۱داوُود از نایوتِ رامه دُوتا کده دَ پیشِ یوناتان اَمَد و گُفت: ”ما چی کدیم؟ گُناهِ مه چی اَسته؟ و ما دَ حقِ آتِه تُو چی بَدی کدیم که اُو قَصدِ گِرِفتونِ جان مَره دَره؟“ ۲ یوناتان دَزُو گُفت: ”هرگِز نَه! تُو نَمُومُری. توخ کُو، آتِه مه هیچ رقم کارِ کٹه یا ریزه ره انجام نَمِیدیه تاکه مَره خبر نَکنه. پس چرا آتِه مه اِی توره ره از مه تاشه کُنه؟ اِمکان نَدره.“ ۳و داوُود ام قَسم خورده گُفت: ”آتِه تُو خُوب مِیدَنه که نظرِ لُطف تُو دَ بَلِه مه اَسته؛ و اُو قد خود خُو مُوگیه، ’یوناتان باید ازی توره خبر نَشُنه، اگه نَه غَمگی مُوشه.‘ ولے مَره دَ زِندگی خُداوند و دَ زِندگی ازتُو قَسم که دَ مینکلِ ازمه و مَرگ از یگ قَدم کَلوتر فاصِله نِییه.“ ۴اوخته یوناتان دَ داوُود گُفت: ”هر چِیزی که دِل تُو بِخایه اُو ره بَلدِه تُو انجام مِیدیُم.“
۵داوُود دَ یوناتان گُفت: ”اینه، صَباح ماهِ نَو اَسته و ما باید قد پادشاه بَلدِه نان خوردو دَ سرِ دِسترخو بِشِینُم، لیکِن مَره رُخصَت بِدی که تا شامِ سِوّم خود ره دَ صحرا تاشه کنُم. ۶اگه آتِه تُو مُتَوَجِه شُنه که ما نِیَستُم، بُگی که، ’داوُود غَدر زاری کده از مه اِجازه گِرِفت که دَ شار خُو بَیت-لَحَم بوره، چُون تمامِ خانَوار شی دَ اُونجی قُربانی سالانه تقدِیم مُونه.‘ ۷اگه گُفت، ’خَیره.‘ اوخته دَ خُوبی خِدمتگار تُو تمام مُوشه؛ لیکِن اگه غَدر قار شُد، بِدَن که اُو قَصدِ بَدی کدو ره دَره. ۸پس قد خِدمتگار خُو مِهربانی کُو، چراکه تُو قد خِدمتگار خُو دَ حُضُورِ خُداوند عهد بسته کدے. لیکِن اگه کُدَم گُناه از مه سر زَده، خود تُو مَره بُکُش! چی حاجت دَره که مَره دَ پیشِ آتِه خُو بُبری؟“
۹یوناتان گُفت: ”هرگِز اِی رقم فِکر نَکُو! اگه ما حتیٰ احساس مُوکدُم که آتِه مه قَصد دَره که دَزتُو بَدی بِرسَنه، آیا ما دَز تُو خبر نَمِیدَدُم؟“ ۱۰داوُود دَ یوناتان گُفت: ”اگه آتِه تُو دَز تُو جوابِ سخت بِدیه، کِی دَز مه خبر مِیدیه؟“ ۱۱اوخته یوناتان دَ داوُود گُفت: ”بیه که دَ صحرا بوری.“ و ھر دُوی ازوا دَ صحرا رفت. ۱۲دَ اُونجی یوناتان دَ داوُود گُفت: ”دَ زِندگی خُداوند، خُدای اِسرائیل قَسم که صَباح یا دَ روزِ سِوّم دَ امزی غَیت از آتِه خُو کُنج-و-کاو مُونُم. اگه نِیَت شی دَ خَیر تُو بُود، دِستی دَز تُو پَیغام رَیی کده تُو ره باخبر مُونُم. ۱۳لیکِن اگه آتِه مه قَصد دَشت که دَزتُو ضرَر بِرسَنه، خُداوند امُو ضرَر ره دَز مه بِرسَنه، بَلکِه کَلوتر ازُو ره، اگه ما دَز تُو خبر نَدیُم و تُو ره سُون راهِ تُو رَیی نَکنُم تا صَحیح-و-سلامَت بوری. آلی خُداوند قد تُو بَشه، امُو رقم که قد آتِه مه بُود. ۱۴ تُو ام تا وختِیکه ما زِنده اَستُم، رَحمت-و-مُحَبَت خُداوند ره دَ حقِ ازمه دَ جای بَیر تا نَمُرُم؛ ۱۵ نَتنها اِی، بَلکِه مِهربانی خُو ره از خانِه مه ام هرگِز قَطع نَکُو، حتیٰ زمانی که خُداوند پگِ دُشمنای تُو ره از رُوی زمی نابُود کد.“ ۱۶دَمزی رقم یوناتان قد خانَوارِ داوُود عهد بسته کد و دَ آخِر گُفت: ” دُعا مُونُم که خُداوند از دُشمنای داوُود بازخاست کنه.“ ۱۷و یوناتان بسم داوُود ره دَ مُحَبَتی که نِسبَت دَزُو دَشت قَسم دَد، چُون اُو ره دَ امزُو اندازه دوست دَشت که جان خُو ره دوست دَشت.
