۱دَ حالِیکه اُو رَیی بُود، یگ آدم ره دِید که از رَحمِ آبِه خُو کور دَ دُنیا اَمَدُد. ۲یارای شی ازُو پُرسان کده گُفت: ”اُستاد، گُناهِ کِی بُوده که اِی آدم کور تَوَلُد شُده؟ از خود شی یا از آته و آبِه شی؟“ ۳عیسیٰ دَ جوابِ ازوا گُفت: ”نَه اِی آدم گُناه کده و نَه آته و آبِه شی، بَلکِه اِی کور تَوَلُد شُده تا کارای خُدا دَ وسِیلِه شی بَرمَلا شُنه. ۴تا وختِیکه روز اَسته، مو باید کارای امزُو ره انجام بِدی که مَره رَیی کده. شاو مییه و دَ اُو غَیت هیچ کس کار کده نَمِیتنه. ۵تا وختِیکه ما دَ دُنیا اَستُم، نُورِ دُنیا اَستُم.“ ۶اِی چِیزا ره که گُفت، دَ بَلِه زمی تُف کد و قد تُف خُو یگ مِقدار لَی جور کده دَ بَلِه چِیمای ازُو آدمِ کور مَلِید ۷و دَزُو گُفت: ”بورُو، چِیمای خُو ره دَ حَوضِ سِیلوحا بُشوی.“ «سِیلوحا» یعنی «رَیی شُده.» پس اُو رفته چِیمای خو ره شُشت و بِینا شُده پس اَمَد.
۸همسایه‌گو و کسای که پیش ازُو اُو ره بحَیثِ یگ گدایگرِ کور مِینَخشِید، قد یگدِیگه خُو گُفت: ”آیا اِی امُو آدم نِییه که شِشته گدایگری مُوکد؟“ ۹بعضی ها گُفت: ”امُو اَسته.“ ولے بَعضی های دِیگِه شی گُفت: ”نَه، اُو نِییه، مگم رقمِ امزُو اَلّی اَسته.“ لیکِن اُو خود شی گُفت: ”ما امُو آدم اَستُم.“ ۱۰اوخته اُونا ازُو پُرسان کده گُفت: ”پس چِیمای تُو چِطور بِینا شُد؟“ ۱۱اُو دَ جوابِ ازوا گُفت: ”امُو آدمِ که عیسیٰ نام دَره، گِل جور کده دَ بَلِه چِیمای مه مَلِید و دَز مه گُفت که ’بورُو، دَ حَوضِ سِیلوحا بُشوی.‘ پس ما رفته شُشتُم و بِینا شُدُم.“ ۱۲اوخته اُونا دَزُو گُفت: ”اُو نفر دَ کُجا اَسته؟“ اُو گُفت: ”ما چی خبر دَرُم!“
۱۳اُونا امُو آدم ره که سابِق کور بُود، دَ پیشِ فرِیسیا بُرد. ۱۴دَمزُو روزِ که عیسیٰ گِل جور کده چِیمای ازُو آدم ره بِینا کدُد، روزِ آرام بُود. ۱۵پس فرِیسیا ام ازُو نفر پُرسان کده گُفت: ”چِطور بِینا شُدی؟“ و اُو دَزوا گُفت: ”عیسیٰ دَ بَلِه چِیمای مه گِل مَلِید، ما شُشتُم و آلی مِینگرُم.“ ۱۶اوخته بعضی از فرِیسیا گُفت: ”اِی آدم از طرفِ خُدا نِییه، چراکه روزِ آرام ره اِحتِرام نَکده.“ لیکِن دِیگای شی گُفت: ”یگ آدمِ گُناهکار چِطور مِیتنه اِی رقم مُعجزه کُنه؟“ پس اُونا مَنِه خُو دُو شَق شُد. ۱۷اُونا بسم از آدمی که سابِق کور بُود پُرسان کده گُفت: ”تُو دَ بارِه امزُو آدم چی مُوگی، امُو که چِیمای تُو ره واز کده؟“ اُو گُفت: ”اُو یگ پَیغمبر اَسته.“
۱۸مگم یهُودیا باز ام دَ تورِه ازُو باوَر نَکد که اُو کور بُوده و بِینا شُده، تا غَیتِیکه آته و آبِه ازُو آدمِ بِینا شُده ره کُوی کد ۱۹و ازوا پُرسان کده گُفت: ”آیا امی باچِه شُمو اَسته که مُوگِید کور دَ دُنیا اَمَده؟ پس آلی چِطور مِینگره؟