زبُور

بَخشِ ۳۰

دُعای شُکرگُزاری

زبُورِ داوُود، سرُود بَلدِه وَقفِ خانِه خُدا.

۱اَی خُداوند، تُو ره سِتایش مُونُم،

چراکه تُو مَره از چُقُوری باله بُر کدی

و نَه‌ایشتی که دُشمنای مه دَ بَلِه مه خوشی کُنه.

۲اَی خُداوند، خُدای مه، دَ پیش تُو ناله-و-فریاد کدُم

و تُو مَره شفا دَدی.

۳اَی خُداوند، تُو جان مَره از عالمِ مُردا بُرو اَوُردی

و مَره از مینکلِ کسای که دَ گور موره، زِنده نِگاه کدی.

۴بَلدِه خُداوند سرُود بِخانِید، اَی مومنِین شی؛

و نامِ مُقَدَّسِ ازُو ره سِتایش کُنِید.

۵چراکه غَضَبِ ازُو یگ لحظه اَسته،

ولے لُطفِ ازُو یگ عُمر.

اِمکان دَره که یگ شاو پگ شی دَ چخرا تیر شُنه،

لیکِن صباحگاه خوشحالی پس مییه.

۶و ما دَ آسُودَگی خُو گُفتُم:

”ما هرگِز تکان نَمُوخورُم.“

۷اَی خُداوند، دَ وسِیلِه لُطف خُو،

کوهی ره که قُوَت مه بُود اُستوار-و-محکم کدُدی،

لیکِن وختِیکه رُوی خُو ره از مه تاشه کدی،

ما وَحشَت زَده شُدُم.

۸اَی خُداوند، ما تُو ره کُوی مُونُم؛

یا مَولا، دَ پیشِ ازتُو عُذر-و-زاری کده مُوگیُم:

۹”دَ مَرگِ ازمه چی فایده اَسته،

اگه ما دَ گور بورُم؟

آیا خاک تُو ره سِتایش مُوکُنه؟

آیا خاک از وفاداری تُو توره مُوگیه؟

۱۰خُداوندا، بِشنَو و دَ حق مه رحِیم بَش.

اَی خُداوند، مَدَدگار مه بَش.“

۱۱تُو ماتَم مَره دَ رَقص-و-بازی تَبدِیل کدی؛

تُو پلاس ره از جان مه بُر کدی

و مَره قد خوشی پوشَندی،

۱۲تا تمامِ دِل-و-جان مه بَلدِه تُو سرُودِ سِتایش بِخانه و چُپ نَشِینه.

اَی خُداوند، خُدای مه، ما تا اَبَد تُو ره شُکر-و-سِپاس مُوگیُم.