۱اوخته سموئیل دَ تمامِ اِسرائیل گُفت: ”اینه، تمامِ چِیزای ره که شُمو دَز مه گُفتِید، ما شِنِیدُم و دَ بَلِه شُمو یگ پادشاه مُقرَر کدُم؛ ۲و آلی امی پادشاه شُمو ره رهبری مُونه. ما پِیر و مُوی سفید شُدیم، ولے باچه های مه قد شُمو اَسته. ما از جوانی خُو تا اِمروز شُمو ره رهبری کدُم. ۳آلی ما دَ اِینجی ایسته یُم و شُمو دَ حُضُورِ خُداوند و دَ پیشِ پادشاهِ مَسَح شُدِه شی دَ بَلِه مه شاهِدی دَده بُگِید که گاوِ کِی ره گِرِفتیم؟ اُلاغِ کِی ره گِرِفتیم؟ کِی ره بازی دَدیم؟ دَ بَلِه کِی ظُلم کدیم؟ و از دِستِ کِی رِشوَت گِرِفتیم تا چِیمای خُو ره قد شی کور کنُم؟ بُگِید تا دَز شُمو پس بِدیُم.“ ۴اُونا گُفت: ”تُو مو ره بازی نَدَدے و دَ بَلِه مو ظُلم نَکدے و هیچ چِیز از دِستِ هیچ کس نَگِرِفتے.“ ۵پس سموئیل دَزوا گُفت: ”خُداوند دَ بَلِه شُمو شاهِد اَسته و پادشاهِ مَسَح شُدِه شی اِمروز دَ بَلِه شُمو شاھِد اَسته که شُمو هیچ چِیز دَ دِست مه پَیدا نَکدید.“ و اُونا گُفت: ”اُو شاهِد اَسته.“
۶و سموئیل دَ مردُم گُفت: ”خُداوند، خُدای اَسته که مُوسیٰ و ھارُون ره تعیِین کد و بابه‌کَلونای شُمو ره از سرزمِینِ مِصر بُرو اَوُرد. ۷پس آلی ایسته شُنِید تا دَ حُضُورِ خُداوند قد شُمو دَ بارِه تمامِ کارای عادِلانِه خُداوند که دَ حقِ ازشُمو و دَ حقِ بابه‌کَلونای شُمو کده، حِساب-و-کِتاب کنُم. ۸وختِیکه یعقُوب دَ مِصر رفت و مِصریا دَ بَلِه اَولادِه ازُو ظُلم کد، بابه‌کَلونای شُمو دَ پیشِ خُداوند ناله-و-فریاد کد و خُداوند مُوسیٰ و ھارُون ره رَیی کد و اُونا بابه‌کَلونای شُمو ره از مِصر بُرو اَوُرده دَ امزی سرزمی جای-دَ-جای کد. ۹لیکِن اُونا خُداوند، خُدای خُو ره پُرمُشت کد و خُداوند اُونا ره سَودا کده دَ دِستِ سِیسِرا قومَندانِ لشکرِ حاصور، دَ دِستِ فَلَسطِینیا و دَ دِستِ پادشاهِ موآب تسلِیم کد و اُونا دَ خِلافِ بابه‌کَلونای شُمو جنگ کد. ۱۰اوخته اُونا دَ پیشِ خُداوند ناله-و-فریاد کده گُفت: ’مو گُناه کدی، چراکه خُداوند ره ایله کده بُت ھای بَعل و عَشتاروت ره عِبادت کدی. لُطفاً آلی مو ره از دِستِ دُشمنای مو نِجات بِدی و مو تُو ره عِبادت مُونی.‘ ۱۱پس خُداوند یرُوب-بَعل، باراق، یفتاح و مَره رَیی کده شُمو ره از دِستِ دُشمنای گِرد-و-بَر شُمو خلاص کد و شُمو آرام-و-آسُوده زِندگی کدِید.
