۱وختِیکه عیسیٰ تمامِ امزی تورا ره گُفته خلاص کد، اُو دَ یارای خُو گُفت: ۲”شُمو مِیدَنِید که دُو روز بعد عِیدِ پِصَح اَسته و «باچِه اِنسان» تسلِیم دَده مُوشه تا دَ صلِیب میخکوب شُنه.“
۳دَ امزُو وخت پیشوایونِ عالی مقام و رِیش سفیدای قَوم دَ خانِه پیشوای بُزُرگ که قَیافا نام دَشت جم شُد ۴و جلسه کد که عیسیٰ ره تاشَکی گِرِفتار کُنه و دَ قتل بِرسَنه. ۵مگم اُونا گُفت: ” اِی کار دَ روزای عِید نَشُنه، چُون اِمکان دَره که دَ بَینِ مردُم شورِش بُفته.“
۶وختِیکه عیسیٰ دَ بَیت عنیا دَ خانِه شِمعونِ کولی‌گِرِفته بُود، ۷یگ خاتُو قد یگ بوتل عَطرِ قِیمَتبای دَ پیشِ شی اَمَد و غَیتِیکه عیسیٰ دَ سرِ دِستَرخو شِشت، امُو خاتُو عَطر ره دَ سر شی شیو کد. ۸لیکِن وختی یارای شی اِی کار ره دِید، قار شُده گُفت: ”چرا اِی عَطر ضایع شُد؟ ۹چُون مُوشُد که امی عَطر دَ قِیمَتِ کَلو سَودا شُنه و پَیسِه شی دَ غرِیبا دَده شُنه!“ ۱۰عیسیٰ اِی توره ره پَی بُرده دَزوا گُفت: ”چرا اِی خاتُو ره آزار مِیدِید؟ اُو یگ کارِ نیک دَ حقِ ازمه کده، ۱۱چُون غرِیبا همیشه قد شُمو اَسته، ولے ما همیشه قد شُمو نِیَستُم. ۱۲و اِی خاتُو دَ وسِیلِه شیو کدونِ امزی عَطر دَ بَلِه جِسم مه، مَره بَلدِه دَفن کدو اَماده کد. ۱۳ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، دَ هر جای دُنیا که اِی خوشخبری اِعلان شُنه، کارِ امزی خاتُو ام دَ عِنوانِ یادآوَری ازُو نَقل مُوشه.“
۱۴اوخته یکی امزُو دوازده یارا که یهُودای اِسخَریوطی نام دَشت، دَ دِیرِ پیشوایونِ عالی مقام رفت ۱۵و گُفت: ”اگه عیسیٰ ره دَ شُمو تسلِیم کنُم دَز مه چند مِیدِید؟“ اُونا سی سِکِه نُقره دَزُو دَد. ۱۶بعد امزُو وخت یهُودا دَ دُمبالِ فرصت مِیگشت تا عیسیٰ ره دَزوا تسلِیم کُنه.
۱۷دَ روزِ اوّلِ عِیدِ فطِیر یارا دَ پیشِ عیسیٰ اَمَده گُفت: ”دَ کُجا میخاهی بَلدِه تُو آمادَگی بِگِیری تا نانِ پِصَح ره دَ اُونجی بُخوری؟“ ۱۸عیسیٰ دَ جوابِ ازوا گُفت: ”دَ شار دَ پیشِ فلانه نفر بورِید و دَزُو بُگِید: اُستاد مُوگیه، وخت مه نزدِیک شُده؛ ما نانِ پِصَح ره قد یارای خُو دَ خانِه ازتُو مُوخورُم.“ ۱۹یارا امُو رقم کد که عیسیٰ دَزوا هِدایَت دَده بُود و نانِ پِصَح ره تَیار کد.
