۱بعد ازی چِیزا یگ آوازِ بِلند ره شِنِیدُم که رقمِ آوازِ جمعیَتِ کٹه اَلّی دَ عالمِ باله مُوگُفت:
”حمد-و-ثنا دَ خُداوند!
نِجات و جلال و قُدرت از خُدای مو اَسته،
۲چراکه قضاوَتِ ازُو دُرُست و عادِلانه یَه.
اُو دَ بَلِه فاحِشِه کٹه قضاوَت کد،
که دُنیا ره قد زِناکاری خُو فاسِد کده.
اُو اِنتِقامِ خُونِ خِدمتگارای خُو ره ازُو گِرِفت.“
۳اُونا بسم گُفت:
”حمد-و-ثنا دَ خُداوند!
دُودِ شارِ بابُل تا اَبَداُلاباد باله موره.“
۴اوخته امُو بِیست و چار بُزُرگ و چار مَوجُودِ زِنده رُوی دَ خاک اُفتَده خُدا ره که دَ بَلِه تَخت شِشتُد، سَجده کد و گُفت: ”آمین، حمد-و-ثنا دَ خُداوند!“
۵بعد ازُو از تَخت یگ آواز بُر شُد که مُوگُفت:
”خُدای مو ره حمد-و-ثنا بُگِید،
اَی تمامِ خِدمتگارای ازُو،
اَی تمامِ کسای که ازُو ترس دَرِید،
چی ریزه و چی کٹه.“
۶دَ امزُو غَیت یگ چِیز ره شِنِیدُم که رقمِ آوازِ جمعیَتِ کٹه بُود، رقمِ آوازِ آو های کَلو و رقمِ آوازِ گُرگُردراغ های قَوی که مُوگُفت:
”حمد-و-ثنا دَ خُداوند!
خُداوند-خُدای مو،
امُو قادِرِ مُطلَق پادشاهی مُوکُنه.
۷بیِید که شادی و خوشحالی کنی
و اُو ره بُزُرگی-و-جلال بِدی!
چُون زمانِ توی باره رسِیده
و بیری شی خود ره آماده کده؛
۸دَزُو اِجازه دَده شُده
تا کتانِ نَرم و روشو و پاک بُپوشه.“
مقصدِ کتانِ نَرم اعمالِ نیکِ مُقَدَّسِین اَسته.
۹اوخته ملایکه دَز مه گُفت: ”نوِشته کُو: نیک دَ بَختِ کسای که دَ مِهمانی توی باره دعوَت شُده!“ اُو امچُنان دَز مه گُفت: ”اینَمیا کلامِ حقِیقی خُدا اَسته.“ ۱۰و ما دَ پیشِ پای شی اُفتَدُم تا اُو ره سَجده کنُم، لیکِن اُو دَز مه گُفت: ”اِی کار ره نَکُو! ما قد ازتُو و قد بِرارون تُو که دَ بارِه عیسیٰ مسیح شاهِدی مِیدیه، همکار اَستُم. تنها خُدا ره سَجده کُو! چُون شاهِدی عیسیٰ روحِ نَبُوَت اَسته.“
۱۱اوخته دِیدُم که آسمو واز شُد و دَ اُونجی یگ اَسپِ سفید بُود که نامِ سوار شی «اَمِین» و «حق» بُود؛ اُو قد عدالت قضاوَت مُونه و جنگ مُوکُنه. ۱۲چِیمای شی رقمِ اَلَنگِه آتِش بُود و دَ بَلِه سر شی تاج های کَلو؛ یگ نام دَزُو نوِشته بُود که هیچ کس نَمُوفامه بغَیر از خود شی. ۱۳اُو یگ چَپَن دَ جان خُو دَشت که دَ خُون غوٹه شُدُد و نامِ ازُو «کلامِ خُدا» گُفته مُوشُد. ۱۴لشکر های آسمانی که دَ بَلِه اَسپ های سفید سوار بُود و کالاهای کتانِ سفید و پاک دَ جان خُو دَشت، از پُشتِ ازُو مورفت. ۱۵از دانِ ازُو شمشیرِ تیز بُر مُوشه تا قد ازُو مِلَّت ها ره بِزَنه. اُو قد سوٹِه آینی دَ بَلِه ازوا حُکمرانی مُونه و چرخُشتِ شرابِ غَضَبِ خُدای قادِرِ مُطلَق ره قد پای خُو لَغه مُونه. ۱۶دَ چَپَن و ران شی اینی نام نوِشته یَه: «شاهِ شاهان و رَب-اُلارباب.»
۱۷اوخته دِیدُم که یگ ملایکه دَ آفتَو ایسته بُود و دَ تمامِ مُرغَکوی که دَ مینکلِ آسمو پَر مِیزَنه، دَ آوازِ بِلند چِیغ زَده گُفت: ”بیِید، بَلدِه مِهمانی کٹِه خُدا جَم شُنِید ۱۸تا گوشتِ پادشایو، گوشتِ قومَندانا، گوشتِ قُدرتمَندا، گوشتِ اَسپ ها و سَوارای ازوا و گوشتِ پگِ مردُما ره بُخورِید، از آزاد و غُلام و کٹه و ریزه ره.“
۱۹بعد ازُو دِیدُم که جانوَرِ وَحشی و پادشایونِ زمی قد لشکر های خُو جَم شُد تا قد امزُو اَسپ-سَوار و لشکر شی جنگ کنه. ۲۰و جانوَرِ وَحشی گِرِفتار شُد و قد ازُو قَتی پَیغمبرِ دروغی که دَ حُضُورِ ازُو مُعجزه ها نِشو مِیدَد، ام گِرِفتار شُد. پَیغمبرِ دروغی دَ وسِیلِه امزُو مُعجزه ها کسای ره گُمراه کدُد که نشانِ جانوَرِ وَحشی ره دَ جِسم خُو قبُول کدُد و مُجَسمِه ازُو ره پرَستِش مُوکد. اُونا هر دُوی شی زِنده دَ دریاچِه آتِش که قد گوگِرد سوخته رَیی بُود، اَندخته شُد. ۲۱باقی‌مَندِه ازوا قد شمشیری که از دانِ اَسپ-سوار بُر مُوشُد، کُشته شُد و تمامِ مُرغَکو خود ره از گوشتِ ازوا سیر کد.