۱وختی مردُم دِید که غَدر وخت تیر شُد، ولے مُوسیٰ از کوهِ سِینا تاه نَمَد، اُونا پیشِ هارُون جَم شُده گُفت: ”باله شُو و بَلدِه مو یگ خُدا جور کُو که پیشِ رُوی مو رفته مو ره هِدایَت بِدیه، چُون مو نَمُوفامی دَ سرِ امزُو آدم یعنی مُوسیٰ که مو ره از سرزمِینِ مِصر بُرو اَوُرد، چی اَمَده.“ ۲پس هارُون دَزوا گُفت: ”گوشواره های طِلّایی ره که دَ گوشِ خاتُونو، باچه ها و دُخترون شُمو اَسته، بُر کُنِید و دَ پیشِ ازمه بیرِید.“ ۳اوخته پگِ مردُم گوشواره های خُو ره از گوشای خُو بُر کده دَ پیشِ هارُون اَوُرد. ۴و اُو امُو گوشواره ها ره از دِستِ ازوا گِرِفت و اُونا ره آو کده دَ یگ قالِب ریختَند و دَ شکلِ یگ گوسَله نَقش و نِگار کد. پس اُونا گُفت: ”اَی اِسرائیل، اینَمی خُدای تُو اَسته که تُو ره از سرزمِینِ مِصر بُرو اَوُرد!“ ۵وختی هارُون امی کارِ مردُم ره دِید، اُو دَ پیش رُوی گوسَله یگ قُربانگاه جور کد و گُفت: ”صَباح بَلدِه خُداوند جشن گِرِفته مُوشه.“ ۶صَباح‌گاهِ روزِ دِیگِه شی مردُم باله شُده قُربانی‌های سوختَنی تقدِیم کد و قُربانی‌های سلامَتی اَوُرد. و مردُم تاه شِشته خورد و وُچی کد و بعد ازُو باله شُده خَرمَستی کد.
۷پس خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ”رَیی شُو و تاه بورُو، چُون اِی قَومِ ازتُو که از سرزمِینِ مِصر بُرو اَوُردی، فاسِد شُده. ۸اُونا دَ زُودی امُو راه ره که ما دَزوا نِشو دَدُم ایله کده و بَلدِه خُو یگ گوسَلِه طِلّایی جور کده و اُو ره پرستِش مُوکُنه و دَزُو قُربانی کده مُوگه: ’اَی اِسرائیل، اینَمی خُدای تُو اَسته که تُو ره از سرزمِینِ مِصر بُرو اَوُرده!‘“ ۹و خُداوند اِدامه دَده دَ مُوسیٰ گُفت: ”ما امی مردُم ره هُوش کدُم که چِیقس یگ قَومِ سرکَش اَسته. ۱۰و آلی مَره تنها بیل تاکه آتِشِ قار-و-غَضَب مه دَ سرِ ازوا زیاد شُنه و اُونا ره نابُود کنُم، مگم از تُو یگ قَومِ بُزُرگ جور مُونُم.“ ۱۱لیکِن مُوسیٰ دَ پیشِ خُداوند، خُدای خُو عُذر-و-زاری کده گُفت: ”اَی خُداوند، چرا آتِشِ قار-و-غَضَب خُو ره دَ سرِ قَوم خُو زیاد کدے، دَ سرِ قَومی که خود تُو قد قُدرتِ عظِیم و دِستِ زورتُوی خُو اُونا ره از سرزمِینِ مِصر بُرو اَوُردی؟ ۱۲چرا دَ مِصریا دَلِیل مِیدی که بُگیه، ’خُداوند اُونا ره بازی دَده از مُلک بُر کد تا اُونا ره دَ کوه ها بُکُشه و از رُوی زمی پای پاک گُم کُنه؟‘ خُداوندا، از قار-و-غَضَب خُو تاه شُو و رَحم کده قَوم خُو ره دَ بَلا گِرِفتار نَکُو. ۱۳خِدمتگارای خُو اِبراهِیم، اِسحاق و اِسرائیل ره دَ یاد خُو بیَر که تُو بَلدِه ازوا دَ ذات خُو قَسم خورده گُفتُدی که ’نسل شُمو ره مِثلِ سِتاره‌های آسمو کَلو مُونُم و تمامِ سرزمِینی ره که دَ بارِه شی توره گُفتیم، دَ اَولادِه شُمو مُوبخشُم و تمامِ سرزمی تا اَبَداُلاباد ازوا مُوشه.‘“ ۱۴پس خُداوند دَ سرِ قَوم خُو رَحم کد و بَلای ره که گُفته بُود ”رَیی مُونُم،“ رَیی نَکد.
