۱دَ امزُو غَیت مردُمِ زِیف دَ جِبعه دَ پیشِ شائول اَمَده گُفت: ”داوُود خود ره دَ تِپِه حخِیله که رُوی دَ رُوی بیابو اَسته تاشه کده.“ ۲اوخته شائول باله شُده قد سِه هزار نفر از اِنتِخاب شُده های اِسرائیل دَ بیابونِ زِیف رفت تا داوُود ره دَ اُونجی بُپاله. ۳شائول دَ تِپِه حخِیله که رُوی دَ رُوی بیابو اَسته دَ بَغلِ راه خَیمه زَد؛ لیکِن داوُود دَ صحرا بُود-و-باش دَشت. وختی داوُود خبر شُد که شائول از پُشت شی دَ بیابو اَمَده، ۴اُو جاسُوسا ره رَیی کد و پَی بُرد که خبر واقعیَت دَره و شائول اَمَده. ۵اوخته داوُود باله شُده دَ جایی اَمَد که شائول دَ اُونجی اِستراحت کدُد؛ و داوُود جایی ره که شائول و اَبنیر باچِه نیر قومَندانِ لشکر خاو کدُد از دُور توخ کد. شائول دَ مینکلِ اِستراحتگاه خاو کدُد و لشکر دَ چاردَور شی خاو بُود.
۶داوُود دَ اَخِیمَلِکِ حِتی و اَبِیشای بِرارِ یوآب باچِه صَرُویه گُفت: ”کِی قد ازمه دَ مَنِه خَیمه‌گاه دَ پیشِ شائول موره؟“ اَبِیشای گُفت: ”ما قد تُو مورُم.“ ۷پس داوُود و اَبِیشای دَ غَیتِ شاو دَ مینکلِ لَشکرِ شائول رفت و دِید که شائول دَ مینکلِ اِستراحتگاه دِراز کشِیده خاو شُده و نَیزِه شی دَ نزدِیکِ سر شی دَ زمی گور اَسته و اَبنیر و عسکرا دَ گِرداگِرد شی خاو کده. ۸اَبِیشای دَ داوُود گُفت: ”اِمروز خُدا دُشمون تُو ره دَ دِست تُو تسلِیم کده. پس آلی اِجازه بِدی که اُو ره قد یگ ضَربِه نَیزه دَ زمی میخ کنُم؛ ما اُو ره دَفعِه دوّم نَمِیزَنُم.“ ۹لیکِن داوُود دَ اَبِیشای گُفت: ” نَه، اُو ره نَکُش، چُون کِی اَسته که دِست خُو ره دَ بَلِه مَسَح شُدِه خُداوند باله کنه و بیگُناه حِساب شُنه؟“ ۱۰داوُود اِدامه دَده گُفت: ”دَ زِندگی خُداوند قَسم که یا خُداوند اُو ره مِیزَنه یا روز شی پُوره شُده مُومُره و یا ام دَ جنگ رفته نابُود مُوشه. ۱۱خُداوند از مه دُور دَشته بَشه که دِست خُو ره دَ بَلِه مَسَح شُدِه خُداوند باله کنُم. لیکِن نَیزِه ره که دَ نزدِیک سر شی اَسته و کوزِه آو ره بِگِیر که بوری.“ ۱۲پس داوُود نَیزه و کوزِه آو ره از نزدِیکِ سرِ شائول گِرِفت و اُونا رفت. هیچ کس نَه دِید، نَه خبر شُد و نَه بیدار شُد، چُون پگِ ازوا خاو بُود، چراکه خاوِ غَوُج از طرفِ خُداوند دَ بَلِه ازوا اَمدُد.
