۱دَ ماهِ نِیسان، دَ سالِ بِیستُمِ حُکمرانی اَردِشیر پادشاه، یگ روز وختِیکه شراب دَ پیش شی ایشته بُود، ما شراب ره گِرِفته دَ پادشاه دَدُم. پیش ازُو ما هیچ وخت دَ حُضُور شی غَمگی نَبُودُم. ۲پس پادشاه دَز مه گُفت: ”بَچی چِهرِه تُو غَمگی اَسته، دَ حالِیکه ناجور ام نِیَستی؟ اِی بغَیر از غُصِّه دِل دِیگه چِیز نِیَسته.“اوخته ما غَدر کَلو ترس خوردُم ۳و دَ پادشاه گُفتُم، ”پادشاه تا اَبَد زِنده بُمنه! چِهرِه مه چِطور غَمگی نَبَشه، دَ حالِیکه شاری که جای قبر‌های بابه‌کَلونای مه اَسته، خراب شُده و درگه‌های شی دَ آتِش سوخته؟“ ۴پادشاه دَز مه گُفت: ”چی میخاهی؟“اوخته دَ پیشِ خُدای آسمونا دُعا کدُم ۵و دَ پادشاه گُفتُم: ”اگه پادشاه راضی بَشه و اگه ما خِدمتگار تُو مَورِدِ لُطف-و-مِهربانی تُو قرار گِرِفتیم، مَره دَ یهُودا دَ شارِ قبر‌های بابه‌کَلونای مه رَیی کُو تا اُو ره دُوباره آباد کنُم.“ ۶پادشاه دَ حالِیکه مَلِکه دَ پالُوی شی شِشته بُود، دَز مه گُفت: ”بَلدِه چِیقَس دیر موری و چی وخت پس مییی؟“پس پادشاه راضی شُد که مَره رَیی کنه و ما یگ وخت تعیِین کدُم. ۷بعد ازُو دَ پادشاه گُفتُم: ”اگه رضایَتِ پادشاه بَشه، بَلدِه مه دَ بَلِه والی‌های غَربِ دریای فَرات خط بِدیه تا اُونا بَلدِه مه اِجازِه تیر شُدو بِدیه تاکه ما دَ یهُودا بِرَسُم. ۸امچُنان یگ خط دَ بَلِه آساف که مسئُولِ جنگل‌های پادشاه اَسته بِدیه، تا اُو بَلدِه مه چیو تَهیه کُنه؛ چیو بَلدِه تِیر‌های درگه‌های قصرِ پالُوی خانِه خُدا، بَلدِه دیوالای شار و بَلدِه خانِه که ما دَزشی جای-دَ-جای مُوشُم.“پس پادشاه درخاست مَره قبُول کد، چُون دِستِ خَیرِ خُدای مه دَ بَلِه مه بُود.
۹پس ما دَ پیشِ والی‌های غَربِ دریای فَرات اَمدُم و خطِ پادشاه ره دَزوا دَدُم. ناگُفته نَمَنه که پادشاه قومَندانای لشکر و عسکرای سوار ره ام قد ازمه رَیی کدُد. ۱۰وختی سَنبَلَّطِ حُرونی و طوبیای عمونی خِدمتگارِ پادشاه شِنِید که یَگو کس اَمَده خَیرِ بَنی اِسرائیل ره طلب مُونه، اِی دَ سرِ ازوا غَدر بَد خورد.
۱۱پس ما دَ اورُشَلیم اَمدُم و سِه روز دَ اُونجی مندُم. ۱۲بعد ازُو دَ غَیتِ شاو باله شُدُم و چند نفرِ دِیگه ام قد ازمه قَتی بُود، لیکِن دَ هیچ کس نَگُفتُم که خُدای مه چِیزخیل ره دَ دِل مه قرار دَده تا بَلدِه اورُشَلیم انجام بِدیُم و بغَیر از حَیوانی که دَ بَلِه شی سوار بُودُم، هیچ حَیوانِ دِیگه ام قد ازمه نَبُود. ۱۳دَ امزُو غَیتِ شاو از درگِه دَرّه بُر شُدُم و از پیشِ رُوی چِشمِه اَژدار تیر شُده تا درگِه خاک‌اَنداز رفتُم و دیوالای اورُشَلیم ره که خراب شُدُد قد درگه‌های شی که دَ آتِش سوختُد، بررَسی کدُم. ۱۴بعد ازُو سُون درگِه چِشمه و حَوضِ پادشاه رفتُم، لیکِن بَلدِه حَیوانی که دَ بَلِه شی سوار بُودُم راه نَبُود که پیش بوره. ۱۵پس امُو شاو از راهِ دَرّه رفتُم و دیوال ره بررَسی کدُم؛ بعد ازُو پس تاو خوردُم و از درگِه دَرّه داخِل شُده پس اَمدُم. ۱۶حاکِما نَفامِید که ما کُجا رفته بُودُم یا چِیز کار کدُم، چُون هنوز دَ یهُودیا، دَ پیشوایو، دَ کٹه‌سرا، دَ حاکِما و دَ باقی کسای که کار ره باید انجام مِیدَد، چِیز نَگُفتدُم.
۱۷پس دَزوا گُفتُم: ”شُمو مُصِیبتی ره که مو دَزشی گِرِفتار اَستی مِینگرِید؛ اینه، اورُشَلیم خراب شُده و درگه‌های شی دَ آتِش سوخته. بیِید که دیوالای اورُشَلیم ره دُوباره آباد کنی و دِیگه گِرِفتارِ نَنگ-و-رَسوایی نَبَشی.“ ۱۸ امچُنان از دِستِ خَیرِ خُدای خُو که دَ بَلِه مه بُود و از تورای که پادشاه دَز مه گُفتُد، بَلدِه ازوا نقل کدُم. اوخته اُونا گُفت: ”بیِید که کارِ دُوباره آباد کدو ره شُروع کنی.“پس اُونا بَلدِه پیش بُردونِ امزی کارِ نیک دِست دَ کار شُد. ۱۹لیکِن وختی سَنبَلَّطِ حُرونی، طوبیای عمونی خِدمتگارِ پادشاه و گِشِمِ عَرَبی اِی توره ره شِنِید، دَ بَلِه مو رِیشخَندی کد و مو ره تحقِیر کده گُفت: ”اِی چی کار اَسته که شُمو مُونِید؟ نَه که دَ ضِدِ پادشاه شورِش مُوکُنِید؟“ ۲۰ما دَ جوابِ ازوا گُفتُم: ”خُدای آسمونا مو ره کامیاب مُونه. پس مو که خِدمتگارای ازُو اَستی کارِ دُوباره آباد کدو ره شُروع مُونی، لیکِن شُمو دَ اورُشَلیم نَه تقسِیم دَرِید، نَه حق و نَه ام رِیشِه تارِیخی.“