۱دَ آخرِ ھر هفت سال باید قرض ها ره بَخشِش کُنِید. ۲و طرِیقِه بخشِیدونِ قرض اینی اَسته: ھر قرض دِهِندِه که دَ همسایِه خُو قرض دَده بَشه، باید بخشِش کُنه و از همسایه یا بِرارِ اِسرائیلی خُو قرض خُو ره طلب نَکُنه، چراکه بخشِیدونِ قرض از طرفِ خُداوند اِعلان شُده. ۳از بیگَنه مِیتَنی که قرض خُو ره طلب کُنی، لیکِن قرض تُو که دَ بَلِه بِرارِ اِسرائیلی تُو بَشه، باید ازُو دِست باله کُنی. ۴یقِیناً دَ مینکل شُمو ھیچ نفرِ مُحتاج وجُود نَمِیدَشته بَشه، چُون خُداوند، خُدای شُمو، حتماً شُمو ره دَ امزُو سرزمی که دَ عِنوانِ مُلکیَت دَز شُمو مِیدیه تا اُو ره تَصَرُف کُنِید، بَرکت مِیدیه، ۵دَ شرطی که از اَیدِ خُداوند، خُدای خُو شُنِید و تمامِ امزی احکام ره که ما اِمروز دَز شُمو اَمر مُونُم دَ دِقَت دَ جای بیرِید. ۶چُون خُداوند، خُدای شُمو، امُو رقم که دَز شُمو گُفته، شُمو ره بَرکت مِیدیه و شُمو دَ مِلَّت های کَلو قرض مِیدِید، لیکِن از هیچ کس قرضدار نَمُوشِید؛ و شُمو دَ بَلِه مِلَّت های کَلو حُکمرانی مُونِید، لیکِن اُونا دَ بَلِه ازشُمو حُکمرانی نَمُونه.
۷اگه دَ مینکل شُمو یکی از بِرارونِ اِسرائیلی شُمو دَ یکی از شارای شُمو دَ سرزمِینی که خُداوند، خُدای شُمو دَز شُمو مِیدیه، مُحتاج بَشه، دِل خُو ره سخت نَکنِید و دِست خُو ره دَ رُوی بِرارِ مُحتاج خُو بسته نَگِیرِید، ۸بَلکِه دِست خُو ره واز بِگِیرِید و سخاوَتمَندانه دَ اندازِه اِحتیاج شی بَلدِه ازُو قرض بِدِید. ۹اِحتیاط کُنِید که اِی فِکرِ فاسِد ره دَ دِل خُو راه نَدِید که بُگِید: ’سالِ ھفتُم، سالِ بخشِیدونِ قرض ها نزدِیک اَسته،‘ و دَ برابرِ بِرارِ مُحتاج خُو تَنگ نظر شُنِید و دَزُو هیچ چِیز نَدِید. اگه اِیطور کُنِید، اُو دَ پیشِ خُداوند دَ خِلاف شُمو ناله-و-فریاد مُونه و اِی بَلدِه شُمو گُناه حِساب مُوشه. ۱۰دَزُو سخاوَتمَندانه قرض بِدِید و از دَدونِ قرض دِل شُمو غَمگی نَشُنه، چراکه دَ عِوَضِ امزی کار خُداوند، خُدای شُمو، شُمو ره دَ تمامِ کارای شُمو که بَلدِه انجام شی دِست دِراز کُنِید، بَرکت مِیدیه. ۱۱ازی که آدم مُحتاج هیچ غَیت از زمی گُم نَمُوشه، امزی خاطر ما دَز شُمو اَمر مُونُم که دَ رُوی بِرارِ غرِیب و مُحتاج خُو که دَ سرزمِین شُمو زِندگی مُونه، دِست خُو ره واز بِگِیرِید.
۱۲اگه از جمِ بِرارو و خوارونِ اِسرائیلی تُو یگ مَردِ عِبرانی یا خاتُونِ عِبرانی دَز تُو سَودا شُد، اُو شَش سال تُو ره خِدمت کُنه و دَ سالِ هفتُم تُو باید اُو ره از پیش خُو آزاد کنی. ۱۳و غَیتِیکه اُو ره از پیش خُو آزاد مُونی، اُو ره باید دِستِ خالی رَیی نَکنی، ۱۴ بَلکِه از گَلِه خُو، خرمونجوی خُو و چرخُشتِ انگُور خُو سخاوَتمَندانه دَزُو بِدی؛ اَرے، از چِیزای که خُداوند، خُدای تُو، تُو ره بَرکت دَده، دَزُو بِدی. ۱۵دَ یاد تُو بَشه که تُو دَ سرزمِینِ مِصر غُلام بُودی و خُداوند، خُدای تُو، تُو ره آزاد کد؛ امزی خاطر ما اِمروز اِی حُکم ره دَز تُو مِیدیُم. ۱۶لیکِن اگه غُلام بُگیه، ’ما از پیش تُو نَمورُم،‘ بخاطری که اُو خود تُو و خانَوار تُو ره دوست دَره و وخت شی قد ازتُو خوش تیر شُده، ۱۷اوخته یگ دروش ره بِگِیر و نَرمی گوش شی ره دَ درگه چَسپَنده سُلاخ کُو و اُو بَلدِه همیشه غُلام تُو مُوشه. قد کنِیز خُو ام عَینِ کار ره بُکُو.
۱۸وختِیکه غُلام خُو ره از پیش خُو آزاد مُونی باید دَ نظر تُو سخت نَخوره، چُون اُو مُدَتِ شَش سال تُو ره خِدمت کده، که دُو برابرِ مُزدِ یگ مُزدُورکار مُوشه. و خُداوند، خُدای تُو، تُو ره دَ پگِ کارای تُو بَرکت مِیدیه.
۱۹تمام اوّلباری ھای نَر ره که دَ گَله و رمِه شُمو زَیده مُوشه بَلدِه خُداوند، خُدای خُو جدا کُنِید؛ دَ بَلِه اوّلباری گاو خُو کار نَکُنِید و پاشُمِ اوّلباری گوسپون خُو ره کَل نَکُنِید. ۲۰اُونا ره هر سال دَ حُضُورِ خُداوند، خُدای خُو دَ جایی که خُداوند اِنتِخاب مُونه، شُمو و خانَوار شُمو بُخورِید. ۲۱لیکِن اگه حَیوان عَیبی بَشه، یعنی لَنگ یا کور بَشه و یا یَگو عَیبِ دِیگه دَشته بَشه، اُو ره دَ حُضُورِ خُداوند، خُدای خُو حلال نَکُنِید، ۲۲ بَلکِه اُو ره دَ مَنِه شارای خُو بُخورِید؛ نفرِ پاک و ناپاک مِیتَنه ازُو بُخوره، امُو رقم که آهُو بَره یا آهُو ره مُوخورِید. ۲۳لیکِن خُونِ ازُو ره نَخورِید، بَلکِه اُو ره رقمِ آو دَ زمی لَوُو کُنِید.