۱ دَ امزُو زمان یگ خاتُو از مینکلِ خاتُونوی دِستِه اَنبیا پیشِ اِلِیشع اَمَد و عُذر-و-زاری کده گُفت: ”خِدمتگار تُو شُوی مه، فَوت کده و تُو مِیدَنی که خِدمتگار تُو از خُداوند مِیتَرسِید. لیکِن آلی کسی که دَ بَلِه ازُو قرض دَره اَمَده تا دُو باچِه مَره بَلدِه غُلامی خُو بُبره.“ ۲اِلِیشع دَزُو گُفت: ”ما بَلدِه تُو چِیز کار کنُم؟ بُگی دَ خانِه خُو چِیز خیل دَری؟“ خاتُو گُفت: ”کنِیز تُو دَ خانِه خُو بغَیر از یگ کُوزه روغو دِیگه ھیچ چِیز نَدره.“ ۳اِلِیشع گُفت: ”بورُو، از تمامِ همسایه‌گون خُو ظرف دَ امانَت بِگِیر و ظرفا خالی بَشه؛ هر قدر که مِیتَنی بِگِیر. ۴اوخته دَ خانِه خُو دَر اَمَده درگه ره دَ بَلِه خود خُو و باچه های خُو کیپ کُو و دَ پگِ امزُو ظرفا روغو شیو کُو و هر کُدَم شی که پُر شُد، دَ یگ بَغل بیل.“ ۵پس خاتُو از پیشِ ازُو رفت و درگه ره دَ بَلِه خود خُو و باچه های خُو کیپ کد. باچه های شی ظرفا ره دَ پیشِ ازُو میوُرد و اُو دَ مَنِه ازوا روغو شیو مُوکد. ۶وختی تمامِ ظرفا پُر شُد، دَ یکی از باچه های خُو گُفت: ”دِیگه ظرف دَ پیش مه بَیر.“ لیکِن اُو گُفت: ”دِیگه ظرف نِیَسته.“ اوخته اَمَدونِ روغو بَند شُد. ۷خاتُو رفته امی چِیز ره دَ امزُو مَردِ خُدا نَقل کد و اُو گُفت: ”بورُو، روغو ره سَودا کُو و قرض خُو ره اَدا کُو و قد باقی مَندِه شی تُو و باچه های تُو گُذارِه زِندگی خُو ره کُنِید.“
۸یگ روز اِلِیشع دَ شُونیم رفت. دَ اُونجی یگ خاتُونِ بای-و-سرشِناس اُو ره شَلّه شُد که دَ خانِه شی نان بُخوره. بعد ازُو هر غَیتِیکه ازُونجی تیر مُوشُد، بَلدِه نان خوردو دَ امزُو خانه دَور مُوخورد. ۹اوخته امُو خاتُو دَ شُوی خُو گُفت: ”توخ کُو، ما یَقِین دَرُم که امی مَرد که همیشه از راهِ خانِه مو تیر مُوشه، یگ مَردِ مُقَدَّسِ خُدا اَسته. ۱۰پس بیه که بَلدِه شی دَ بَلِه بامِ خانه دَ بَغلِ دیوال یگ اُتاقِ ریزگَک آباد کنی و یگ جاگه، دِسترخو، چَوکی و چِراغدان دَ مَنِه ازُو بَلدِه شی بیلی تا وختِیکه پیشِ ازمو مییه دَ امُونجی بِشِینه.“
۱۱یگ روز اِلِیشع دَ اُونجی اَمَد و رفته دَ امزُو باله خانه خاو کد. ۱۲و دَ خِدمتگار خُو گیحازی گُفت: ”امی خاتُونِ شُونَمی ره کُوی کُو.“ وختی خاتُو ره کُوی کد و اُو اَمَده دَ پیش ازُو ایسته شُد. ۱۳اِلِیشع دَ گیحازی گُفت: ”دَزُو بُگی، آلی که تمامِ امزی زَحمت ره بخاطرِ ازمو کشِیدے، ما بَلدِه تُو چِیز کار انجام بِدیُم؟ آیا میخاھی دَ بارِه ازتُو قد پادشاه یا قومَندانِ لشکر توره بُگُم؟“ اُو گُفت: ” جور بَشی، ما دَ مینکلِ قَومِ خُو زِندگی مُونُم و خوش اَستُم.“ ۱۴ اِلِیشع گُفت: ”پس بَلدِه امزی خاتُو چِیز کار کنی؟“ گیحازی گُفت: ”راستی، امی خاتُو باچه نَدره و شُوی شی ام پِیر-و-سالخورده یَه.“ ۱۵ اِلِیشع گُفت: ”اُو ره کُوی کُو.“ گیحازی اُو ره کُوی کد و اُو اَمَده پیشِ درگه ایسته شُد. ۱۶اِلِیشع گُفت: ”سالِ آینده دَ امزی زمان یگ باچه دَ بَغل خُو مِیدَشته بَشی.“ خاتُو دَ جواب شی گُفت: ”نَه بادار مه، اَی مردِ خُدا، کنِیز خُو ره بازی نَدی.“
۱۷لیکِن امُو خاتُو شِکامتُو شُد و دَ سالِ آینده دَ امزُو زمان یگ باچه زَید، امُو رقم که اِلِیشع دَزُو گُفتُد.
