۱دَ بغلِ دریاچه های بابُل
دَ اُونجی مو شِشتی و چخرا کدی
وختِیکه صَهیون ره یاد کدی.
۲دَ دِرختای بید که دَ مَنِه شار بُود
مو بَربط های خُو ره اَوزو کدی،
۳چُون کسای که مو ره اسِیر کدُد دَ اُونجی دَز مو گُفت که سرُود بِخانی،
و کسای که مو ره عذاب مُوکد، از مو سرُودِ خوشی طلب کده
گُفت: ”بَلدِه ازمو یکی امزُو سرُودهای صَهیون ره بِخانِید.“
۴چِطور مو مِیتَنی که سرُودِ خُداوند ره دَ سرزمِینِ بیگَنه بِخانی؟
۵اَی اورُشَلیم، اگه تُو ره پُرمُشت کنُم،
بیل که دِستِ راست مه بَربط زَدو ره پُرمُشت کُنه.
۶اَی اورُشَلیم، اگه تُو ره یاد نَکنُم،
و تُو ره از پگِ خوشی ها کده باله‌تَر نَدَنُم،
بیل که زِبون مه دَ کام مه بِچَسپه.
۷اَی خُداوند، روزِ سقُوطِ اورُشَلیم ره دَ ضِدِ بَنی اِدوم، دَ یاد خُو بَیرُو
که چِطور اُونا مُوگُفت: ”خَراب کُنِید! از بیخ-و-بُنیاد شی خَراب کُنِید!“
۸اَی دُخترِ بابُل، تُو ام بیرو مُوشی،
نیک دَ بَختِ کسی که تُو ره جَزا بِدیه،
امُو رقم که تُو مو ره جَزا دَدی.
۹نیک دَ بَختِ کسی که نِلغه های تُو ره بِگِیره
و اُونا ره دَ بَلِه سنگ ها بِزنه.