۱۸یوناتان دَزُو گُفت: ”صَباح ماهِ نَو اَسته و ازی که جای تُو خالی یَه، معلُومدار مُوشه که تُو نِیَستی. ۱۹دَ روزِ سِوّم تاه شُده بورُو، دَ امزُو جای بورُو که دَ شُروعِ امزی مُشکِلات خود ره تاشه کده بُودی و دَ پالُوی سنگِ آزِل بِشی. ۲۰ما سِه تِیر دَ امزُو طرف ایله مِیدیُم، مِثلِ که بُگی یَگو نشان ره مِیزَنُم. ۲۱اوخته یگ باچه ره رَیی کده مُوگیُم، ’بورُو تِیرا ره پَیدا کُو.‘ اگه دَزُو گُفتُم، ’اونه، تِیرا دَ پُشتِ سر تُو اَسته، اُونا ره بِگِیر.‘ اوخته بیه، چُون دَ زِندگی خُداوند قَسم که بَلدِه تُو سلامَتی-و-اَمنیَت اَسته و از خطر بُر اَستی. ۲۲لیکِن اگه دَ امزُو باچه گُفتُم، ’اونه، تِیرا دَ پیشِ رُوی تُو اَسته،‘ اوخته بورُو، چُون خُداوند تُو ره رَیی کده. ۲۳و دَ بارِه چِیزی که ما و تُو توره گُفتی، بِدَن که خُداوند دَ مینکلِ ازمه و ازتُو تا اَبَد شاهِد اَسته.“
۲۴پس داوُود خود ره دَ صحرا تاشه کد. وختِیکه جشنِ ماه نَو شُروع شُد، پادشاه بَلدِه نان خوردو شِشت. ۲۵پادشاه مِثلِ همیشه دَ جای خُو دَ نزدِیکِ دیوال شِشت، یوناتان رُوی دَ رُوی شی بُود و اَبنیر دَ پالُوی شائول شِشتُد، مگم جای داوُود خالی بُود. ۲۶شائول دَ امزُو روز هیچ چِیز نَگُفت، چُون قد خود خُو گُفت: ”کُدَم چِیز قد ازُو رُخ دَده و اُو ناپاک اَسته. اَرے، حتماً اُو ناپاک اَسته.“ ۲۷لیکِن صَبای شی، یعنی دَ روزِ دوّمِ ماه، جای داوُود بسم خالی بُود. اوخته شائول دَ باچِه خُو یوناتان گُفت: ”چرا باچِه یسّی دِیروز و اِمروز دَ نان خوردو نَمَد؟“
۲۸یوناتان دَ جوابِ شائول گُفت: ”داوُود غَدر زاری کده از مه اِجازه گِرِفت که دَ بَیت-لَحَم بوره. ۲۹اُو دَز مه گُفت، ’اِجازه بِدی که بورُم، چُون خانَوار مو دَ شار مو قُربانی دَره و بِرار مه دَ بَلِه مه اَمر کده که دَ اُونجی بَشُم. پس آلی اگه نظرِ لُطف تُو دَ بَلِه مه بَشه، دَز مه رُخصَت بِدی تا بِرارون خُو ره بِنگرُم.‘ امزی خاطر اُو دَ سرِ دِسترخونِ پادشاه نَمَده.“
