۱وختِیکه دَ خانِه خُدا موری فِکر خُو ره سُون رفتار خُو بِگِیر، چُون نزدِیک اَمَدو بَلدِه گوش گِرِفتو بِهتر از قُربانی های اَسته که آدمای لَوڈه تقدِیم مُونه، چُون اُونا نَمِیدَنه که عمل-و-کِردارِ ازوا بَد اَسته. ۲بَلدِه واز کدونِ دان خُو عجَله نَکُو و دِل تُو بَلدِه گُفتونِ توره دَ حُضُورِ خُدا اَبَلَک نَشُنه، چراکه خُدا دَ عالمِ باله اَسته و تُو دَ رُوی زمی؛ پس تورای تُو کم بَشه. ۳رقمی که خاو دِیدو از چورتِ کَلو پَیدا مُوشه، امُو رقم توره های اَحمقانه از کَلوگویی دَ وجُود مییه.
۴وختِیکه بَلدِه خُدا نَذر مِیگِیری، دَ پُوره کدون شی دیر نَکُو، چراکه اُو از آدمای لَوڈه راضی نِیَسته. پس نَذر خُو ره بِدی. ۵بِهتر اَسته که نَذر نَگِیری، نِسبَت دَزی که نَذر بِگِیری و پُوره نَکنی. ۶نَیل که دان تُو، تُو ره سُون گُناه بُبره و دَ پیشِ خِدمتگارِ خُدا نَگی که ”سهواً نَذر گِرِفتُم.“ چرا خُدا بخاطرِ تورِه تُو قار شُنه و تمامِ حاصِلِ دِستای تُو ره از بَین بُبره؟ ۷خاو دِیدونِ کَلو و کَلوگویی بےفایده اَسته، بَلکِه تُو از خُدا ترس دَشته بَش.
۸اگه دَ یگ ولایت مِینگری که دَ بَلِه غرِیبا ظُلم مُوشه و اِنصاف و عدالت پایمال مُوشه، دَزی باره حَیرو نَشُو؛ چُون بِلند-رُتبه دَ زیرِ نظرِ بِلند-رُتبه-تَر اَسته و دَ بَلِه ازوا بِلند-رُتبه-تَرها مُقرَر اَسته. ۹فایدِه زمی بَلدِه پگ مِیرَسه، حتیٰ پادشاه ام از حاصِل شی خِدمت مُوشه. ۱۰کسی که پَیسه ره دوست دَره، از پَیسه سیر نَمُوشه و کسی که مال-و-دَولت ره دوست دَره، از عایِد خُو. اِی ام بےفایده اَسته.
۱۱وختِیکه دارایی کَلو شُنه، خورِنده های شی ام کَلو مُوشه. پس بَلدِه صاحِب شی چی فایده مِیرَسه سِوای که امُو دارایی ره قد چِیمای خُو بِنگره؟
۱۲خاوِ آدمِ کارگر شِیرِین اَسته، چی کم بُخوره، چی کَلو؛ لیکِن ثُروَتِ پِرَیمونِ آدمِ دَولتمَند، باعِث مُوشه که اُو خاو نَرَوه.
۱۳یگ بَدبَختی سخت ره دَ تَی آفتَو دِیدُم: مال-و-دَولتی که صاحِب شی بَلدِه ضَرَر خُو جَم کدُد. ۱۴امُو مال-و-دَولت دَ وسِیلِه یگ حادثِه بَد ضایع شُد و غَیتِیکه بَلدِه ازُو یگ باچه دَ دُنیا اَمَد، چِیزی دَ دِست خُو نَدَشت که بَلدِه ازُو میراث بُمنه. ۱۵امُو رقم که اِنسان از کَورِه آبِه خُو لُچ دَ دُنیا مییه، امُو رقم لُچ پس موره، رقمی که اَمدُد؛ اُو از زَحمت خُو هیچ چِیز گِرِفته نَمِیتَنه تا دَ دِست خُو بُبره. ۱۶اِی واقِعاً بَدبَختی سخت اَسته: امُو رقم که اِنسان مییه، امُو رقم پس موره؛ اُو چی فایده حاصِل مُونه که عَبَث زَحمت مِیکشه؟ ۱۷اَرے، اُو دَ تمامِ روزای عُمر خُو دَ ترِیکی مُوخوره و دَ سردرگُمی کَلو و ناجوری و اَوقات تَلخی زِندگی مُوکُنه.
۱۸اینه، چِیزی خُوب و مُناسِب که ما دِیدُم اینی یَه: اِنسان بُخوره و وُچی کنه و دَ دَورونِ روزای زِندگی که خُدا بَلدِه شی بخشِیده، از تمامِ زَحمتی که دَ تَی آفتَو مِیکشه لِذَت بُبره؛ چُون نصِیب شی امی اَسته. ۱۹امچُنان وختِیکه خُدا بَلدِه یَگو کس مال و دَولت مِیدیه و اُو ره میله که ازوا لذَت بُبره و نصِیب خُو ره بِگِیره و از زَحمت خُو راضی بَشه، اِی نِعمتِ خُدا اَسته. ۲۰چُون امی رقم آدم دَ فِکرِ روزای زِندگی خُو غَرق نِییه، چراکه خُدا اُو ره دَ خوشی دِلِ ازُو مشغُول مُونه.