، خدای قادر مطلق، به اهالی اورشلیم قوت بخشیده است.»

۶ در آن روز رهبران یهودا را مانند آتشی سوزنده در جنگلها و مانند شعلۀ فروزان در کِشتزارها می‌گردانم. آنها قومهای راست و چپ خود را از بین می‌برند اما مردم اورشلیم در امنیت زندگی می‌کنند. ۷ من اول لشکر یهودا را پیروز می‌سازم تا شان و شوکت خاندان داوود و اهالی اورشلیم از آنها بلندتر نباشد. ۸ در آن روز من، خداوند از مردم اورشلیم دفاع می‌کنم. ضعیف‌ترین آنها مانند داوود، قدرتمند می‌شود و نسل داوود هم مانند خدا و همچون فرشتۀ خداوند، آنها را راهنمایی می‌کنند. ۹ در آن روز من هر کشوری را که بخواهد بر اورشلیم حمله کند، نابود می‌سازم.

سوگواری ساکنان اورشلیم

۱۰ من به خاندان داوود و ساکنان اورشلیم احساس عمیق غم‌شریکی و دعا را می‌دهم. آنهایی که بر من نیزه زده‌اند، مرا خواهند نگریست و مانند کسی که برای یگانه فرزند خود سوگواری می‌کند، ماتم خواهند کرد و چنان به تلخی اشک خواهند ریخت که گویی پسر اولباری‌شان مُرده است. ۱۱ در آن روز در اورشلیم ماتم عظیمی برپا می‌شود، مانند ماتمی که مردم برای یوشیای پادشاه که در درۀ مِجِدو کُشته شد، گرفته بودند. ۱۲‏-۱۴ تمام مردم روی زمین عزادار می‌شوند. هر خاندان جداگانه ماتم می‌گیرد: خاندان داوود، خاندان ناتان، خاندان لاوی، خاندان شِمعی و بقیۀ خانواده‌ها هر کدام، مردان و زنان‌شان جداگانه، ماتم می‌گیرند.