۱۲لیکِن وختی دِیدِید که ناحاش پادشاهِ عمونیا دَ خِلاف شُمو مییه، دَز مه گُفتِید: ’اِی رقم نَمُوشه، یگ پادشاه دَ بَلِه مو حُکمرانی کنه؛‘ دَ حالِیکه خُداوند، خُدای شُمو پادشاهِ شُمو بُود. ۱۳اینه، اِی امُو پادشاه اَسته که شُمو اِنتِخاب کدید؛ کسی که دَ بارِه شی درخاست دَدِید. اینه، خُداوند دَ بَلِه شُمو یگ پادشاه مُقرَر کد. ۱۴اگه از خُداوند ترسِیده اُو ره عِبادت کنِید و از اَید شی شُده از اَمر شی سرپیچی نَکنِید و ام شُمو و ام امی پادشاه که دَ بَلِه شُمو حُکمرانی مُونه از خُداوند، خُدای خُو پَیرَوی کنِید خُوب مُوشه. ۱۵لیکِن اگه از اَیدِ خُداوند نَشُنِید و از اَمرِ خُداوند سرپیچی کنِید، اوخته دِستِ خُداوند امُو رقم که دَ خِلافِ بابه‌کَلونای شُمو باله شُدُد، دَ خِلافِ ازشُمو ام باله مُوشه. ۱۶پس آلی ایسته بَشِید و امی کارِ بُزُرگ ره که خُداوند دَ پیشِ چِیمای شُمو انجام مِیدیه، بِنگرِید. ۱۷آیا امی آلی وختِ گندُم دِرَو نِیَسته؟ دَ امزی روز ما از خُداوند درخاست مُونُم که گُرگُردراغ و بارِش رَیی کنه تا شُمو بِدَنِید و بِنگرِید که قد طلب کدونِ پادشاه بَلدِه خُو دَ نظرِ خُداوند چی شرارَتِ کٹه کدید.“
۱۸اوخته سموئیل از خُداوند درخاست کد و خُداوند دَ امزُو روز گُرگُردراغ و بارِش رَیی کد و تمامِ مردُم از خُداوند و سموئیل غَدر ترس خورد. ۱۹و تمامِ قَوم دَ سموئیل گُفت: ”دَ پیشِ خُداوند، خُدای خُو بَلدِه خِدمتگارای خُو دُعا کُو تا مو نَمُری، چراکه مو دَ بَلِه تمامِ گُناه های خُو امی شرارَت ره ام اِضافه کدی و بَلدِه خُو پادشاه طلب کدی.“
۲۰سموئیل دَ قَوم گُفت: ”نَترسِید، ما مِیدَنُم که شُمو پگِ امزی شرارَت ره کدِید؛ ولے از پَیرَوی خُداوند رُوی گردو نَشُنِید، بَلکِه خُداوند ره قد تمامِ دِل خُو عِبادت کنِید؛ ۲۱گُمراه نَشُنِید و از پُشتِ چِیزای باطِل که فایده رَسَنده نَمِیتَنه و نِجات دَده نَمِیتَنه نَرَوِید، چراکه اُونا باطِل اَسته. ۲۲خُداوند بخاطرِ نامِ بُزُرگ خُو قَوم خُو ره ایله نَمُونه، چُون اِی رضای خُداوند بُود که شُمو ره قَوم خُو جور کنه. ۲۳و دَ بارِه ازمه، از مه دُور بَشه که ما دُعا کدو ره بَلدِه ازشُمو بَند کنُم و دَ ضِدِ خُداوند گُناه کنُم. علاوه ازی ما راه نیک و راست ره دَز شُمو تعلِیم دَده مورُم. ۲۴فقط مُتَوَجِه بَشِید که از خُداوند بِتَرسِید و اُو ره از راستی قد تمامِ دِل خُو عِبادت کنِید و دَ بارِه کارای بُزُرگی که بَلدِه شُمو کده، فِکر کنِید. ۲۵ولے اگه دَ شرارَت خُو اِدامه بِدِید، ام شُمو و ام پادشاهِ شُمو نابُود مُوشِید.“