۱اَی خُدا، از مه حِفاظت کُو،
چُون ما دَز تُو پناه اَوُردیم.
۲ما دَ خُداوند گُفتُم: ”تُو مَولای مه اَستی،
هیچ خُوبی دَز مه وجُود نَدره جدا از تُو.“
۳دَ بارِه مُقَدَّسِین که دَ رُوی زمِی اَسته:
اُونا قابِلِ اِحتِرام اَسته،
تمامِ خوشی مه بخاطرِ ازوا اَسته.
۴غَم های کسای که پُشتِ خُدایونِ دِیگه مِیگرده، کَلو مُوشه،
ما هدیه های وُچی کدَنی خُون ره بَلدِه امزُو خُدایو شیو نَمُونُم
و نامِ ازوا ره ام دَ زِبون خُو نَمیرُم.
۵اَی خُداوند، حِصِّه میراث مه و اِنتِخاب مه تُو اَستی،
پِشک مَره تُو نِگاه مُونی.
۶زمِینای که دَ پِشک دَز مه اُفتَده، دَ جای های خوشایَند اَسته،
واقعاً میراثِ خُوب دَز مه رَسِیده.
۷ما خُداوند ره که دَز مه مشوَره مِیدیه، سِتایش مُوگیُم؛
حتیٰ دَ وختِ شاو ام دِل مه مَره اِصلاح مُونه.
۸ما خُداوند ره همیشه دَ پیشِ رُوی خُو حاضِر مِینگرُم؛
و ازی که اُو دَ دِستِ راست مه اَسته،
ما از جای خُو تکان نَمُوخورُم.
۹امزی خاطر دِل مه خوش اَسته و جان مه خوشحالی مُونه،
و جَسَد مه دَ آرامی جای-دَ-جای مُوشه،
۱۰چُون تُو جان مَره دَ عالمِ مُرده ها ایله نَمُونی
و نَمیلی که مَردِ وفادار تُو دَ قبر ایله شُنه.
۱۱تُو راهِ زِندگی ره دَز مه یاد مِیدی،
دَ حُضُور تُو خوشی کامِل اَسته
و دَ دِستِ راست تُو خوشحالی تا اَبَداُلاباد.