“ ۲۰آته و آبِه شی دَ جوابِ ازوا گُفت: ”مو مِیدَنی که اِی باچِه مو اَسته و کور دَ دُنیا اَمَده. ۲۱مگم اِی که آلی اُو چِطور مِینگره، مو خبر نَدَری و اِی ره ام نَمِیدَنی که کِی چِیمای شی ره واز کده. از خود شی پُرسان کُنِید. اُو جوان شُده؛ جواب خُو ره خود شی مِیدیه.“ ۲۲امی توره ره آته و آبِه شی از ترسِ یهُودیا گُفت، چُون یهُودیا گاه موافِقت کدُد که اگه کسی اِقرار کُنه که عیسیٰ امُو مسیح اَسته، اُو ره از عِبادت خانه بُر مُونه. ۲۳امزی خاطر آته و آبِه شی گُفت: ”اُو جوان شُده، از خود شی پُرسان کنِید.“
۲۴پس اُونا دفعِه دوّم امُو آدم ره که سابِق کور بُود، کُوی کده گُفت: ”خُدا ره سِتایش-و-تَمجِید کُو! مو مِیدَنی که امُو آدم یگ آدمِ گُناهکار اَسته.“ ۲۵اُو دَ جوابِ ازوا گُفت: ”ما نَمُوفامُم که اُو یگ آدمِ گُناهکار اَسته یا نَه. لیکِن یگ چِیز ره ما مِیدَنُم: ما کور بُودُم و آلی مِینگرُم.“ ۲۶اُونا دَزُو گُفت: ”اُو قد ازتُو چی کار کد؟ چِطور چِیمای تُو ره واز کد؟“ ۲۷اُو دَ جوابِ ازوا گُفت: ”ما پیشتَر دَز شُمو گُفتُم، مگم شُمو گوش نَکدِید. چرا میخاهِید که دُوباره بِشنَوِید؟ نَه که شُمو ام میخاهِید پَیرَوِ ازُو شُنِید، یا نَمُوشِید؟“ ۲۸اوخته اُونا اُو ره دَو زَده گُفت: ”تُو پَیرَوِ امزُو آدم اَستی! مو پَیرَوای مُوسیٰ یی. ۲۹مو مِیدَنی که خُدا قد مُوسیٰ توره گُفته، لیکِن دَ بارِه امزُو آدم، مو نَمُوفامی که از کُجا اَمَده.“ ۳۰اُو آدم دَ جوابِ ازوا گُفت: ”اِی یگ گپِ عجِیب اَسته که شُمو پَی نَموفتِید اُو از کُجا اَمَده، دَ حالِیکه اُو چِیمای مَره واز کده. ۳۱مو مِیدَنی که خُدا دُعای آدمِ گُناهکار ره نَمِیشنَوه، مگم کسی که خُدا ره عِبادت مُونه و خاست-و-اِرادِه ازُو ره دَ جای میره، دُعای ازُو شخص ره مِیشنَوه. ۳۲از اِبتِدای عالم تا آلی ره شِنِیده نَشُده که یَگو کس چِیمای آدمی ره که کور دَ دُنیا اَمَده، واز کُنه. ۳۳اگه اِی آدم از طرفِ خُدا نَمُوبُود، هیچ کاری کده نَمیتَنِست.“ ۳۴فرِیسیا دَ جوابِ ازُو گُفت: ”تُو که کامِلاً دَ گُناه تَوَلُد شُدی، آیا تُو مو ره تعلِیم مِیدی؟“ پس اُونا اُو ره ازُونجی بُر کد.
۳۵ وختی عیسیٰ خبر شُد که اُونا امُو آدم ره بُر کده، اُو امُو نفر ره پَیدا کده گُفت: ”آیا تُو دَ «باچِه اِنسان» ایمان دَری؟“ ۳۶اُو نفر دَ جواب شی گُفت: ”صاحِب، اُو کِی اَسته، تاکه ما دَزشی ایمان بیرُم؟“ ۳۷عیسیٰ دَزُو گُفت: ”تُو اُو ره امی‌آلی مِینگری و اُو کسی اَسته که قد ازتُو دَرَو توره مُوگیه.“ ۳۸اُو گُفت: ” یا مَولا، ما ایمان اَوُردُم،“ و عیسیٰ ره سَجده کد.
۳۹اوخته عیسیٰ گُفت: ”ما بَلدِه قضاوَت دَ اِی دُنیا اَمدیم تا کسای که کور اَسته بِینا شُنه و کسای که خود ره بِینا فِکر مُونه، کور شُنه.“ ۴۰بعضی از فرِیسیا که قد شی یگ جای بُود و اِی چِیزا ره شِنِید، گُفت: ”آیا تُو مُوگی که مو ام کور اَستی؟“ ۴۱عیسیٰ دَزوا گُفت: ”اگه شُمو کور مُوبُودِید گُناهِ شُمو نَبُود، لیکِن آلی که شُمو مُوگِید ’مو مِینگری،‘ گُناهِ شُمو باقی مُومَنه.“