۱جان مه دَ آرامی تنها دَ اِنتِظارِ خُدا اَسته؛
نِجات مه از طرفِ ازُو مییه.
۲تنها اُو قاده-و-تکیه‌گاه و نِجات دِهِندِه مه اَسته،
قلعِه بِلند مه؛ ما هرگِز تکان نَمُوخورُم.
۳تا چی غَیت دَ بَلِه آدمی که رقمِ دیوالِ خَم شُده یا کَتارِه لَرزَنَک اَسته، هُجُوم میرِید،
تا پگ شُمو اُو ره دَ قتل بِرسَنِید؟
امُو ره که رقمِ دیوالِ خَم شُده یا کَتارِه لَرزَنَک اَسته؟
۴یگانه نَقشِه ازوا امی اَسته که اُو ره از مقامِ بِلند شی سرنِگون کُنه؛
اُونا از دروغ گُفتو خوشی حاصِل مُونه؛
قد دان خُو اُونا بَرکت مِیدیه،
لیکِن دَ دِل خُو نالَت مُونه. سِلاه.
۵ اَی جان مه، دَ آرامی تنها دَ اِنتِظارِ خُدا بَش؛
چراکه اُمِید مه از طرفِ ازُو یَه.
۶تنها اُو قاده-و-تکیه‌گاه و نِجات دِهِندِه مه اَسته،
قلعِه بِلند مه؛ ما تکان نَمُوخورُم.
۷نِجات و عِزَت مه دَ خُدا تعلُق دَره؛
قادِه قُدرتمَند و پناهگاهِ مه خُدا اَسته.
۸اَی قَوم، هر وخت دَزُو تَوَکُل کُنِید؛
دِل خُو ره دَ حُضُورِ ازُو واز کُنِید؛
چراکه خُدا پناهگاهِ مو اَسته. سِلاه
۹بَنی آدم کَلوتَر از یگ نَفَس نِییه،
وجُودِ اِنسان ها کَلوتَر از یگ دروغ؛
پَلِه تَرازُو که اُونا دَ بَلِه شی اَسته، باله موره؛
چُون جُملِه ازوا از باد کده ام سُبُکتَر اَسته.
۱۰دَ ظُلم تَوَکُل نَکُنِید
و دَ مالِ دُزی اُمِید نَدَشته بَشِید؛
اگه دارایی شُمو کَلو شُد، دَزُو دِل بسته نَکُنِید.
۱۱خُدا یگ بار گُفته و دُو بار ما اُو ره شِنِیدیم
که قُوَت دَ خُدا تعلُق دَره.
۱۲اَی خُداوند، رَحمت ام دَزتُو تعلُق دَره،
چُون تُو هر کس ره مُطابِقِ اعمال شی اَجر یا جَزا مِیدی.