۲۰وختِیکه شام شُد عیسیٰ قد دوازده یار خُو دَ سرِ دِسترخو شِشت. ۲۱دَ حالِیکه اُونا دَرَو نان مُوخورد، عیسیٰ گُفت: ”ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، یکی از شُمو مَره تسلِیم مُونه.“ ۲۲اُونا غَدر کوٹیوبار شُد و یگ بعد از دِیگه ازُو پُرسان کد: ”یا مَولا، ما خُو نِیَستُم، یا اَستُم؟“ ۲۳اُو دَ جوابِ ازوا گُفت: ”کسی که دِست خُو ره قد ازمه قَتی دَ کاسه غوٹه مُونه، امُو کس مَره تسلِیم مُوکُنه. ۲۴«باچِه اِنسان» امُو رقم که دَ بارِه شی نوِشته شُده از دُنیا موره. مگم وای دَ حالِ کسی که «باچِه اِنسان» دَ وسِیلِه ازُو تسلِیم مُوشه! بَلدِه ازُو نفر بِهتر بُود که هیچ زَیده نَمُوشُد.“ ۲۵اوخته یهُودا که اُو ره تسلِیم کدَنی بُود، دَ جواب شی گُفت: ”اُستاد، ما خُو نِیَستُم، یا اَستُم؟“ عیسیٰ دَ جوابِ ازُو گُفت: ”خود تُو گُفتی.“
۲۶دَ حالِیکه اُونا دَرَو نان مُوخورد، عیسیٰ نان ره گِرِفت و بعد از شُکرگُزاری اُو ره ٹوٹه کده دَ یارا دَد و گُفت: ”بِگِیرِید و بُخورِید، اِی جِسم مه اَسته.“ ۲۷بعد ازُو جام ره گِرِفت و شُکرگُزاری کده دَزوا دَد و گُفت: ”پگ شُمو ازی وُچی کُنِید؛ ۲۸چُون اِی خُون مه اَسته که بَلدِه عهدِ نَو دَ راهِ بخشِشِ گُناهای غَدر مردُم ریختَنده مُوشه. ۲۹ما دَز شُمو مُوگُم که بعد ازی امزی میوِه تاگِ انگُور دِیگه وُچی نَمُونُم تا روزی که اُو ره قد شُمو دَ پادشاهی آتِه خُو از نَو وُچی کنُم.“ ۳۰و اُونا سرُود خانده سُون کوهِ زَیتُون رَیی شُد.
۳۱اوخته عیسیٰ دَزوا گُفت: ”اِمشاو پگ شُمو بخاطرِ ازمه فراری مُوشِید، چُون نوِشته شُده:
’ما چوپو ره مِیزَنُم
و گوسپندوی رمه تِیت‌پَرَک مُوشه.‘
۳۲مگم بعد ازی که دُوباره زِنده شُدُم، از شُمو کده پیش دَ جلِیلیه مورُم.“ ۳۳پِترُس دَ جواب شی گُفت: ”حتیٰ اگه پگ بخاطرِ ازتُو فراری شُنه، ما هرگِز دُوتا نَمُونُم.“ ۳۴عیسیٰ دَزُو گُفت: ”ما حقِیقت ره دَز تُو مُوگُم، امی اِمشاو پیش از بَنگِ خرُوس سِه دفعه مَره اِنکار مُونی.“ ۳۵پِترُس دَزُو گُفت: ”حتیٰ اگه لازِم شُنه، ما قد تُو مُومرُم، ولے تُو ره هرگِز اِنکار نَمُونُم.“ و دِیگه یارا ام امی رقم گُفت.