۱۳اوخته داوُود دَ دِیگه طرفِ دَرّه رفته ازوا دُور دَ بَلِه تِپه ایسته شُد و دَ مینکلِ ازوا غَدر کَلو فاصِله بُود. ۱۴و داوُود دَ بَلِه لشکر و دَ بَلِه اَبنیر باچِه نیر چِیغ زَده گُفت: ”اَی اَبنیر جواب نَمِیدی؟“ اَبنیر دَ جواب شی گُفت: ”تُو کِی اَستی که بَلِه پادشاه چِیغ مِیزَنی؟“ ۱۵داوُود دَ اَبنیر گُفت: ”آیا تُو مَرد نِیَستی؟ دَ اِسرائیل کِی اَسته که مقام شی رقمِ ازتُو بَشه؟ پس چرا از بادار خُو پادشاه نِگاهوانی نَمُونی؟ چُون یَگو کس اَمدُد که بادار تُو پادشاه ره نابُود کنه. ۱۶امی کار ره که تُو کدی خُوب نِییه. دَ زِندگی خُداوند قَسم که شُمو سزاوارِ مَرگ اَستِید، چراکه از بادار خُو مَسَح شُدِه خُداوند نِگاهوانی نَکدید. آلی توخ کنِید، نَیزِه پادشاه و کوزِه آو که دَ نزدِیکِ سر شی بُود کُجا اَسته؟“
۱۷شائول آوازِ داوُود ره شِنَخت و دَزُو گُفت: ”داوُود باچِه مه، اِی آوازِ ازتُو یَه؟“ داوُود گُفت: ” اَرے، آوازِ ازمه یَه، بادار مه پادشاه.“ ۱۸و اِدامه دَده گُفت: ”بادار مه از چی خاطر خِدمتگار خُو ره دُمبال مُونه؟ ما چی کدیم و چی گُناه از دِست مه سر زَده؟ ۱۹پس آلی بیل که بادار مه پادشاه توره های خِدمتگار خُو ره بِشنَوه: اگه خُداوند تُو ره دَ خِلاف مه باله کده، بیل که اُو یگ هدیه ره قبُول کنه و از سر مه دِست باله کُنه؛ لیکِن اگه اِنسان ها اِی کار ره کده، خُداوند اُونا ره نالَت کنه، چُون رقمی که اِمروز مِینگری اُونا مَره هَی کده و از میراثِ خُداوند بےنصِیب کده و مُوگیه: ’بورُو، خُدایونِ بیگَنه ره عِبادت کُو.‘ ۲۰پس آلی نَیل که خُون مه دَ سرزمِینی ریختَنده شُنه که دُور از حُضُورِ خُداوند اَسته؛ آیا لازِم اَسته که پادشاهِ اِسرائیل اَمَده یگ کَیک ره دُمبال کنه، رقمِ کسی که کَوک ره دَ کوه ها شِکار مُونه؟“
۲۱اوخته شائول گُفت: ”ما گُناه کدیم، اَی داوُود باچِه مه. پس بیه و ما تُو ره دِیگه آزار-و-اَذیَت نَمُونُم، چراکه اِمروز زِندگی مه دَ نظر تُو با اَرزِش معلُوم شُد. واقعاً ما اَحمقانه رفتار کدیم و مُرتکِبِ اِشتِباهِ غَدر کٹه شُدیم.“ ۲۲داوُود دَ جواب شی گُفت: ”اینه، نَیزِه پادشاه اِینجی اَسته! یکی از مَردای جوان دَ اِینجی بییه و اِی ره بِگِیره. ۲۳خُداوند ھر کس ره دَ مُطابِقِ عدالت و وفاداری شی اَجر مِیدیه؛ چُون اِمروز خُداوند تُو ره دَ دِستِ ازمه تسلِیم کد، لیکِن ما دِستِ خُو ره دَ بَلِه مَسَح شُدِه خُداوند باله نَکدُم. ۲۴پس امُو رقم که اِمروز زِندگی ازتُو دَ نظرِ ازمه بااَرزِش بُود، زِندگی ازمه ام دَ نظرِ خُداوند بااَرزِش بَشه و مَره از تمامِ مُشکِلات-و-سختی خلاص کنه.“ ۲۵شائول دَ داوُود گُفت: ”خَیر-و-بَرکت بِنگری، اَی داوُود باچِه مه. تُو کارای بُزُرگ مُونی و حتماً کامیاب مُوشی.“ اوخته داوُود دَ راهِ خُو رفت و شائول پس دَ جای خُو اَمَد.