۱۸وختی امُو باچه کٹه شُد، یگ روز دِیرِ آتِه خُو که دَ پیشِ دِرَوگرا بُود رفت. ۱۹ دَ اُونجی دَ آتِه خُو گُفت: ”وای سر مه! وای سر مه!“ آتِه شی دَ خِدمتگار خُو گُفت: ”اُو ره پیشِ آبِه شی بُبَر.“ ۲۰خِدمتگار اُو ره باله کده پیشِ آبِه شی بُرد و اُو تا چاشت دَ بَلِه زانُوی آبِه خُو خاو کد و بعد ازُو مُرد. ۲۱آبِه شی اُو ره باله بُرده دَ جاگِه مَردِ خُدا خاو دَد و درگه ره دَ بَلِه شی کیپ کده بُرو اَمَد. ۲۲اوخته شُوی خُو ره کُوی کده گُفت: ”لُطفاً یکی از خِدمتگارا ره قد یگ اُلاغ بَلدِه مه رَیی کُو تا ما دَ زُودی پیشِ مَردِ خُدا بورُم و پس بییُم.“ ۲۳اُو گُفت: ”چرا اِمروز میخاهی پیشِ ازُو بوری؟ نَه ماه نَو شُده و نَه روزِ آرام اَسته.“ خاتُون شی گُفت: ”چِیزی گب نِییه، امُوطور مورُم.“ ۲۴اوخته خاتُو اُلاغ ره پالو کد و دَ خِدمتگار خُو گُفت: ”حَرکت کده بِدَوَن و تا تُو ره نَگُفتُم ایسته نَکُو.“ ۲۵پس اُو حَرکت کد و دَ پیشِ مَردِ خُدا دَ کوهِ کَرمَل رفت.
وختی مَردِ خُدا امُو خاتُو ره از دُور دِید، دَ خِدمتگار خُو گیحازی گُفت: ”اونه، خاتُونِ شُونَمی مییه! ۲۶بِدَو دَ دَمِ راهِ شی بورُو و ازُو پُرسان کُو، ’خود تُو خُوب اَستی؟ شُوی تُو و باچِه تُو خُوب اَسته؟‘“ گیحازی رفته پُرسان کد، خاتُو گُفت: ”اَرے، خُوب اَستی.“ ۲۷لیکِن وختی دَ بَلِه کوه دَ پیشِ مَردِ خُدا رسِید، دَ پایای شی اُفتَد. گیحازی نزدِیک اَمَد که اُو ره دُور کنه، مگم مَردِ خُدا گُفت: ”اُو ره دَ حال شی بیل، چُون اَوقات شی غَدر تَلخ اَسته، ولے خُداوند از مه تاشه کده و دَز مه خبر نَدَده.“ ۲۸اوخته خاتُو گُفت: ”آیا ما از بادار خُو باچه طلب کدُم؟ آیا نَگُفتُم که مَره اُمِیدِ ناحق دَده بازی نَدی؟“ ۲۹اوخته اِلِیشع دَ گیحازی گُفت: ”کمر خُو ره بسته کُو و تَیاق مَره دَ دِست خُو گِرِفته بورُو. اگه یَگو کس دَ دَمِ رُوی تُو اَمَد، قد شی احوال-پُرسی نَکُو و اگه احوال تُو ره پُرسان کد، جواب شی ره نَدی؛ بَلکِه دَ عَجَله بورُو و تَیاق مَره دَ رُوی باچه بیل.“ ۳۰لیکِن آبِه باچه گُفت: ”دَ زِندگی خُداوند و دَ سر تُو قَسم که بِدُونِ ازتُو نَمورُم.“ پس اِلِیشع باله شُده از پُشتِ خاتُو رَیی شُد. ۳۱گیحازی پیشلونِ ازوا رفت و تَیاق ره دَ رُوی باچه ایشت، مگم کُدَم آواز یا جواب باله نَشُد. پس گیحازی دَ دَمِ راهِ اِلِیشع اَمَد و دَزُو خبر دَده گُفت: ”باچه بیدار نَشُد.“
