۱اوخته خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ”یگ بَلای دِیگه ره ما دَ بَلِه فِرعَون و مِصریا نازِل مُونُم؛ بعد ازُو فِرعَون شُمو ره ایله مُونه و غَیتِیکه شُمو ره ایله مُونه، اُو شُمو ره بَکُلّی از اِینجی هَی مُونه. ۲دَ بَنی اِسرائیل بُگی که هر مَرد و هر خاتُو از همسایِه مِصری خُو چِیزای طِلّایی و نُقره‌یی بِطَلبه.“ ۳چُون خُداوند قَومِ اِسرائیل ره دَ نظرِ مِصریا مُحترم جور کدُد و خودِ مُوسیٰ ام دَ تمامِ سرزمِینِ مِصر دَ پیشِ خِدمتگارای فِرعَون و دَ پیشِ مردُمِ مِصر آدمِ غَدر کٹه معلُوم مُوشُد.
۴پس مُوسیٰ اِدامه دَده دَ فِرعَون گُفت: ”خُداوند اینی رقم مُوگه، ’قرِیبای نِیمِ شاو ما از مَنِه مِصر تیر مُوشُم ۵و پگِ باچه‌های اوّلباری دَ سرزمِینِ مِصر مُومُره، از باچِه فِرعَون گِرِفته که دَ تَخت خُو شِشته یَه تا باچِه اوّلباری کنِیزی که کار شی آسیا کدو اَسته. حتیٰ تمامِ اوّلباری چارپایا ام از بَین موره. ۶اِیطور چخرا و ماتمِ کَلو دَ سرزمِینِ مِصر پَیدا مُوشه که هرگِز شِنِیده نَشُده و شِنِیده ام نَمُوشه. ۷مگم دَ خِلافِ بَنی اِسرائیل و حَیوانای شی حتیٰ یگ سَگ ام غَوغَو نَمُوکُنه. اُو وخت شُمو مُوفامِید که خُداوند دَ بَینِ قَومِ اِسرائیل و قَومِ مِصر فرق قائیل مُوشه.‘ ۸اوخته تمامِ خِدمتگارای تُو دَ پیشِ ازمه مییه و سرخَم کده خاهِش مُونه که ’تُو و پگِ مردُمِ که از تُو پَیرَوی مُونه، از اِینجی بُر شُنِید!‘ بعد ازُو ما از مِصر بُر مُوشُم.“ و مُوسیٰ دَ سرِ قار از حُضُورِ فِرعَون بُرو رفت.
۹خُداوند دَ مُوسیٰ گُفتُد: ”فِرعَون تورِه شُمو ره گوش نَمُونه، پس امزی خاطر مُعجزه های مه دَ سرزمِینِ مِصر کَلو شُده موره.“ ۱۰مُوسیٰ و هارُون دَ پیشِ فِرعَون پگِ امزی نشانی های مُعجزه آمیز ره انجام دَد، لیکِن بخاطرِیکه خُداوند فِرعَون ره سنگدِل کدُد، اُو بَنی اِسرائیل ره نَه می‌ایشت که از مُلکِ ازُو بُر شُنه.