۱اوخته مو پس دَور خوردی و از راهِ دریای سُرخ دَ بیابو سَفر کدی، امُو رقم که خُداوند دَز مه گُفتُد و بَلدِه روزای کَلو دَ گِرد-و-بَرِ کوهِستونِ سَعِیر سرگردو بُودی. ۲دَ امزُو غَیت خُداوند دَز مه گُفت: ۳’شُمو دَ گِرد-و-بَرِ امزی کوهِستو غَدر کَلو سرگردو شُدِید؛ آلی سُون شمال بورِید. ۴و دَ مردُم اَمر کده بُگی: ”شُمو از سرحدِ بِرارون خُو اَولادِه عیسَو که دَ سَعِیر زِندگی مُونه تیر مُوشِید. اُونا از شُمو ترس مُوخوره؛ پس غَدر هُوش خُو ره بِگِیرِید ۵که قد ازوا جنجال نَکُنِید، چُون از زمِینِ ازوا دَ اندازِه یگ قفِ پای ام دَز شُمو نَمِیدیُم، چراکه کوهِستونِ سَعِیر ره دَ عِنوانِ مُلکیَت دَ عیسَو دَدیم. ۶خوراک ره ازوا دَ نُقره خرِیده بُخورِید و آو ره ام ازوا دَ نُقره خرِیده وُچی کُنِید،“‘ ۷چُون خُداوند، خُدای شُمو، شُمو ره دَ تمامِ کارای دِست شُمو بَرکت دَده؛ اُو راهِ رفتون شُمو ره دَ امزی بیابونِ کٹه مِیدَنه. دَ امزی چِل سال خُداوند، خُدای شُمو قد شُمو بُوده و شُمو دَ ھیچ چِیز مُحتاج نَبُودِید. ۸پس مو از سرحدِ بِرارون خُو اَولادِه عیسَو که دَ سَعِیر زِندگی مُونه، دَور خوردی و راهِ دَشت ره که از ایلَت و عِصیون-جابَر تیر مُوشه ایله کدی و از راهِ بیابونِ موآب سَفر کدی.
۹اوخته خُداوند دَز مه گُفت: ’موآب ره آزار-و-اَذیَت نَکُو و اُونا ره دَ تنگ نَکُو که جنگ کُنه، چُون از زمِینِ ازوا هیچ چِیز شی ره دَ عِنوانِ مُلکیَت دَز شُمو نَمِیدیُم، چراکه ما منطقِه عار ره دَ عِنوانِ مُلکیَت دَ اَولادِه لوط دَدیم.‘
۱۰-- ایمی ها که یگ قَومِ قَوی و کٹه بُود و مِثلِ عَناقیا قد های بِلند دَشت، سابِق دَ اُونجی زِندگی مُوکد. ۱۱اُونا ام مِثلِ عَناقیا از جَمِ رِفائیا حِساب مُوشُد، لیکِن موآبیا اُونا ره ایمی ها کُوی مُوکد. ۱۲ عَینِ رقم حوریا سابِق دَ سَعِیر زِندگی مُوکد، ولے اَولادِه عیسَو اُونا ره ازُونجی بُر کد؛ اَرے، اُونا حوریا ره از پیشِ رُوی خُو نابُود کد و دَ منطقِه ازوا جای-دَ-جای شُد، امُو رقم که اِسرائیل دَ سرزمِینی که خُداوند دَ عِنوانِ مُلکیَت دَزوا دَده بُود، جای-د-جای شُد. --
۱۳ و خُداوند گُفت: ’آلی باله شُده از دَرِّه زارِد تیر شُنِید.‘ پس مو از دَرِّه زارِد تیر شُدی. ۱۴از زمانِیکه از قادِش بَرنیَع حَرکت کدی تا زمانِیکه از دَرِّه زارِد تیر شُدی، سی و هشت سال ره دَربَر گِرِفت، تا پگِ مَردای جنگی امزُو نسل از مَنِه خَیمه‌گاه از بَین رفت، امُو رقم که خُداوند دَ بارِه ازوا قَسم خوردُد. ۱۵دَ حقِیقت دِستِ خُداوند دَ خِلافِ ازوا بُود تا اُونا ره از مَنِه خَیمه‌گاه کامِلاً از بَین بُبره.
