۱سموئیل دَ شائول گُفت: ”خُداوند مَره رَیی کد که تُو ره مَسَح کنُم تا دَ بَلِه قَومِ ازُو اِسرائیل پادشاه شُنی. پس آلی پَیغامِ خُداوند ره بِشنَو. ۲خُداوندِ لشکرها اینی رقم مُوگیه: ’چِیزی که عمالیقیا دَ حقِ مردُمِ اِسرائیل کد، دَ یاد مه اَسته. اَرے، دَ یاد مه اَسته که وختی بَنی اِسرائیل از مِصر بُرو میمَد عمالیقیا چِطور قد ازوا دَ راه مُخالِفَت کد. ۳پس آلی رفته عمالیقیا ره بِزَن و تمامِ دارایی ازوا ره کامِلاً نابُود کُو؛ دَ بَلِه ازوا رَحم نَکُو، بَلکِه مَرد و خاتُو، بچکِیچه و نِلغِه شِیرخور، گاو و گوسپو و اُشتُر و اُلاغ ره بُکُش.‘“
۴پس شائول لشکر ره کُوی کد و اُونا ره دَ طَلایم حِساب کد که دُو صد هزار مَردِ پیده از دِیگه طایفه ها بُود و دَه هزار مَرد از یهُودا. ۵شائول دَ شارِ عمالیق رفت و دَ دَرّه کمِین گِرِفت. ۶و شائول دَ قینی ھا گُفت: ”بورِید، کوچ کنِید، خودون ره از مینکلِ عمالیقیا بِکشِید، نَشُنه که شُمو ره ام قد ازوا قَتی از بَین بُبرُم؛ چُون شُمو دَ حقِ پگِ بَنی اِسرائیل خُوبی کدِید وختِیکه اُونا از مِصر بُرو اَمَد.“ پس قینی ھا از مینکلِ عمالیقیا کوچ کد. ۷اوخته شائول عمالیقیا ره از حَوِیله تا شُور که رُوی دَ رُوی مِصر اَسته، زَد. ۸اُو اَجاج پادشاهِ عمالیق ره زِنده گِرِفت و باقی مردُم ره قد دَمِ شمشیر کامِلاً نابُود کد. ۹لیکِن شائول و لشکرِ اِسرائیل از نابُود کدونِ اَجاج، بِهترِین گوسپندو، گاوو، چارپایای چاق، باره‌گو و تمامِ چِیزای خُوب دِریغ کد و نَخاست که اُونا ره نابُود کنه؛ مگم چِیزای ایله‌یی و بےاَرزِش ره کامِلاً نابُود کد.
۱۰اوخته کلامِ خُداوند دَ سموئیل اَمَده گُفت: ۱۱”ما اَفسوس مُونُم که شائول ره پادشاه جور کدُم، چراکه اُو از پَیرَوی مه رُوی گَشتَنده و حُکم مَره دَ جای نَوُرده.“ سموئیل غَدر قار شُد و تمامِ شاو دَ پیشِ خُداوند ناله-و-فریاد کد. ۱۲صَباح‌گاه سموئیل باله شُد که دَ مُلاقاتِ شائول بوره، لیکِن دَ سموئیل گُفته شُد که: ”شائول دَ کَرمَل رفته، دَ اُونجی بَلدِه خُو یگ مُنارِ یادگاری ایستَلجی کده و ازُونجی تاو خورده دَ جِلجال تاه شُده.“ ۱۳وختی سموئیل دَ پیشِ شائول رسِید، شائول دَزُو گُفت: ”خُداوند تُو ره بَرکت بِدیه! ما حُکمِ خُداوند ره دَ جای اَوُردُم.“ ۱۴سموئیل گُفت: ”پس اِی آوازِ گوسپندو که دَ گوش مه مییه و بوغَسِ گاوو ره که ما مِیشنَوُم چی اَسته؟“ ۱۵شائول گُفت: ”اُونا ره از عمالیقیا اَوُرده؛ چُون لشکر از نابُود کدونِ بِهترِین گوسپندو و گاوو دِریغ کد تا اُونا ره بَلدِه خُداوند، خُدای تُو قُربانی کنه، لیکِن باقی شی ره کامِلاً نابُود کدی.“
