۱دَ اُونجی یگ مرد از طایفِه بِنیامِین بُود که قیس نام دَشت. قیس باچِه اَبِیئیل، نوسِه صِرور، کوسِه بِکورَت و اَولادِه اَفیَح بُود. اُو یگ بِنیامِینی و مَردِ قُدرتمَند بُود. ۲اُو یگ باچه دَ نامِ شائول دَشت که یگ جوانِ خوش اَندام بُود و دَ مینکلِ بَنی اِسرائیل ازُو کده مردِ خوش اندام‌تَر وجُود نَدَشت؛ اُو از پگِ قَوم کده یگ سر-و-گردو بِلندتَر بُود.
۳ یگ روز اُلاغای قیس آتِه شائول گُم شُد؛ اوخته اُو دَ باچِه خُو شائول گُفت: ”یکی از جوانا ره قد خُو بِگِیر و رفته اُلاغا ره بُپال.“ ۴پس اُو از کوھِستونِ اِفرایم تیر شُده سرزمِینِ شلِیشه ره گشت، مگم اُلاغا ره پَیدا نَتنِست. ازُونجی دَ سرزمِینِ شعلِیم تیر شُد، و دَ اُونجی ام نَبُود. بعد ازُو دَ سرزمِینِ بِنیامِین گشت، ولے باز ام پَیدا نَتنِست. ۵وختِیکه اُونا دَ سرزمِینِ صُوف رسِید، شائول دَ امزُو جوان که قد شی قَتی بُود گُفت: ”بیه که پس بوری، اگه نَه، آتِه مه فِکر کدو دَ بارِه اُلاغا ره ایله مُونه و دَ فِکرِ ازمو مُوشه.“ ۶مگم امُو جوان دَ جواب شی گُفت: ”اینه، دَ امزی شار یگ مَردِ خُدا اَسته؛ اُو یگ آدمِ مُحترم اَسته و هر چِیزی که مُوگیه همیشه حقِیقت پَیدا مُونه. بیه که امی‌آلی دَ اُونجی بوری؛ شاید اُو دَز مو بُگیه که از کُدَم راه باید بوری.“ ۷شائول دَ امزُو جوان گُفت: ”اگه مو بوری، بَلدِه ازُو آدم چِیز خیل بُبری؟ چُون نان از خُرجِین مو خلاص شُده و مو هیچ تُحفِه نَدَری که دَ امزُو مَردِ خُدا بُبری. آیا کُدَم چِیزِ دِیگه دَری که بُبری؟“ ۸امُو جوان دَ جوابِ شائول گُفت: ”اینه، چارُم حِصِّه یگ مِثقال نُقره دَ دِست مه اَسته. امی ره دَ امزُو مَردِ خُدا مِیدی تا راهِ مو ره بَلدِه مو نِشو بِدیه.“ ۹دَ زمانِ قدِیم دَ اِسرائیل وختی یَگو کس مورفت که از خُدا درخاست کنه، اینی رقم مُوگُفت: ”بیِید که پیشِ غَیبگوی بوری.“ چُون کسای ره که اِمروز نَبی مُوگیه، سابِق غَیبگوی مُوگُفت. ۱۰اوخته شائول دَ امزُو جوان گُفت: ”خُوب گبه؛ بیه که بوری.“ پس اُونا دَ امزُو شار رفت که مَردِ خُدا دَ اُونجی بُود.
۱۱غَیتِیکه اُونا دَ تِپه باله مُوشُد تا دَ شار بوره، قد چند دُختر که بَلدِه آو کشِیدو میمَد رُوی دَ رُوی شُد و دَزوا گُفت: ”آیا غَیبگوی دَ امِینجی اَسته؟“ ۱۲اُونا دَ جواب شی گُفت: ”اَرے، اونه اُو از شُمو پیش دَ شار داخِل شُد. عَجَله کُنِید؛ اُو امی اِمروز دَ شار اَمَده، چُون مردُم اِمروز دَ جای بِلند قُربانی دَره. ۱۳امی که شُمو دَ شار داخِل شُنِید اُو ره پَیدا مُونِید. عَجَله کُنِید، پیش ازی که اُو دَ جای بِلند بَلدِه خوردو بوره خود ره دَزُو بِرسَنِید؛ چُون تا وختِیکه اُو نَرَوه مردُم نان نَمُوخوره، چراکه اُو باید اوّل قُربانی ره بَرکت بِدیه و بعد ازُو کسای که کُوی شُده مِیتَنه بُخوره. پس آلی بورِید، چُون امی آلی اُو ره پَیدا مُونِید.“ ۱۴اوخته اُونا دَ شار رفت و امی که از درگِه شار داخِل شُد، دِید که سموئیل از پیشِ رُوی ازوا مییه تا دَ جای بِلند بوره.
