۱اَی خُدای که تُو ره حمد-و-ثنا مُوگیُم،
چُپ نَشی،
۲چراکه دانِ آدمِ شرِیر و آدمِ فِریبکار دَ ضِد مه واز شُده
و قد زِبونِ دروغگوی دَ خِلاف مه توره مُوگیه.
۳قد تورای پُر کِینه مَره گِردگِیره کده
و بےدلِیل قد مه جنگ مُونه.
۴دَ عِوَضِ دوستی مه، اُونا قد ازمه مُخالِفَت مُونه،
لیکِن ما دَ حقِ ازوا دُعا مُونُم.
۵اُونا اَجرِ نیکی مَره قد بَدی مِیدیه
و جوابِ مُحَبَت مَره قد نَفرَت.
۶ اُونا مُوگیه: ”آدمِ شرِیر ره دَ ضِدِ ازُو باله کُو
و بیل که آدمِ تُهمَت‌گر دَ دِستِ راست شی ایسته شُنه.
۷وختِیکه محاکِمه مُوشه، مُجرِم شِنَخته شُنه
و دُعای شی گُناه حِساب شُنه.
۸روزای عُمر شی کوتاه بَشه
و مسئُولیَت شی ره دِیگه نفر بِگِیره؛
۹بچکِیچای شی یَتِیم شُنه
و خاتُون شی بیوه.
۱۰بیل که بچکِیچای شی آواره شُده گدایی کُنه
و از خَرابه های خُو بُر شُده نان بِطَلبه.
۱۱کسی که قرض دَده، تمامِ دارایی شی ره بِگِیره
و مردُمای بیگَنه حاصِلِ زَحمت شی ره غارَت کُنه.
۱۲هیچ کس دَ حقِ ازُو مِهربانی نَکُنه
و هیچ کس دَ یَتِیمای شی دِلسوز نَبَشه.
۱۳بیل که سِلسلِه خانَوار شی قَطع شُنه
و نام-و-نشان شی دَ نسلِ آینده نَبَشه.
۱۴بیل که شرارَتِ بابه-کَلونای شی دَ حُضُورِ خُداوند دَ یاد اَوُرده شُنه
و گُناهِ آبِه شی هرگِز پاک نَشُنه.
۱۵بیل که امُو گُناه‌ها دایم دَ پیشِ نظرِ خُداوند بَشه
تا یاد-و-بُودِ ازوا ره از زمی رِیشه-کَن کُنه،
۱۶چراکه رَحم کدو ره دَ یاد خُو نَوُرد،
بَلکِه آدمای غرِیب و مُحتاج و دِل‌مَیده ره
تا دَمِ مرگِ ازوا دُمبال کد.
۱۷ازی که نالَت کدو ره خوش دَشت،
بیل که نالَت دَ بَلِه خود شی بییه؛
و ازی که دَ بَرکت دَدو دِلچسپی نَدَشت،
بیل که بَرکت، ازُو دُور بَشه.
۱۸اُو نالَت ره رقمِ کالا دَ جان خُو کد،
پس بیل که نالَت رقمِ آو دَ وجُود شی داخِل شُنه
و رقمِ روغو دَ استُغونای ازُو.
۱۹بیل که نالَت رقمِ چَپَنی بَشه که دَ گِرد خُو مِیپیچَنه
و مِثلِ کمربَندی که همیشه دَ کمر خُو بسته مُونه.“
۲۰بیل که امی چِیزا جَزای مُخالِفای مه از طرفِ خُداوند بَشه،
جَزای امزُو کسا که دَ ضِدِ جان مه تورای بَد مُوگیه.
۲۱لیکِن تُو اَی خُداوند، خُدای مه،
بخاطرِ نام خُو دَ خُوبی مه عمل کُو؛
و ازی که رَحمت تُو نیکو اَسته، مَره خلاصی بِدی،
۲۲چراکه ما غرِیب و مُحتاج اَستُم
و دِل مه دَ وجُود مه پاره پاره یَه.
۲۳ما رقمِ سایِه دَمِ بیگاه دَ حالِ تیر شُدو اَستُم
و مِثلِ مَلَخ، رانده شُدیم.
۲۴زانُو های مه از خاطرِ روزه گِرِفتو مِیلَرزه
و جِسم مه لاغر-و-بَدحال شُده.
۲۵ما رِیشخندِ مُخالِفای خُو شُدیم؛
اُونا وختِیکه مَره مِینگره، سر خُو ره شور مِیدیه.
۲۶اَی خُداوند، خُدای مه، مَره کومَک-و-یاری کُو؛
دَ مُطابِقِ رَحمت خُو مَره نِجات بِدی
۲۷تا اُونا بِدَنه که اِی کارِ دِستِ ازتُو یَه
و تُو اَی خُداوند، اِی کار ره انجام دَدے.
۲۸بیل که اُونا نالَت کُنه، لیکِن تُو بَرکت بِدی؛
وختِیکه اُونا دَ ضِد مه باله مُوشه، بیل که شرمِنده شُنه،
مگم خِدمتگار تُو خوشحال بَشه.
۲۹بیل که مُدَعیای مه قد رَسوایی پوشَنده شُنه
و شرمِندَگی خُو ره رقم چَپَن اَلّی بُپوشه.
۳۰ما قد دان خُو از خُداوند کَلو شُکرگُزاری مُونُم؛
ما دَ مینکلِ جماعتِ کٹه اُو ره حمد-و-ثنا مُوگیُم،
۳۱چراکه اُو دَ دِستِ راستِ آدمِ مُحتاج ایسته مُوشه
تا اُو ره از چنگِ کسای نِجات بِدیه که بَلدِه گِرِفتونِ جانِ ازُو فِتوا مِیدیه.