۱۵پس مُوسیٰ دَور خورد و قد امُو دُو لَوحِ شهادَت که دَ دِست شی بُود، از کوه تاه شُد؛ امُو دُو لَوح دَ هر دُو طرف شی نوِشته بُود، ام دَ پُشت و ام دَ رُوی شی. ۱۶امُو لَوح ها کارِ خُدا بُود و نوِشتِه شی نوِشتِه خُدا که دَ رُوی ازوا نَقش شُده بُود. ۱۷وختِیکه یوشِع صَدای چِیغِ مردُم ره شِنید، اُو دَ مُوسیٰ گُفت: ”ما صَدای جنگ ره از خَیمه‌گاه مِیشنَوُم.“ ۱۸مُوسیٰ گُفت: ”اِی نَه صَدای چِیغَسِ پیروزی اَسته و نَه صَدای نالِه شِکَست، بَلکِه صَدای بَیت خاندو دَ گوش مه مییه.“ ۱۹وختِیکه مُوسیٰ دَ نزدِیک خَیمه‌گاه رسِید و گوسَلِه طِلّایی و خَرمَستی مردُم ره دِید، قار-و-خَشمِ مُوسیٰ باله اَمَد و اُو امُو لَوح ها ره دَ دامونِ کوه از دِست خُو پورته کده اُونا ره تِکه-و-پرچه کد. ۲۰و امُو گوسَلِه طِلّایی ره که اُونا جور کدُد، گِرِفته دَ آتِش سوختَند. بعد ازُو اُو ره سَیده خُوب نَرم کد تاکه خاک اَلّی جور شُد و اُو ره دَ آو اَندخت و امُو آو ره دَ بَنی اِسرائیل وُچِیدَلجی کد. ۲۱اوخته مُوسیٰ دَ هارُون گُفت: ”اِی قَوم دَز تُو چی کار کده بُود که تُو اِینا ره دَزی گُناهِ عظِیم گِرِفتار کدی؟“ ۲۲هارُون دَ جواب شی گُفت: ”دَ سرِ ازمه قار نَشُو صاحِب! خود تُو مِیدَنی که اِی قَوم چِیقس فاسِد و گُناه آلُود اَسته. ۲۳اُونا دَز مه گُفت که ’بَلدِه مو یگ خُدا جور کُو که پیشِ رُوی مو رفته مو ره هِدایت کُنه، چُون مو نَمُوفامی دَ سرِ امزی مُوسیٰ که مو ره از سرزمِینِ مِصر بُرو اَوُرد، چی اَمَده.‘ ۲۴اوخته ما دَزوا گُفتُم، ’هر کسی که چِیزی طِلّایی دَشته بَشه، اُو ره بُر کده دَز مه بیَره.‘ و اُونا طِلّا ره دَز مه دَد و ما اُو ره دَ آتِش اَندختُم و اینی گوسَله بُر شُد.“ ۲۵مُوسیٰ دِید که مردُم از چَته بُر شُده رَیی یَه، چُون هارُون اُونا ره سر ایله ایشتُد و مَوقع دَدُد که دَ پیشِ دُشمَنای خُو رَسوا شُنه. ۲۶پس مُوسیٰ دَ درگِه خَیمه‌گاه ایسته شُد و دَ صَدای بِلند چِیغ زَده گُفت: ”کسی که طرفدارِ خُداوند اَسته، پیش ازمه بییه!“ و تمامِ بَنی لاوی دَ دِیرِ ازُو جَم شُد. ۲۷و مُوسیٰ دَزوا گُفت: ”خُداوند، خُدای اِسرائیل مُوگه که ’شمشیر دَ کمر خُو بسته کُنِید و ازی سُونِ خَیمه‌گاه تا اُو سُونِ خَیمه‌گاه بورِید و هر نفر شُمو بِرار و دوست و همسایِه خُو ره بُکُشِید.‘“ ۲۸پس بَنی لاوی از گُفتِه مُوسیٰ اِطاعَت کد و دَمزُو روز تَقرِیباً سِه هزار نفر از قَوم کُشته شُد. ۲۹بعد ازُو مُوسیٰ دَ لاویا گُفت: ”اِمروز شُمو خود ره دَ خُداوند وَقف کدِید، چُون حتیٰ دَ خِلافِ باچه و بِرار خُو باله شُدید. امزی خاطر اِمروز شُمو صاحِبِ بَرکت مُوشِید.“ ۳۰روزِ دِیگِه شی مُوسیٰ دَ قَوم گُفت: ”شُمو گُناهِ کٹه کدید. آلی ما سربَله دَ حُضُورِ خُداوند مورُم؛ شاید بِتَنُم بَلدِه گُناهِ شُمو کِفاره کُنُم.“ ۳۱پس مُوسیٰ دَ حُضُورِ خُداوند رفت و گُفت: ”آه خُداوندا، اِی مردُم گُناهِ بِسیار کٹه کده، چُون اُونا بَلدِه خُو یگ خُدای طِلّایی جور کده. ۳۲و آلی ما دَ پیشِ ازتُو عُذر-و-زاری مُونُم که گُناهِ ازوا ره بُبَخشی و اگه نَمُوبخشی، نامِ از مَره از کِتاب خُو گُل کُو.“ ۳۳پس خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ”کسی که دَز مه گُناه کده، نامِ ازُو ره از کِتاب خُو گُل مُونُم. ۳۴آلی بورُو، قَوم ره دَ امزُو جای که گُفته بُودُم راهنُمای کُو و ملایکِه مه پیشلون تُو موره. لیکِن دَ روزی که ما بازخاست مُونُم، ما اُونا ره بخاطرِ خطای ازوا جَزا مِیدُم.“ ۳۵پس خُداوند قَومِ اِسرائیل ره دَ بَلا گِرِفتار کد، چراکه اُونا بَلدِه خُو گوسَله جور کدُد، یعنی امُو گوسَلِه ره که هارُون شکل دَدُد.