۱۵یگ روز پیش از اَمَدونِ شائول خُداوند گوشِ سموئیل ره واز کده گُفتُد: ۱۶”صَباح دَ امزی وخت ما یگ آدم ره از سرزمِینِ بِنیامِین دَ پیش تُو رَیی مُونُم. تُو اُو ره مَسَح کُو تا دَ بَلِه قَوم مه اِسرائیل حُکمران بَشه و قَوم مَره از دِستِ فَلَسطِینیا نِجات بِدیه؛ چُون ما دَ بَلِه قَوم خُو نظرِ لُطف کدیم، چراکه ناله-و-فریادِ ازوا دَ حُضُور مه رسِیده.“
۱۷وختِیکه سموئیل شائول ره دِید، خُداوند دَزُو گُفت: ”اینه، اِی امُو آدم اَسته که دَ بارِه شی دَز تُو گُفتُم؛ اینَمی دَ بَلِه قَوم مه حُکمرانی مُونه.“ ۱۸اوخته شائول دَ درگِه شار دَ سموئیل نزدِیک شُده گُفت: ”لُطفاً دَز مه بُگی که خانِه غَیبگوی دَ کُجا یَه؟“ ۱۹سموئیل دَ جوابِ شائول گُفت: ”امُو غَیبگوی ما اَستُم. پیش پیش مه دَ جای بِلند بورُو، چُون اِمروز شُمو باید قد ازمه نان بُخورِید و صُبح تُو ره رَیی مُونُم و هر چِیزی که دَ دِل تُو اَسته دَز تُو بَیان مُوکنُم. ۲۰دَ بارِه اُلاغای تُو که سِه روز پیش گُم شُدُد، غُصِّه ازوا ره نَخور، چراکه اُونا پَیدا شُده. آلی یگ چِیزِ مُهِم ره دَز تُو مُوگُم: بااَرزِشتَرِین چِیزِ اِسرائیل نصِیبِ ازتُو و پگِ خانَوارِ آتِه تُو مُوشه.“ ۲۱شائول دَ جواب شی گُفت: ”ما یگ بِنیامِینی اَستُم، از ریزه‌تَرِین طایفِه اِسرائیل؛ اَولادِ بابِه مه ام از تمامِ اَولادِ بابه های طایفِه بِنیامِین کده ریزه‌تَر اَسته. پس چرا اِی رقم تورا ره دَز مه مُوگی؟“ ۲۲اوخته سموئیل شائول و امُو جوان ره که قد شی قتی بُود گِرِفته دَ مِهمونخانه بُرد و اُونا ره از پگِ کُوی شُده ها کده باله شَند؛ تِعدادِ کُوی شُده ها تقرِیباً سی نفر بُود. ۲۳و سموئیل دَ آشپز گُفت: ”امُو حِصِّه گوشت ره که دَز تُو دَدُم و دَز تُو گُفتُم که دَ پیش خُو نِگاه کُو، گِرِفته بَیر.“ ۲۴پس آشپز ران ره قد هر چِیزی که دَزُو بُود، اَوُرد و دَ پیشِ شائول ایشت. اوخته سموئیل گُفت: ”اینه، اِی چِیزی اَسته که نِگاه شُدُد؛ دَ پیش خُو بیل و بُخور. اِی تا امزی زمانِ مُعیَن بَلدِه ازتُو نِگاه شُدُد، یعنی از وختِیکه گُفتُم، ’مردُم ره مِهمو مُونُم.‘“ دَ امزی رقم شائول امُو روز قد سموئیل نان خورد.
۲۵وختِیکه اُونا از جای بِلند تاه شُده دَ شار اَمَد، سموئیل قد شائول دَ بَلِه بامِ خانه توره گُفت. ۲۶اُونا صَباح‌گاه از خاو باله شُد و دَ غَیتِ روز واز شُدو سموئیل شائول ره که دَ بَلِه بامِ خانه بُود کُوی کده گُفت: ”باله شُو که تُو ره دَ راهِ تُو رَیی کنُم.“ پس شائول باله شُد و هر دُوی ازوا، یعنی شائول و سموئیل بُر شُده رفت.
۲۷وختِیکه اُونا دَ آخِرِ شار رسِید، سموئیل دَ شائول گُفت: ”دَ امزی جوان که قد تُو اَسته بُگی که پیشلون مو بوره و غَیتِیکه اُو پیش رفت، تُو دَ امِینجی ایسته شُو تا ما پَیغامِ خُدا ره دَز تُو بِرسَنُم.“