۱۶سموئیل دَ شائول گُفت: ”چُپ بَش! و بیل که چِیزای ره دَز تُو بُگیُم که خُداوند دِیشاو دَز مه گُفت.“ شائول دَز شی گُفت: ”بُگی.“ ۱۷اوخته سموئیل گُفت: ”وختِیکه تُو دَ نظرِ خود خُو یگ آدمِ ریزه بُودی، آیا کٹِه طایفه های اِسرائیل نَشُدی؟ اَرے شُدی؛ خُداوند تُو ره مَسَح کد تا دَ بَلِه اِسرائیل پادشاه شُنی. ۱۸ پس وختِیکه خُداوند تُو ره دَ یگ وظِیفه رَیی کده گُفت: ’بورُو، عمالیقیای گُناهکار ره کامِلاً نابُود کُو و قد ازوا تا غَیتی ره جنگ کُو که اُونا از بَین بوره،‘ ۱۹چرا تُو از اَیدِ خُداوند نَشُدی؟ چرا دَ بَلِه وُلجه ها هُجُوم بُردی و کاری ره که دَ نظرِ خُداوند شرارَت اَسته انجام دَدی؟“ ۲۰ولے شائول دَ سموئیل گُفت: ”ما از اَیدِ خُداوند شُدُم و دَ وظِیفه که خُداوند مَره رَیی کدُد رفتُم و اَجاج پادشاهِ عمالیق ره گِرِفته اَوُردُم و عمالیقیا ره کامِلاً نابُود کدُم. ۲۱مگم لشکر بِهترِین گوسپندو و گاوو، یعنی چِیزای ره که بَلدِه نابُود کدو وَقف شُدُد، از وُلجه گِرِفت تا بَلدِه خُداوند، خُدای تُو دَ جِلجال قُربانی کنه.“
۲۲سموئیل گُفت:
”آیا خُداوند دَ وسِیلِه قُربانی های سوختَنی و قُربانی های دِیگه خوشحال مُوشه
یا دَ وسِیلِه ازی که از حُکمِ خُداوند اِطاعَت کنی؟
بِدَن که اِطاعَت کدو از قُربانی ها کده بِهتَر اَسته
و گوش گِرِفتو از چربی قُوچ ها کده،
۲۳چراکه سرکشی رقمِ جادُوگری اَلّی گُناه اَسته
و کِبر-و-غرُور رقمِ شرارَت و بُت-پرَستی یَه.
ازی که تُو کلامِ خُداوند ره رَد کدی،
اُو ام تُو ره از پادشاهی برطرف کده.“
۲۴اوخته شائول دَ سموئیل گُفت: ”ما گُناه کدیم، چُون از اَمرِ خُداوند و تورِه ازتُو سرپیچی کدیم، چراکه ما از مردُم ترس خوردُم و از اَیدِ ازوا شُدُم. ۲۵پس آلی ما خاھِش مُونُم که گُناهِ مَره بُبَخشی و قد ازمه پس بوری تاکه ما خُداوند ره پرَستِش کنُم.“ ۲۶لیکِن سموئیل دَ شائول گُفت: ”ما قد ازتُو پس نَمورُم، چراکه تُو کلامِ خُداوند ره رَد کدے و خُداوند ام تُو ره از پادشاهی اِسرائیل برطرف کده.“
۲۷وختی سموئیل تاو خورد که بوره، شائول از دامونِ چَپَنِ ازُو گِرِفت و چَپَن شی چَک شُد. ۲۸سموئیل دَزُو گُفت: ”اِمروز خُداوند پادشاهی اِسرائیل ره از تُو چَک کده گِرِفت و دَ همسایِه تُو دَد که از تُو کده خُوبتَر اَسته. ۲۹و خُدای پُرجلالِ اِسرائیل دروغ نَمُوگیه و خاست-و-اِرادِه خُو ره تغیِیر نَمِیدیه، چُون اُو اِنسان نِییه که خاست-و-اِرادِه خُو ره تغیِیر بِدیه.“ ۳۰شائول بسم گُفت: ”ما گُناه کدیم، لُطفاً اِیمدفعه مَره دَ پیشِ رِیش سفیدای قَوم مه و دَ پیشِ اِسرائیل بےحُرمَت نَکُو و قد مه پس بورُو تا خُداوند، خُدای تُو ره پرَستِش کنُم.“ ۳۱خُلاصه، سموئیل پس تاو خورد و قد شائول رفت و شائول خُداوند ره پرَستِش کد.
۳۲اوخته سموئیل گُفت: ”اَجاج پادشاهِ عمالیقیا ره دَ پیشِ ازمه بَیرِید.“ و اَجاج لرزِیده دَ پیشِ ازُو اَمَد و قد خود خُو گُفت: ”حتماً اِی تَلخی مَرگ اَسته.“ ۳۳سموئیل گُفت: ”امُو رقم که شمشیر تُو خاتُونو ره بےاَولاد کد، امُو رقم آبِه تُو دَ مینکلِ خاتُونو بےاَولاد مُوشه.“ اوخته سموئیل اَجاج ره دَ حُضُورِ خُداوند دَ جِلجال تِکه تِکه کد.
۳۴بعد ازُو سموئیل دَ رامه رفت و شائول سُون باله دَ خانِه خُو دَ جِبعِه شائول رفت. ۳۵سموئیل شائول ره دِیگه نَدِید، حتیٰ تا روزِ مُردون خُو. مگم سموئیل بَلدِه شائول غُصّه مُوخورد؛ و خُداوند ازی که شائول ره دَ بَلِه اِسرائیل پادشاه جور کدُد، اَفسوس مُوکد.