۱وختِیکه عیسیٰ از هِدایَت دَدو دَ دوازده یار خُو خلاص شُد، اُو از اُونجی رَیی شُد تا دَ شارای ازوا تعلِیم بِدیه و موعِظه کُنه.
۲وختی یحییٰ دَ بَندی‌خانه دَ بارِه کارای مسیح شِنِید، اُو دُو نفر از پَیرَوای خُو ره رَیی کد ۳تا ازُو پُرسان کُنه، ”آیا تُو امُو کس اَستی که اَمدَنی یَه، یا مو چِیم دَ راهِ کُدَم کسِ دِیگه بَشی؟“ ۴عیسیٰ دَ جوابِ ازوا گُفت: ”بورِید، چِیزای ره که مِیشنَوِید و مِینگرِید دَ یحییٰ خبر بِدِید؛ دَزُو بُگِید که ۵کورا بِینا مُوشه، لَنگا راه موره و کولی‌گِرِفته ها پاک مُوشه، کَر ها شِنَوا مُوشه، مُرده ها دُوباره زِنده مُوشه و دَ غرِیبا خوشخبری دَده مُوشه. ۶نیک دَ بَختِ کسی که از مه دِلخور نَشُنه.“
۷وختِیکه پَیرَوای یحییٰ مورفت، عیسیٰ قد جمعیَتِ مردُم دَ بارِه یحییٰ دَ گپ زَدو شُد و گُفت: ”بَلدِه توخ کدونِ چِیزخیل دَ بیابو رفتِید؟ بَلدِه توخ کدونِ یگ نَی که از باد مِیلَرزه؟ ۸خَی بَلدِه توخ کدونِ چِیزخیل رفتِید؟ بَلدِه دِیدونِ آدمی که کالای اَبریشُمی دَ جان شی اَسته؟ اونه، کسای که کالای اَبریشُمی مُوپوشه جای شی دَ قصر های پادشایو اَسته. ۹پس بَلدِه دِیدونِ چِیزخیل بُرو رفتِید؟ بَلدِه دِیدونِ یگ پَیغمبر؟ اَرے، ما دَز شُمو مُوگُم که یحییٰ از پَیغمبر کده بُزُرگتَر اَسته. ۱۰یحییٰ امُو کسی اَسته که دَ بارِه شی نوِشته شُده:
’اینه، ما رسُول خُو ره پیشلون تُو رَیی مُونُم
تا راهِ تُو ره پیشِ رُوی تُو آماده کُنه.‘
۱۱ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم: دَ مینکلِ کسای که از خاتُونو زَیده شُده، هیچ کس از یحیای تعمِید دِهِنده کده بُزُرگتَر نَمَده؛ ولے ریزه‌تَرِین شخص دَ پادشاهی آسمو ازُو کده بُزُرگتَر اَسته. ۱۲از زمانِ یحیای تعمِید دِهِنده تا آلی ره پادشاهی آسمو از جَبر-و-سِتَم رَنج بُرده و مردُمای زورآوَر کوشِش مُونه که دَ زور دَزُو دِسترَسی پَیدا کُنه. ۱۳چُون تمامِ اَنبیا و تورات تا ظهُورِ یحییٰ پیشگویی کده ۱۴و اگه شُمو میخاهِید قبُول کُنِید، یحییٰ امُو اِلیاس اَسته که اَمدَنی بُود. ۱۵هر کسی که گوشِ شِنَوا دَره گوش بِگِیره.
۱۶اِی نسل ره قد چِیزخیل برابر کنُم؟ امیا رقمِ بچکِیچای اَسته که دَ بازار ها شِشته و یگدِیگِه خُو ره کُوی کده ۱۷مُوگیه:
’بَلدِه شُمو سُرنَی زَدی، شُمو بازی نَکدِید
و نَوحه خاندی، شُمو ماتم نَکدِید.‘
۱۸چُون یحییٰ که اَمَده، اُو نَه مُوخوره و نَه وُچی مُونه، اُونا مُوگیه که ’اُو جِن دَره.‘ ۱۹«باچِه اِنسان» که اَمَده، ام مُوخوره و ام وُچی مُونه؛ مردُم مُوگیه: ’اونه، اُو آدمِ پُرخور و شرابی و رفِیقِ مالیه‌گِیرا و گُناهکارا اَسته!‘ ولے حِکمت دَ وسِیله اعمال خُو حق ثابِت مُوشه.“
۲۰اوخته عیسیٰ شُروع دَ ملامَت کدونِ شارای کد که کَلونی مُعجزای شی دَ امزُو شارا ظاهِر شُدُد، چراکه اُونا توبه نَکدُد. ۲۱ اُو گُفت: ”وای دَ حال تُو، اَی خورَزِین! و وای دَ حال تُو، اَی بَیت صَیدا! چُون مُعجزای که دَ مَنِه ازشُمو ظاهِر شُد، اگه دَ صُور و صَیدون ظاهِر مُوشُد، اُونا غَدر وخت پیش پلاس مُوپوشِید و دَ خگِشتر شِشته توبه مُوکد. ۲۲مگم ما دَز شُمو مُوگُم، دَ روزِ قضاوَت بَلدِه صُور و صَیدون مَجازات سُبُکتَر مُوشه نِسبَت دَز شُمو. ۲۳و تُو، اَی کَفرناحُوم، آیا تا آسمو سر تُو بِلند مُوشه؟ نَه، تُو دَ قارِ عالمِ مُرده ها سرنِگون مُوشی، چُون مُعجزای که دَ مَنِه ازتُو ظاهِر شُد، اگه دَ سَدُوم ظاهِر مُوشُد، امُو شار تا اِمروز باقی مُومَند. ۲۴مگم ما دَز تُو مُوگُم، دَ روزِ قضاوَت بَلدِه سرزمِینِ سَدُوم مَجازات سُبُکتَر مُوشه نِسبَت دَز تُو.“
۲۵دَ امزُو غَیت عیسیٰ دُعا کده گُفت: ”اَی آته، صاحِبِ آسمو و زمی، از تُو شُکرگُزاری مُونُم که اِی چِیزا ره از آدمای دانا و هُوشیار تاشه کدے و بَلدِه بچکِیچای ریزه بَرمَلا کدے. ۲۶اَرے، اَی آته، چُون خاست-و-اِرادِه ازتُو امی بُود.
۲۷آتِه مه تمامِ چِیزا ره دَز مه تسلِیم کده؛ هیچ کس باچه ره نَمِینَخشه بَغَیر از آته و امی رقم آته ره ام هیچ کس نَمِینَخشه بَغَیر از باچه و کسای که باچه بِخایه دَزوا بَرمَلا کُنه. ۲۸اَی تمامِ کسای که دَ زَحمت و زیرِ بارِ گِرَنگ اَستِید، پیشِ ازمه بیِید و ما دَز شُمو آرامِش مِیدُم. ۲۹یُوغِ ازمه ره دَ گردون خُو بیلِید و از مه تعلِیم بِگِیرِید، چراکه ما حلِیم و نَرمدِل اَستُم و شُمو دَ جان های خُو آرامِش پَیدا مُونِید، ۳۰چراکه بُردونِ یُوغِ ازمه آسو و بارِ ازمه سُبُک اَسته.“