۳۲وختی اِلِیشع دَ خانه دَر اَمَد، دِید که باچه مُرده و د جاگِه ازُو خاو اَسته. ۳۳اُو پیش رفت و درگه ره دَ بَلِه هر دُوی خُو کیپ کده دَ پیشِ خُداوند دَ دُعا کدو شُد. ۳۴بعد ازُو دَ جاگه باله شُده دَ بَلِه باچه دِراز کشِید و دان خُو ره دَ دان شی، چِیمای خُو ره دَ چِیمای شی و دِستای خُو ره دَ بَلِه دِستای ازُو ایشت؛ اُو دَ حالِیکه دَ بَلِه باچه دِراز کشِیدُد جِسمِ باچه گرم شُد. ۳۵اِلِیشع باله شُد و دَ مَنِه اُتاق اِیسُو و اُوسُو چند قَدم زَد و بسم دَ جاگه باله شُده دَ بَلِه ازُو دِراز کشِید؛ اوخته باچه هفت عَطسه زَد و چِیمای خُو ره واز کد. ۳۶ اِلِیشع گیحازی ره کُوی کد و گُفت: ”امُو خاتُونِ شُونَمی ره کُوی کُو.“ و گیحازی اُو ره کُوی کد. وختی اُو دَ پیشِ اِلِیشع اَمَد، اِلِیشع دَزشی گُفت: ”باچِه خُو ره بِگِیر.“ ۳۷پس خاتُو داخِل رفته دَ پایای شی اُفتَد و رُوی خُو ره سُون زمی گِرِفته دَزُو اِحترام کد و باچِه خُو ره باله کده بُر شُد.
۳۸اِلِیشع پس دَ جِلجال اَمَد و دَ امزُو سرزمی قحطی بُود. دَ حالِیکه دِستِه اَنبیا دَ پیشِ ازُو شِشته بُود، اُو دَ خِدمتگار خُو گُفت: ”دیگِ کٹه ره دَ بَلِه آتِش بیل و بَلدِه دِستِه اَنبیا شوروا پُخته کُو.“ ۳۹پس یکی ازوا دَ دَشت رفت تا سَوزی بِچِینه؛ دَ اُونجی اُو یگ بُوٹِه خودروی ره پَیدا کد و امزُو بُوٹه چند دانه کاڈُو ره چِینده دامون خُو ره پُر کد. اوخته اُو پس اَمَد و اُونا ره ریزه کده دَ دیگِ شوروا اَندخت، ولے هیچ کس نَمِیدَنِست که اُونا چی اَسته. ۴۰وختی شوروا ره بَلدِه مردُم شیو کد تا اُونا بُخوره؛ اُونا دَ عَینِ خوردو چِیغ زَده گُفت: ”اَی مَردِ خُدا، زهرِ کُشِنده دَ مَنِه دیگ اَسته.“ و اُونا خورده نَتنِست. ۴۱اوخته اِلِیشع گُفت: ”یگ مِقدار آرد بَیرِید.“ اُو آرد ره گِرِفته دَ دیگ اَندخت و گُفت: ”آلی بَلدِه مردُم شیو کُو تا بُخوره.“ و دِیگه چِیزِ ضرَر رَسندَنی دَ مَنِه دیگ نَبُود.
۴۲یگ روز یگ نفر از بَعل-شَلِیشه اَمَد و از نَوبَرِ حاصِلات خُو بَلدِه خوراکِ مَردِ خُدا بِیست دانه نانِ جَو و خوشه های تازِه گندُم دَ خُرجِین خُو اَوُرد. اِلِیشع دَ خِدمتگار خُو گُفت: ”امیا ره دَ مردُم بِدی که بُخوره.“ ۴۳خِدمتگار شی گُفت: ”چِطور مِیتنُم امِیقَس ره دَ پیشِ صد نفر بیلُم؟“ اِلِیشع گُفت: ”دَ مردُم بِدی که بُخوره، چُون خُداوند اینی رقم مُوگیه، ’اُونا مُوخوره و باقی ام مُومنه.‘“ ۴۴پس خِدمتگار امُو ره دَ پیشِ ازوا ایشت و اُونا خورد و باقی ام مَند، امُو رقم که خُداوند گُفتُد.