۱اَی خُداوند، تُو ره سِتایش مُونُم،
چراکه تُو مَره از چُقُوری باله بُر کدی
و نَه‌ایشتی که دُشمنای مه دَ بَلِه مه خوشی کُنه.
۲اَی خُداوند، خُدای مه، دَ پیش تُو ناله-و-فریاد کدُم
و تُو مَره شفا دَدی.
۳اَی خُداوند، تُو جان مَره از عالمِ مُردا بُرو اَوُردی
و مَره از مینکلِ کسای که دَ گور موره، زِنده نِگاه کدی.
۴بَلدِه خُداوند سرُود بِخانِید، اَی مومنِین شی؛
و نامِ مُقَدَّسِ ازُو ره سِتایش کُنِید.
۵چراکه غَضَبِ ازُو یگ لحظه اَسته،
ولے لُطفِ ازُو یگ عُمر.
اِمکان دَره که یگ شاو پگ شی دَ چخرا تیر شُنه،
لیکِن صباحگاه خوشحالی پس مییه.
۶و ما دَ آسُودَگی خُو گُفتُم:
”ما هرگِز تکان نَمُوخورُم.“
۷اَی خُداوند، دَ وسِیلِه لُطف خُو،
کوهی ره که قُوَت مه بُود اُستوار-و-محکم کدُدی،
لیکِن وختِیکه رُوی خُو ره از مه تاشه کدی،
ما وَحشَت زَده شُدُم.
۸اَی خُداوند، ما تُو ره کُوی مُونُم؛
یا مَولا، دَ پیشِ ازتُو عُذر-و-زاری کده مُوگیُم:
۹”دَ مَرگِ ازمه چی فایده اَسته،
اگه ما دَ گور بورُم؟
آیا خاک تُو ره سِتایش مُوکُنه؟
آیا خاک از وفاداری تُو توره مُوگیه؟
۱۰خُداوندا، بِشنَو و دَ حق مه رحِیم بَش.
اَی خُداوند، مَدَدگار مه بَش.“
۱۱تُو ماتَم مَره دَ رَقص-و-بازی تَبدِیل کدی؛
تُو پلاس ره از جان مه بُر کدی
و مَره قد خوشی پوشَندی،
۱۲تا تمامِ دِل-و-جان مه بَلدِه تُو سرُودِ سِتایش بِخانه و چُپ نَشِینه.
اَی خُداوند، خُدای مه، ما تا اَبَد تُو ره شُکر-و-سِپاس مُوگیُم.