۳۶اوخته عیسیٰ قد یارای خُو دَ یگ جای دَ نامِ گِتسیمانی رفت و دَزوا گُفت: ”دَ امِینجی بِشِینِید تا ما رفته دَ اُونجی دُعا کنُم.“ ۳۷اُو پِترُس و دُو باچِه زِبدی ره قد خُو قَتی بُرد و غَدر غَمگی و کوٹیوبار شُد. ۳۸اوخته دَزوا گُفت: ”جان مه از شِدَّتِ غَم نزدِیک اَسته که بُمُره. شُمو دَ امِینجی بُمنِید و قد ازمه بیدار بَشِید.“
۳۹بعد ازُو کم وَری پیش رفت و قد رُوی خُو دَ زمی اُفتَد و دُعا کده گُفت: ”اَی آتِه مه، اگه اِمکان دَره اِی جام ره از مه دُور کُو، مگم نَه دَ خاستِ ازمه بَلکِه دَ خاست-و-اِرادِه خود خُو.“ ۴۰اوخته دَ پیشِ یارای خُو اَمَد و دِید که اُونا خاو رفته؛ پس دَ پِترُس گُفت: ”آیا نَمِیتنِستِید که یگ ساعت قد ازمه بیدار بُمَنِید؟ ۴۱بیدار بَشِید و دُعا کُنِید تا دَ آزمایش قرار نَگِیرِید؛ روح واقعاً میخایه، ولے جِسم ضعِیف اَسته.“
۴۲اُو دَفعِه دوّم رفت و دُعا کده گُفت: ”اَی آتِه مه، اگه اِمکان نَدره که اِی جام بِدُونِ وُچی کدو از مه دُور شُنه، بیل که خاست-و-اِرادِه ازتُو انجام شُنه.“ ۴۳وختی عیسیٰ پس اَمَد بسم اُونا ره دَ خاو دِید، چراکه چِیمای ازوا از خاو گِرَنگ شُدُد. ۴۴پس اُونا ره باز ام ایله کده رفت و بَلدِه دَفعِه سِوّم قد امزُو توره دُعا کد. ۴۵اوخته دَ پیشِ یارا اَمَده دَزوا گُفت: ”شُمو هنوز ام خاو اَستِید و اِستراحت مُونِید؟ اینه، ساعت شی رسِیده که «باچِه اِنسان» دَ دِستِ گُناهکارا تسلِیم دَده شُنه. ۴۶باله شُنِید که بوری. اونه، کسی که مَره تسلِیم مُونه مِیرَسه!“
۴۷دَ حالِیکه عیسیٰ هنوز توره مُوگُفت، یهُودا یکی امزُو دوازده یارا رسِید و قد ازُو قَتی یگ ڈَلِ کٹه که سوٹه و شمشیر دَشت از طرفِ پیشوایونِ عالی مقام و رِیش سفیدای قَوم اَمَدُد. ۴۸و امُو کسی که عیسیٰ ره تسلِیم مُوکد قد ازوا یگ نشانی ایشته گُفتُد: ”هر کسی ره که ماخ کدُم، اونَمُو اَسته؛ اُو ره دِستگِیر کُنِید.“ ۴۹فَوری یهُودا دَ پیشِ عیسیٰ اَمَده گُفت: ”سلام اُستاد.“ و اُو ره ماخ کد. ۵۰عیسیٰ دَزُو گُفت: ”رفِیق، بَلدِه کاری که اَمَدے، انجام بِدی؟“ اوخته اُونا پیش اَمَد و دَ بَلِه عیسیٰ دِست اَندخته اُو ره دِستگِیر کد.
۵۱دَ امزُو وخت یکی امزُو کسای که قد عیسیٰ بُود، دِست دَ شمشیر خُو بُرده اُو ره کشِید و غُلامِ پیشوای بُزُرگ ره زَده گوشِ ازُو ره مُنٹی کد. ۵۲اوخته عیسیٰ دَزُو گُفت: ”شمشیر خُو ره دَ جای شی بیل، چُون هر کسی که شمشیر بِکشه قد شمشیر کُشته مُوشه. ۵۳آیا فِکر مُونی که ما نَمِیتنُم از آتِه خُو درخاست کنُم که کَلوتَر از دوازده لشکرِ ملایکه ره یگدفعه‌یی بَلدِه کومَک مه رَیی کُنه؟ ۵۴مگم دَ اُو صُورت نوِشته های که مُوگیه ’امی چِیزا باید رُخ بِدیه‘ چِطور پُوره شُنه؟“
۵۵دَ امزُو ساعت عیسیٰ دَ امُو جمعیَت گُفت: ”آیا ما راهزَن اَستُم که قد شمشیر و سوٹه بَلدِه دِستگِیر کدون مه اَمدید؟ ما هر روز دَ خانِه خُدا شِشته تعلِیم مِیدَدُم و شُمو مَره گِرِفتار نَکدِید، ۵۶مگم تمامِ امزی واقِعه ها رُخ دَد تا نوِشته های اَنبیا پُوره شُنه.“ دَ امزُو وخت تمامِ یارا اُو ره ایله کده دُوتا کد.
۵۷کسای که عیسیٰ ره دِستگِیر کد، اُو ره دَ پیشِ قَیافا پیشوای بُزُرگ بُرد دَ جایی که عالِمای دِین و رِیش سفیدا جم بُود. ۵۸مگم پِترُس از دُور اُو ره دُمبال مُوکد تاکه دَ خانِه پیشوای بُزُرگ رسِید و داخِل شُده قد پَیره‌دارا شِشت تا بِنگره که آخِرِ کار چی مُوشه.
