۱اوخته خُداوند دَ اَبرام گُفت: ”از وطن خُو، از قدِ قَوم خُو و از خانِه آتِه خُو بُر شُو و دَ سرزمِینی بورُو که دَز تُو نِشو مِیدیُم.
۲ما از تُو یگ مِلَّتِ کٹه جور مُونُم.
ما تُو ره بَرکت مِیدُم
و نام تُو ره بُزُرگ مُونُم
تاکه تُو سرچشمِه بَرکت بَشی.
۳ما کسای ره بَرکت مِیدیُم
که تُو ره بَرکت مِیدیه
و کسای ره نالَت مُونُم
که تُو ره نالَت مُونه؛
و پگِ قَوم های دُنیا دَ وسِیلِه ازتُو بَرکت پَیدا مُونه.“
۴پس اَبرام امُو رقم که خُداوند دَزُو اَمر کدُد، رَیی شُد و لوط ام قد شی قَتی رفت. اَبرام هفتاد و پَنج ساله بُود که از حَران بُر شُد. ۵اُو خاتُون خُو سارای و بِرارزادِه خُو لوط ره قد تمامِ دارایی و قد کسای که دَ حَران دَ دِست اَوُردُد، گِرِفته طرفِ سرزمِینِ کِنعان رَیی شُد. وختِیکه اُونا دَ کِنعان رسِید، ۶اَبرام دَ امزُو سرزمی تا منطقِه درختِ بَلُوطِ مورِح دَ شارِ شِکیم، سَفر کد. دَ اُو غَیت کِنعانی ها دَزُو سرزمی بُود-و-باش دَشت. ۷اوخته خُداوند دَ اَبرام ظاهِر شُده گُفت: ”ما اِی سرزمی ره دَ نسلِ ازتُو مُوبخشُم.“ پس اَبرام دَ اُونجی یگ قُربانگاه بَلدِه خُداوند که دَزُو ظاهِر شُدُد، جور کد. ۸بعد ازُو اَبرام از اُونجی کوچ کده دَ منطقِه کوهِستانی دَ شرقِ شارِ بَیت‌ئیل خَیمه زَد. شارِ بَیت‌ئیل دَ غَرب شی و شارِ عای دَ شَرق شی بُود. و دَمزُو جای ام یگ قُربانگاه بَلدِه خُداوند جور کد و نامِ خُداوند ره گِرِفته عِبادت کد. ۹و اَبرام دَ سَفر خُو اِدامه دَده طرفِ جنُوب رفت.
۱۰مگم دَمزُو سرزمی قحطی پَیدا شُد. پس اَبرام دَ مِصر رفت تا دَ اُونجی زِندگی کنه، چراکه دَ امزُو سرزمی سخت قحطی بُود. ۱۱وختی اُو نزدِیک شُد که دَ سرزمِینِ مِصر داخِل شُنه، اُو دَ خاتُون خُو سارای گُفت: ”ما مِیدَنُم که تُو خاتُونِ نُوربَند اَستی. ۱۲غَیتِیکه مردُمِ مِصر تُو ره بِنگره، اُونا مُوگه که ’اِی خاتُونِ ازی اَسته.‘ اوخته مَره مُوکُشه و تُو ره زِنده نِگاه مُونه. ۱۳پس بُگی که خوار مه اَستی، تا از خاطرِ ازتُو دَ حقِ ازمه خُوبی شُنه و جان مه از خاطرِ ازتُو حِفظ شُنه.“
۱۴وختِیکه اَبرام دَ مِصر داخِلِ شُد، مِصری ها دِید که خاتُون شی کَلو نُوربَند اَسته. ۱۵و غَیتِیکه نفرای دربارِ فِرعَون سارای ره دِید، از نُوربَندی شی دَ حُضُورِ فِرعَون تعرِیف کد. پس سارای دَ قصرِ فِرعَون بُرده شُد. ۱۶فِرعَون از خاطرِ سارای قد اَبرام خُوبی کد و اَبرام صاحِبِ گوسپندو، گاوو، اُلاغا، غُلاما، کنِیزا و اُلاغای ماده و اُشتُرا شُد. ۱۷مگم خُداوند، فِرعَون و نفرای شی ره از خاطرِ سارای خاتُونِ اَبرام، دَ بَلاهای سخت دُچار کد. ۱۸پس فِرعَون اَبرام ره کُوی کده گُفت: ”اِی چی رقم کار اَسته که قد ازمه کدی؟ چرا دَز مه نَگُفتی که سارای خاتُون تُو اَسته؟ ۱۹چرا گُفتی که ’اُو خوار مه یَه‘ و ما اُو ره خاتُو کدُم؟ اینه، خاتُون تُو، اِی ره بِگِیر و بورُو.“ ۲۰دَمزُو غَیت فِرعَون دَ بارِه ازُو دَ نفرای خُو اَمر کد و اُونا اَبرام و خاتُون شی ره قد تمامِ دارایی شی رَیی کد.