۱۶وختِیکه پگِ مَردای جنگی امزُو نسلِ از مینکلِ قَوم از بَین رفت، ۱۷اوخته خُداوند دَز مه گُفت: ۱۸’اِمروز تُو از عار که سرحدِ موآب اَسته باید تیر شُنی. ۱۹وختِیکه دَ پیشِ اَولادِه عمون رسِیدی، اُونا ره آزار-و-اَذیَت نَکُو قد ازوا جنجال نَکُو، چُون از زمِینِ اَولادِه عمون هیچ چِیز شی ره دَ عِنوانِ مُلکیَت دَز شُمو نَمِیدیُم؛ ما اُو ره دَ اَولادِه لوط دَدیم.‘
۲۰-- اُو ام سرزمِینِ رِفائیا حِساب مُوشُد و رِفائیا سابِق دَ اُونجی زِندگی مُوکد؛ لیکِن عمونیا اُونا ره زَمزُمی ها کُوی مُوکد. ۲۱اُونا یگ قَومِ قَوی و کٹه بُود و مِثلِ عَناقیا قد های بِلند دَشت، مگم خُداوند اُونا ره از پیشِ رُوی عمونیا نابُود کد و عمونیا اُونا ره بُر کده دَ منطقِه ازوا جای-دَ-جای شُد. ۲۲ خُداوند عَینِ کار ره بَلدِه اَولادِه عیسَو که دَ سَعِیر زِندگی مُونه، انجام دَد: اُو حوریا ره از پیشِ رُوی ازوا نابُود کد و اُونا تَنِست که حوریا ره بُر کُنه و اَولادِه عیسَو تا اِمروز دَ جای ازوا بُود-و-باش مُونه. ۲۳عَوّی ها که دَ آغِیلا تا غَزه زِندگی مُوکد، دَ وسِیلِه کَفتوریا که از کَفتور اَمَدُد نابُود شُد و کَفتوریا دَ منطقِه ازوا جای-دَ-جای شُد. --
۲۴ و خُداوند گُفت: ’آلی باله شُده کوچ کُنِید و از دَرِّه اَرنون تیر شُنِید. اینه، ما سِیحونِ اَموری، پادشاهِ حِشبون ره قد سرزمِین شی دَ دِستِ ازشُمو تسلِیم کدیم. پس دَ تَصَرُف کدونِ سرزمِینِ ازُو شُروع کُو و قد ازُو جنگ کُو. ۲۵اِمروز ما شُروع کده ترس و وَحشَت شُمو ره دَ بَلِه تمامِ قَوم ھای زیرِ آسمو قرار مِیدیُم؛ وختی اُونا آوازِه شُمو ره بِشنَوه، اُونا دَ لَرزه موفته و از ترس شُمو دِست-پَیچه مُوشه.‘
۲۶اوخته قاصِدا ره از بیابونِ قِدیموت دَ پیشِ سِیحون پادشاهِ حِشبون قد اینی پَیغامِ صُلح آمیز رَیی کده گُفتُم: ۲۷’مو ره بیل که از سرزمِین تُو تیر شُنی؛ مو دَ راهِ عُمُومی موری و طرفِ راست یا چَپ تاو نَمُوخوری. ۲۸خوراک ره دَ نُقره بَلدِه مو سَودا کُو تا بُخوری و آو ره دَ نُقره دَز مو بِدی تا وُچی کنی؛ فقط دَز مه اِجازه بِدی که پای-پیده از مُلک تُو تیر شُنُم، ۲۹امُو رقم که اَولادِه عیسَو که دَ سَعِیر زِندگی مُونه و موآبیا که دَ عار زِندگی مُونه دَز مو اِجازه دَد. مو ره بیل تا از دریای اُردُن دَ سرزمِینی تیر شُنی که خُداوند، خُدای مو دَز مو مِیدیه.‘
۳۰مگم سِیحون پادشاهِ حِشبون نَه‌ایشت که مو از مُلک شی تیر شُنی، چراکه خُداوند، خُدای شُمو روحِ ازُو ره لَجُوج و دِل شی ره سخت کدُد تا اُو ره دَ دِستِ ازشُمو تسلِیم کُنه، امُو رقم که اِمروز ام شُمو مِیدنِید.
۳۱خُداوند دَزمه گُفت: ’اینه، ما تسلِیم کدونِ سِیحون و سرزمِین شی ره دَز تُو شُروع کدیم؛ پس امی آلی دَ تَصَرُف کدونِ سرزمِینِ ازُو شُروع کُو.‘ ۳۲اوخته سِیحون قد پگِ نفرای خُو دَ خِلاف مو بُر شُد و بَلدِه جنگ دَ یاهَص اَمَد، ۳۳و خُداوند، خُدای مو اُو ره دَ دِستِ ازمو تسلِیم کد و مو اُو ره قد باچه های ازُو و تمامِ قَوم شی زَدی. ۳۴دَ امزُو غَیت پگِ شارای ازُو ره گِرِفتی و دَ هر شار مَردا، خاتُونو و بچکِیچا ره نابُود کدی؛ یگ نفر ره ام زِنده نَه‌ایشتی. ۳۵لیکِن چارپایا ره دَ عِنوانِ وُلجه بَلدِه خُو گِرِفتی و مال-و-دارایی شارای ره که تَصَرُف کدُدی، اَوُردی. ۳۶از عَروعیر که دَ بَغلِ دَرِّه اَرنون اَسته و شاری که دَ دَرّه یَه تا جِلعاد، هیچ آغِیل نَتنِست که دَ برابرِ ازمو مُقاوِمَت کُنه؛ خُداوند، خُدای مو پگ ره دَز مو تسلِیم کد. ۳۷مگم دَ سرزمِینِ اَولادِه عمون، دَ اَطرافِ دَرِّه یَبوق، دَ شارای کوهِستو و دَ هر جایی که خُداوند، خُدای مو، مو ره مَنع کدُد، نزدِیک نَشُدی.