۱اَی تمامِ زمی، بَلدِه خُدا آوازِ خوشی بُر کُنِید.
۲بَلدِه بُزُرگی-و-جلالِ نامِ ازُو سرُود بِخانِید
و حمد-و-ثنا گُفته جلالِ ازُو ره تَوصِیف کُنِید.
۳دَ خُدا بُگِید: ”چِیقس باهَیبَت اَسته کارای تُو!
بخاطرِ قُدرتِ بُزُرگ تُو
دُشمنای تُو دَ برابرِ ازتُو سر خَم مُونه.
۴تمامِ زمی تُو ره پرستِش مُونه
و دَ سِتایشِ ازتُو سرُود میخانه؛
اَرے، دَ سِتایشِ نامِ ازتُو سرُود میخانه.“ سِلاه.
۵بیِید و کارای خُدا ره بِنگرِید؛
اُو دَ وسِیلِه اعمال خُو دَ مینکلِ بَنی آدم باهَیبَت اَسته.
۶اُو دریا ره دَ خُشکی تبدِیل کد
و بابه‌کَلونای مو پیده از مَنِه دریا تیر شُد.
دَ اُونجی مو دَ حُضُورِ ازُو خوشی کدی.
۷اُو دَ وسِیلِه قُدرت خُو تا اَبَد حُکمرانی مُونه
و چِیمای شی مِلَّت ها ره زیرِ نظر دَره.
پس آدمای سرکَش خود ره کٹه کٹه نَکُنه. سِلاه.
۸اَی پگِ قَوم ھا، خُدای مو ره سِتایش کُنِید،
وختِیکه اُو ره سِتایش مُونِید، بیلِید که آواز شُمو شِنِیده شُنه،
۹چراکه اُو جان های مو ره دَ مینکلِ زِنده ها نِگاه کده
و نَه‌ایشته که پایای مو بِلَخشه.
۱۰چُون تُو اَی خُدا، مو ره اِمتِحان کدی؛
مو ره آزمایش کدی، امُو رقم که نُقره آزمایش مُوشه.
۱۱مو ره دَ دام گِرِفتار کدی
و بارهای گِرَنگ ره دَ پُشت مو ایشتی.
۱۲مردُما ره دَ بَلِه مو سوار کدی
و مو از مَنِه آو و آتِش تیر شُدی،
لیکِن تُو مو ره دَ جای پِرَیمونی اَوُردی.
۱۳ما قد قُربانی ھای سوختَنی دَ خانِه تُو مییُم
و نذر ھای خُو ره دَزتُو اَدا مُونُم،
۱۴ نذر های ره که لَبای مه بَلدِه شی واز شُد
و دان مه دَ زمانِ مُشکِلات-و-سختی وعده کد.
۱۵ما قُربانی های سوختَنی ره از حَیوانای چاغی بَلدِه تُو تقدِیم مُونُم
قد خوشبُوی قُربانی قُوچ ها؛
ما نَرگاو ها و بُزها بَلدِه تُو تقدِیم مُوکنُم. سِلاه.
۱۶اَی پگِ کسای که از خُدا ترس دَرِید، بیِید و بِشنَوِید
تا چِیزی ره نَقل کنُم که خُدا بَلدِه جان مه انجام دَده.
۱۷ما قد دان خُو دَ پیشِ ازُو ناله-و-فریاد کدُم
و اُو ره قد زِبون خُو سِتایش کدُم.
۱۸اگه ما شرارَت ره دَ دِل خُو پروَرِش مِیدَدُم،
خُداوند دُعای مَره گوش نَمِیگِرِفت.
۱۹لیکِن واقعاً خُدا گوش گِرِفته
و دَ آوازِ دُعای مه تَوَجُه کده.
۲۰حمد-و-ثنا دَ خُدا، که اُو دُعای مَره رَد نَکد
و رَحمت خُو ره از مه دِریغ نَکد.