۵۹پیشوایونِ عالی مقام و تمامِ اَعضای شورا دَ تلاشِ ازی بُود که یگ شاهِدی دروغ دَ ضِدِ عیسیٰ پَیدا کُنه تا اُو ره دَ قتل بِرسَنه. ۶۰مگم اُونا هیچ شاهِدی پَیدا نَتنِست، باوجُودِ که غَدر شاهِدای دروغی پیش اَمَده شاهِدی دَد. بِلآخِره دُو نفر پیش اَمَده ۶۱گُفت: ”اِی نفر گُفته که ’ما مِیتنُم خانِه خُدا ره بیرو کده دَ مُدَتِ سِه روز دُوباره آباد کنُم.‘“ ۶۲اوخته پیشوای بُزُرگ باله شُد و دَ عیسیٰ گُفت: ”آیا تُو هیچ جواب نَمِیدی؟ اِی چِیزخیل اَسته که اَمیا دَ ضِد تُو شاهِدی مِیدیه؟“ ۶۳مگم عیسیٰ چُپ مَند. اوخته پیشوای بُزُرگ دَزُو گُفت: ”تُو ره دَ خُدای زِنده قَسم مِیدُم دَز مو بُگی که تُو مسیح باچِه خُدا اَستی یا نَه؟“ ۶۴عیسیٰ دَزُو گُفت: ”خود تُو گُفتی. بعد ازی شُمو «باچِه اِنسان» ره مِینگرِید که دَ دِستِ راستِ قادِرِ مُطلَق شِشته و دَ بَلِه آوُرهای آسمو مییه.“
۶۵اوخته پیشوای بُزُرگ کالای خُو ره پاره کده گُفت: ”اُو کُفر گُفت! دِیگه مو دَ شاهِد چی ضرُورَت دَری؟ شُمو امی آلی کُفرگویی ازُو ره شِنِیدِید. ۶۶صَلاحِ شُمو چی اَسته؟“ اُونا دَ جوابِ ازُو گُفت: ”اُو سزاوارِ مَرگ اَسته.“
۶۷اوخته اُونا دَ رُوی شی تُف اَندخته اُو ره قد مُشت زَد و بعضی کسا قد چپات دَ رُوی شی زَده ۶۸مُوگُفت: ”اَی مسیح، بَلدِه مو نَبُوَت کُو، کِی تُو ره زَد؟“
۶۹دَ امزُو وخت پِترُس دَ بُرو دَ حَولی شِشته بُود که بےبلغه یگ کنِیز دَ پیشِ ازُو اَمَده گُفت: ”تُو ام قد عیسای جلِیلی بُودی.“ ۷۰مگم پِترُس دَ پیشِ رُوی پگِ ازوا اِنکار کده گُفت: ”ما هیچ نَمُوفامُم که تُو چِیزخیل مُوگی.“ ۷۱وختِیکه پِترُس بُر شُده دَ دالیزِ درگه رفت؛ دَ اُونجی یگ کنِیزِ دِیگه اُو ره هُوش کد و دَ کسای که دَ اُونجی بُود گُفت: ”اِی آدم ام قد عیسای ناصِری بُود.“ ۷۲پِترُس بسم اِنکار کده قَسم خورد و گُفت: ”ما امی آدم ره نَمِینَخشُم.“ ۷۳بعد از چند لحظه کسای که دَ اُونجی ایسته بُود پیش اَمَد و دَ پِترُس گُفت: ”یَقِیناً تُو ام یکی امزوا اَستی، چُون از لهجِه تُو فامِیده مُوشه.“ ۷۴اوخته پِترُس دَ لعنت کدو و قَسم خوردو شُروع کد و گُفت: ”ما امی آدم ره نَمِینَخشُم.“ دَ امزُو لحظه خرُوس بَنگ دَد.
۷۵و پِترُس تورِه عیسیٰ ره دَ یاد خُو اَوُرد که گُفتُد: ”پیش از بَنگِ خرُوس سِه دفعه مَره اِنکار مُونی.“ اوخته اُو بُرو رفته زار زار چخرا کد.