۱پس اِسحاق یعقُوب ره کُوی کده اُو ره بَرکت دَد و دَزشی اَمر کده گُفت: ”از دُخترونِ کِنعانی خاتُو نَگِیر. ۲باله شُو و دَ منطقِه فَدان اَرام دَ خانِه بِتُوئیل، یعنی دَ خانِه آتِه آبِه خُو بورُو و از اُونجی یکی از دُخترونِ مامای خُو لابان ره خاتُو کُو. ۳خُدای قادِرِ مُطلَق تُو ره بَرکت بِدیه و باروَر و کَلو کُنه، تا از تُو مِلَّت های کَلو دَ وجُود بییه. ۴خُدا بَرکتِ اِبراهِیم ره دَز تُو بِدیه، ام دَز تُو و ام دَ اَولادِه تُو، تا تُو صاحِبِ سرزمِینی شُنی که دَز شی دَ عِنوانِ بیگَنه زِندگی مُونی، صاحِبِ سرزمِینی که خُدا دَ اِبراهِیم بخشِید.“
۵پس اِسحاق یعقُوب ره رَیی کد و اُو دَ فَدان اِرام پیشِ لابان باچِه بِتُوئیلِ اِرامی رفت. لابان بِرارِ رِبِکا بُود و رِبِکا آبِه یعقُوب و عیسَو.
۶و عیسَو خبر شُد که اِسحاق یعقُوب ره بَرکت دَده و اُو ره دَ فَدان ارام رَیی کده تا از اُونجی یگ خاتُو بَلدِه خُو بِگِیره و دَ وختِ بَرکت دَدو دَز شی اَمر کده گُفته که ”از دُخترونِ کِنعانی خاتُو نَگِیر،“ ۷و یعقُوب از تورِه آته و آبِه خُو اِطاعَت کده دَ فَدان ارام رفته. ۸پس وختی عیسَو دِید که آتِه شی اِسحاق از دُخترونِ کِنعانی بَد شی مییه، ۹اُو پیش اِسماعیل رفت و مَحَلَت دُخترِ اِسماعیل باچِه اِبراهِیم ره خاتُو کد. مَحَلَت خوارِ نِبایوت بُود و عیسَو علاوه از خاتُونوی که دَشت، اُو ره ام خاتُو کد.
۱۰یعقُوب از بِئیرشِبَع حَرکت کد و طرفِ منطقِه حَران رَیی شُد. ۱۱اُو دَ یگ جای رسِید و خاست که شاو ره دَ اُونجی تیر کنه، چُون آفتَو شِشتُد. اُو یگ سنگ ره امزُو جای گِرِفت و دَ تَی سر خُو ایشته دَمزُو جای خاو کد. ۱۲اوخته دَ خاو یگ زِینه ره دِید که پای شی دَ زمی و سر شی دَ آسمو رسِیدُد و ملایکه های خُدا از بَلِه شی تاه و باله مُوشُد. ۱۳و دِید که خُداوند دَ سرِ زِینه ایسته شُد و گُفت: ”ما خُداوند، خُدای بابه‌کَلون تُو اِبراهِیم و خُدای اِسحاق اَستُم. امی سرزمی ره که دَ بَلِه شی خاو کدے دَز تُو و اَولادِه تُو مُوبخشُم. ۱۴اَولادِه تُو رقمِ ریگِ دریا وَری بےحِساب جور مُوشه و شُمو دَ مشرِق و دَ مغرِب و دَ شمال و دَ جنُوب تِیت مُوشِید؛ و پگِ طایفه های دُنیا دَ وسِیلِه ازتُو و اَولادِه تُو بَرکت پَیدا مُونه. ۱۵اینه، ما قد تُو اَستُم و هر جای که بوری از تُو نِگاهوانی مُونُم و تُو ره دَمزی سرزمی پس میرُم، چُون چِیزی ره که دَز تُو گُفتیم تا پُوره نَکنُم، تُو ره تنها نَمیلُم.“ ۱۶اوخته یعقُوب از خاو خُو بیدار شُده گُفت: ”حتماً خُداوند دَمزی جای مَوجُود اَسته و ما ازی بےخبر بُودیم.“ ۱۷و ترس خورده گُفت: ”اِی چی جای وَهمناکی اَسته! اِی بغَیر از خانِه خُدا دِیگه جای نِییه و اِی درگِه عالمِ باله اَسته!“
۱۸اوخته یعقُوب صَباح‌گاه باله شُد و سنگی ره که دَ تَی سر خُو ایشتُد گِرِفته دَ عِنوانِ نشانی ایستَلجی کد و دَ بَلِه شی روغو شیو کد. ۱۹یعقُوب امُو جای ره بَیت‌ئیل نام ایشت؛ مگم نامِ سابِق امزُو شار لُوز بُود. ۲۰پس یعقُوب نَذر کده گُفت: ”اگه خُدا قد ازمه بَشه و مَره دَ امزی راهِ که مورُم نِگاه کُنه و دَز مه نان بَلدِه خوردو و کالا بَلدِه پوشِیدو بِدیه، ۲۱و صحیح-و-سلامَت مَره دَ خانه آتِه مه پس بُبَره، اُو غَیت خُداوند، خُدای مه اَسته. ۲۲و اِی سنگی ره که دَ عِنوانِ نشانی ایستَلجی کدیم خانِه خُدا مُوشه و از هر چِیزی که دَز مه بِدی، ما دَه-یگ شی ره دَز تُو مِیدُم.“