۱بعد از شَش روز عیسیٰ پِترُس، یعقُوب و بِرار شی یوحَنّا ره جدا کده قد خُو دَ سرِ یگ کوهِ قِیل بُرد. ۲ دَ اُونجی شکلِ عیسیٰ دَ پیشِ رُوی ازوا تَبدِیل شُد و چِهرِه شی رقمِ آفتَو اَلّی روشنَی دَد و کالای شی رقمِ نُور سفید شُد. ۳بےبلغه مُوسیٰ و اِلیاس دَزوا ظاهِر شُد و قد عیسیٰ دَ توره گُفتو شُد. ۴اوخته پِترُس دَ عیسیٰ گُفت: ”یا مَولا، کَلو خُوب اَسته که مو دَ اِینجی اَستی. اگه بِخاهی ما سِه سایه‌بان دَ اِینجی جور مُونُم: یگ بَلدِه ازتُو، یگ بَلدِه مُوسیٰ و یگ ام بَلدِه اِلیاس.“ ۵دَ حالِیکه هنوز توره مُوگُفت، بےبلغه یگ آوُرِ نُورانی دَ بَلِه ازوا سایه کد و از آوُر یگ آواز اَمَده گُفت: ”اینَمی باچِه دوست دَشتنی مه یَه که از شی خوش-و-راضی اَستُم. از اَید شی شُنِید.“ ۶وختی یارا امی آواز ره شِنید، اُونا رُوی دَ خاک اُفتَده غَدر ترس خورد. ۷لیکِن عیسیٰ نزدِیک اَمَده دَ بَلِه ازوا دِست ایشت و گُفت: ”باله شُنِید، ترس نَخورِید.“ ۸وختِیکه اُونا چِیمای خُو ره واز کد هیچ کس ره نَدِید بغَیر از عیسیٰ که تنها بُود.
۹دَ حالِیکه اُونا از کوه تاه میمَد، عیسیٰ دَزوا اَمر کده گُفت: ”دَ بارِه چِیزی که دِیدِید دَ هیچ کس نقل نَکُنِید تا زمانی که «باچِه اِنسان» از مُرده ها دُوباره زِنده نَشُده.“ ۱۰یارای شی ازُو پُرسان کده گُفت: ”پس چرا عالِمای دِین مُوگیه که اِلیاس باید اوّل بییه؟“ ۱۱اُو دَ جوابِ ازوا گُفت: ”دُرُست اَسته که اِلیاس مییه و تمامِ چِیزا ره اِصلاح مُونه. ۱۲مگم ما دَز شُمو مُوگُم که اِلیاس گاه اَمَده، ولے اُونا اُو ره نَشِنخت و هرچِیزی که خاست دَ حقِ ازُو کد. دَ امزُو رقم «باچِه اِنسان» ام از دِستِ ازوا رَنج-و-عذاب مِینگره.“ ۱۳اوخته یارا فامِید که دَ بارِه یَحیای تعمِید دِهِنده قد ازوا توره مُوگیه.
۱۴وختی اُونا دَ پیشِ جمعیَتِ مردُم رسِید، یگ آدم دَ دِیرِ ازُو اَمَد و دَ پیشِ رُوی شی زانُو زَده گُفت: ۱۵”یا مَولا، دَ حالِ باچِه مه رَحم کُو، چُون اُو مِرگی دَره و سخت رَنج-و-عذاب مِینگره؛ اُو بارها دَ آتِش اُفتَده و بارها دَ مَنِه آو. ۱۶اُو ره دَ پیشِ یارای تُو اَوُردُم، مگم اُونا نَتنِست که اُو ره شفا بِدیه.“ ۱۷عیسیٰ دَ جواب شی گُفت: ”اَی نسلِ بےایمان و گُمراه، تا کَی قد شُمو بَشُم؟ و تا چی وخت شُمو ره تَحَمُل کنُم؟ اُو ره پیشِ ازمه بیرِید.“ ۱۸پس عیسیٰ دَ سرِ جِن هَیبَت کد و جِن ازُو بُر شُد و امُو باچه دَ امزُو لحظه شفا پَیدا کد.
۱۹اوخته یارا دَ پیشِ عیسیٰ اَمَد و دَ تنهایی ازُو پُرسان کد: ”چرا مو نَتنِستی که امُو جِن ره بُر کُنی؟“ ۲۰عیسیٰ دَزوا گُفت: ”بخاطری که ایمان شُمو کم اَسته. ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، اگه شُمو دَ اندازِه یگ تُخمِ شَرشَم ایمان دَشته بَشِید، مِیتنِید دَ امزی کوه بُگِید، ’حَرکت کُو، ازِینجی دَ اُونجی بورُو،‘ و اُو حَرکت مُونه؛ اوخته هیچ چِیز نِییه که بَلدِه شُمو نامُمکِن بَشه.“ ۲۱[لیکِن اِی رقم جِنیات جُز دَ وسِیلِه دُعا و روزه دِیگه رقم بُر نَمُوشه.]
۲۲وختِیکه اُونا دَ جلِیلیه جم شُد، عیسیٰ دَزوا گُفت: ”«باچِه اِنسان» دَ دِستِ مردُم تسلِیم مُوشه ۲۳و اُونا اُو ره مُوکُشه و اُو دَ روزِ سِوّم دُوباره زِنده مُوشه.“ پس اُونا غَدر کوٹیوبار شُد.
۲۴وختِیکه اُونا دَ کَفرناحُوم رسِید، کسای که مالیِه دُو دِرهَم ره جم مُوکد دَ پیشِ پِترُس اَمَده گُفت: ”آیا اُستاد شُمو مالیِه دُو دِرهَم ره نَمِیدیه؟“ ۲۵پِترُس گُفت: ”مِیدیه.“ وختِیکه پِترُس دَ خانه داخِل شُد، عیسیٰ ازُو کده پیش دَ توره گُفتو شُد و پُرسِید: ”اَی شِمعون چی فِکر مُونی، پادشایونِ دُنیا از کُدَم کسا مالیه و جَزیه مِیگِیره؟ از بچکِیچای خُو یا از بیگَنه‌گو؟“ ۲۶پِترُس دَ جواب شی گُفت: ”از بیگَنه‌گو.“ عیسیٰ دَزُو گُفت: ”پس بچکِیچا معاف اَسته. ۲۷مگم بخاطری که مو اُونا ره آزُرده نَکُنی، دَ لبِ دریا بورُو و چنگَکِ ماهی‌گِیری ره دَ دریا پورته کُو؛ اوّلِین ماهی ره که گِرِفتی دان شی ره واز کُو و یگ سِکِه چار دِرهَمی پَیدا مُوکُنی. اُو ره بِگِیر و بَلدِه مالیِه خود خُو و ازمه دَزوا بِدی.“