۳۰اوخته قارِ شائول دَ بَلِه یوناتان باله اَمَد و دَزُو گُفت: ”اَی باچِه خاتُونِ فاسِد و یاغی! آیا ما نَمُوفامُم که تُو باچِه یسّی ره بَلدِه رَسوایی خود خُو و بَلدِه رَسوایی شرمگاهِ آبِه خُو اِنتِخاب کدے؟ ۳۱چُون تا زمانی که باچِه یسّی دَ رُوی زمی زِنده بَشه، نَه تُو پادشاه مُوشی و نَه پادشاهی تُو برقرار مُوشه. پس آلی نفر رَیی کُو که اُو ره دَ پیشِ ازمه بَیره، چُون اُو حتماً باید بُمُره.“ ۳۲یوناتان دَ جوابِ آتِه خُو شائول گُفت: ”چرا اُو باید بُمُره؟ اُو چی کده؟“ ۳۳لیکِن شائول نَیزِه خُو ره سُونِ ازُو گَزلَک کد که اُو ره بِزَنه. پس یوناتان فامِید که آتِه شی قَصدِ کُشتونِ داوُود ره دَره. ۳۴اوخته یوناتان غَدر دَ سرِ قار از سرِ دِسترخو باله شُد و دَ روزِ دوّمِ ماه نان نَخورد، چراکه اُو ام بخاطرِ داوُود غَمگی بُود و ام بخاطری که آتِه شی اُو ره شرمِنده کدُد.
۳۵صَبای روزِ دِیگِه شی یوناتان دَ امزُو وخت که قد داوُود تعیِین کدُد دَ صحرا رفت و یگ باچِه ریزه قد شی قَتی بُود. ۳۶اُو دَ امزُو باچه گُفت: ”بِدَو و تِیرای ره که مِیزَنُم پَیدا کُو.“ دَ حالِیکه امُو باچه مِیدَوِید، اُو تِیر ره رقمی ایله کد که ازُو تیر شُنه. ۳۷وختی امُو باچه دَ جایی که یوناتان تِیر ره ایله کدُد رسِید، یوناتان از پُشت شی کُوی کده گُفت: ”آیا تِیر دَ پیشِ رُوی تُو نِییه؟“ ۳۸ امچُنان یوناتان از پُشت امزُو باچه کُوی کده گُفت: ”عَجَله کُو، زُود بورُو و طال نَدی!“ پس باچِه که قد یوناتان بُود تِیرا ره باله کد و دَ پیشِ بادار خُو اَمَد. ۳۹لیکِن امُو باچه هیچ چِیز ره نَفامِید؛ فقط یوناتان و داوُود مقصدِ توره ره فامِید. ۴۰اوخته یوناتان سَلاحِ خُو ره دَ امزُو باچه دَده گُفت: ”بورُو و اُونا ره دَ شار بُبر.“
۴۱بعد از رفتونِ امزُو باچه، داوُود از پُشتِ سنگ‌قَلچه باله شُد و خود ره قد رُوی خُو دَ زمی اَندخته سِه دَفعه سَجده کد و بعد ازُو اُونا یگدِیگِه خُو ره ماخ کده هر دُوی شی چخرا کد، ولے داوُود کَلوتر چخرا کد. ۴۲اوخته یوناتان دَ داوُود گُفت: ”بخَیر-و-سلامَت بورُو، چراکه هر دُوی مو دَ خُداوند قَسم خورده گُفتے، ’خُداوند دَ مینکلِ ازمه و ازتُو و دَ مینکلِ اَولادِه ازمه و اَولادِه ازتُو تا اَبَد بَشه.‘“ بعد ازُو داوُود باله شُده رفت و یوناتان پس دَ شار اَمَد.