۱وختی دَ سَنَبلَّط، طوبیا، گِشِمِ عَرَبی و دِیگه دُشمَنای مو خبر دَده شُد که ما دیوال ره دُوباره آباد کدیم و هیچ سُلاخ دَزشی باقی نَمَنده -- اگرچِه تا اُو غَیت درگه‌ها ره دَ جای‌های شی نَشَنده بُودُم -- ۲سَنَبلَّط و گِشِم دَز مه پَیغام رَیی کده گُفت: ”بیه که دَ یکی از آغِیلای دَشتِ اونو مُلاقات کنی.“لیکِن اُونا قَصد دَشت که دَز مه ضرَر بِرسَنه. ۳پس ما قاصِدا ره دَ پیشِ ازوا رَیی کده گُفتُم: ”ما دَ یگ کارِ غَدر کٹه مصرُوف اَستُم و اَمَده نَمِیتنُم. چرا کار باید ایسته شُنه و ما کار ره ایله کده پیشِ ازشُمو تاه بییُم؟“ ۴اُونا چار دفعه بَلدِه مه امُو رقم پَیغام رَیی کد و ما بَلدِه ازوا امی رقم جواب رَیی کدُم. ۵پس سَنَبلَّط دفعِه پنجُم دَ عَینِ رقم خِدمتگار خُو ره دَ پیش مه رَیی کد و یگ خطِ سرواز دَ دِست شی بُود ۶که دَزُو اینی رقم نوِشته بُود: ”دَ مینکلِ مِلَّت‌ها آوازه اُفتَده و گِشِم ام مُوگه که تُو و یهُودیا قَصدِ شورِش کدو ره دَرِید و امزی خاطر دیوال ره آباد مُونی؛ امچُنان مُطابِقِ امزی آوازه تُو قَصد دَری که پادشاهِ ازوا شُنی. ۷تُو امچُنان اَنبیا ره مُقرَر کدے تا دَ بارِه تُو دَ اورُشَلیم اِعلان کده بُگیه: ’دَ یهُودا یگ پادشاه مُقرَر شُده!‘ آلی امی تورا حتماً دَ پادشاه مِیرَسه. پس بیه که دَ امزی باره قد یگدِیگِه خُو مشوَره کنی.“
۸اوخته ما دَزُو جواب رَیی کده گُفتُم: ”امی تورای ره که تُو مُوگی هیچ کُدَم شی نَشُده، بَلکِه امی چِیزا ره تُو از دِل خُو جور کدے.“ ۹چُون پگِ ازوا میخاست که مو ره بِتَرسَنه و قد خود خُو مُوگُفت: ”دِستای ازوا ره از کار مِیگِیری و کار انجام نَمُوشه.“پس ما دُعا کده گُفتُم: اَی خُدا، دِستای مَره قَوی کُو.“
۱۰دَ امزُو غَیت دَ خانِه شِمَعیا باچِه دِلایا، اَولادِه مِهیطَبیل رفتُم و اُو خود ره دَ خانه بَند کدُد. اُو دَز مه گُفت: ”بیِید که دَ خانِه خُدا دَ مَنِه جای مُقَدَّس جَم شُنی و درگه‌های جای مُقَدَّس ره ام بسته کنی، چُون اُونا مییه که تُو ره بُکُشه؛ اَرے، اُونا اِمشاو مییه که تُو ره بُکُشه.“ ۱۱لیکِن ما گُفتُم: ”آیا رقمِ ازمه اَلّی مَرد باید دُوتا کنه؟ آیا رقمِ ازمه اَلّی آدم دَ مَنِه جای مُقَدَّس بوره تا زِندگی خُو ره نِجات بِدیه؟ نَه، ما نَمورُم!“ ۱۲پسانتَر پَی بُردُم که خُدا هرگِز اُو ره رَیی نَکدُد، بَلکِه اُو خود شی دَ ضِد مه نَبُوَت کد، چراکه طوبیا و سَنَبلَّط اُو ره کِرا کدُد. ۱۳اُونا اُو ره کِرا کدُد تا مَره بِتَرسَنه و ما امُو کار ره کده گُناه کنُم و اُونا مَره بَدنام کده طعنه بِدیه. ۱۴ اوخته دُعا کده گُفتُم: ”اَی خُدای مه، طوبیا و سَنَبلَّط ره مُطابِقِ امزی کارِ ازوا دَ یاد دَشته بَش؛ امچُنان نوعَدیای نَبیه و دِیگه اَنبیا ره که میخاست مَره بِتَرسَنه، از یاد خُو نَبر.“
۱۵پس دیوال دَ بِیست و پنجُمِ ماهِ ایلُول دَ پِنجاه و دُو روز تکمِیل شُد. ۱۶وختی پگِ دُشمَنای مو و تمامِ مِلَّت‌های که دَ گِردوبَر مو بُود اِی ره شِنِید، اُونا ترس خورد و جُراَت خُو ره کامِلاً از دِست دَد، چُون اُونا پَی بُرد که اِی کار دَ کومَکِ خُدای مو تکمِیل شُده. ۱۷علاوه ازی دَ امزُو روزا کٹه‌سرای یهُودا خط‌های کَلو دَ طوبیا رَیی مُوکد و خط‌های طوبیا دَزوا میمَد. ۱۸چُون غَدر مردُم دَ یهُودا قد ازُو قَسم کدُد، چراکه اُو دامادِ شِکَنیا باچِه آرَح بُود و باچِه شی یهوحانان دُخترِ مِشُلام باچِه بِرِکیا ره خاتُو کدُد. ۱۹امچُنان اُونا از خُوبی‌های ازُو دَ پیشِ ازمه توره مُوگُفت و تورای ازمه ره دَزُو مِیرَسَند. دَ عَین حال طوبیا خط‌های پُشت دَ پُشت رَیی مُوکد تا مَره بِتَرسَنه.