۱بعد از انجام شُدونِ امزی چِیزا، رهبرا دَ پیشِ ازمه اَمَده گُفت: ”مردُمِ اِسرائیل، پیشوایو و لاویا خودون ره از مردُمای سرزمِینای دِیگه جدا نَکده، بَلکِه مُطابِقِ اعمالِ زِشت ازوا رفتار مُونه، مُطابِقِ اعمالِ زِشتِ کِنعانیا، حِتیا، فِرِزیا، یبُوسیا، عمونیا، موآبیا، مِصریا و اَموریا. ۲چراکه از دُخترونِ ازوا بَلدِه خودون خُو و باچه های خُو خاتُو گِرِفته و نسلِ قَومِ مُقَدَّس ره قد نسلِ مردُمای سرزمِینای دِیگه گٹ کده؛ دَزی خیانَت دِستِ رهبرا و حاکِما از پگ کده باله یَه.“ ۳وختی امی توره ره شِنِیدُم، کالا و چَپَن خُو ره چَک کده مُوی سر و رِیش خُو ره کَندُم و حَیرو شُده شِشتُم. ۴اوخته تمامِ کسای که از کلامِ خُدای اِسرائیل مِیتَرسِید، بخاطرِ امزی خیانَتِ اسِیرای پس اَمدَگی دَ گِرد مه جَم شُد و ما تا وختِ قُربانی شام حَیرو مَنده شِشتُم.
۵دَ وختِ قُربانی شام از جای که غُصّه مُوخوردُم باله شُدُم و قد کالا و چَپَنِ پاره زانُو زَده دِستای خُو ره سُون خُداوند، خُدای خُو باله کدُم ۶و گُفتُم، ’اَی خُدای مه، ما شرمِنده اَستُم و از شَرم، اَی خُدای مه نَمِیتنُم رُوی خُو ره سُون ازتُو باله کنُم، چراکه گُناه های مو از سر مو باله پَرِیده و جُرم مو تا آسمو رَسِیده. ۷از دَورونِ بابه‌کَلونای مو گِرِفته تا اِمروز مو مُرتکِبِ جُرم های کٹه شُدے و بخاطرِ گُناه های خُو ام خودون مو و ام پادشایو و پیشوایون مو دَ دِستِ پادشایونِ سرزمِینا دِیگه، دَ دَمِ شمشیر، دَ اسِیری، دَ غارَت و دَ رَسوایی تسلِیم شُدی، امُو رقم که تا اِمروز اِدامه دَره. ۸لیکِن آلی کم وخت مُوشه که لُطف-و-رَحمتِ خُداوند، خُدای مو نصِیب مو شُده و اُو بَلدِه مو یگ تِعداد باقی مَنده ها ره ایشته و دَ جایگاهِ مُقَدَّس خُو دَز مو یگ جای اَمن دَده؛ دَ امزی رقم خُدای مو چِیمای مو ره روشو کده و دَ حینِ غُلامی مو دَز مو کَم وری قوَّتِ تازه بخشِیده. ۹اگرچِه مو غُلاما اَستی، لیکِن خُدای مو، مو ره دَ حالتِ غُلامی ایله نَکد، بَلکِه مو ره مَورِدِ لُطف-و-مِهربانی پادشایونِ فارس قرار دَده دَز مو قوَّتِ تازه بخشِید تا مو خانِه خُدای خُو ره دُوباره آباد کده خرابی های شی ره جور کنی و دَز مو دَ یهُودا و دَ اورُشَلیم یگ دیوال بَلدِه حِفاظَت مو بخشِید. ۱۰و آلی اَی خُدای مو، بعد ازی گُناه مو چِیز بُگی؟ چُون مو احکام تُو ره ایله کدی؛ ۱۱ احکامی ره که دَ وسِیلِه خِدمتگارای خُو اَنبیا اَمر کده گُفتی، ”دَ سرزمِینی که شُمو بَلدِه تَصَرُف کدون شی داخِل مُوشِید، اُو سرزمِینی اَسته که قد نِجاسَتِ مردُمای خُو نَجِس شُده. اُونا قد کارای زِشت و نِجاسَت خُو سر تا سرِ امزُو سرزمی ره پُر کده. ۱۲پس دُخترون خُو ره دَ باچه های ازوا نَدِید و دُخترونِ ازوا ره بَلدِه باچه های خُو نَگِیرِید و سلامَتی و کامیابی ازوا ره هرگِز طلب نَکُنِید تا قَوی بَشِید و چِیزای خُوبِ امزُو سرزمی ره بُخورِید و امُو سرزمی ره دَ باچه های خُو بَلدِه همیشه دَ میراث بِدِید.“ ۱۳بعد از تمامِ چِیزای که دَ بَلِه مو بخاطرِ اعمالِ شرِیرانه و خطا های غَدر کٹِه مو اَمَد، مو مِینگری که تُو اَی خُدای مو، مو ره کمتَر از گُناه های مو جَزا دَدے و امی رقم یگ تِعداد ره بَلدِه مو باقی ایشتے. ۱۴ دَ عِوَضِ خُوبی های تُو آیا مو بسم احکام تُو ره مَیده کنی و قد مردُمای که کارای زِشت ره انجام مِیدیه، خیشی کنی؟ اگه اِیطور کنی، آیا تُو دَ بَلِه مو غَضَب کده مو ره بکُلّی نابُود نَمُونی که هیچ کس ازمو باقی نَمَنه و خلاصی پَیدا نَکنه؟ ۱۵اَی خُداوند، خُدای اِسرائیل تُو عادِل اَستی، چُون مو باقی مَنده های اَستی که خلاصی پَیدا کدے، رقمی که اِمروز دَ اِینجی اَستی. اینه، مو دَ حُضُور تُو حاضِر اَستی و دَ جُرم خُو اِعتراف مُونی، اگرچِه هیچ کس نَمِیتَنه بخاطرِ امزی گُناه دَ حُضُور تُو ایسته شُنه.‘“