۱دَ زمانِ حُکمرانی قاضی‌ها، دَ سرزمِینِ اِسرائیل قحطی پَیدا شُد و یگ آدم از شارِ بَیت-لَحَمِ منطقِه یهُودا قد خاتُو و دُو باچِه خُو کوچ کد و دَ مُلکِ موآب دَ عِنوانِ بیگَنه زِندگی مُوکد. ۲نامِ ازُو آدم اِلِیمَلِک و نامِ زَن شی نَعومی و نامِ باچه های شی مَحلون و کِلیون بُود. اُونا از مردُمِ اِفراته بُود و دَ شارِ بَیت-لَحَم دَ منطقِه یهُودا زِندگی مُوکد. خُلاصه، اُونا دَ مُلکِ موآب رفته دَ اُونجی مَند. ۳مگم اِلِیمَلِک شُوی نَعومی فَوت کد و اُو قد دُو باچِه خُو تنها مَند. ۴امُو دُو باچه از دُخترونِ موآبی خاتُو گِرِفت که نامِ یگ شی عورفه و نامِ دِیگِه شی رُوت بُود و اُونا تقرِیباً دَه سال دَ اُونجی زِندگی کد. ۵اوخته مَحلون و کِلیون ام فَوت کد و نَعومی از هر دُو اَولاد و از شُوی خُو مَند.
۶بعد ازُو نَعومی قد بیری‌گون خُو باله شُده آمادَگی گِرِفت تا از مُلکِ موآب پس دَ جای خود خُو بوره، چُون اُو دَ موآب شِنِیدُد که خُداوند دَ بَلِه قَوم خُو نظر کده و دَزوا حاصِلاتِ پِرَیمو دَده. ۷پس اُو قد دُو بیری خُو امزُو جای که زِندگی مُوکد کوچ کد و دَ راهِ خُو رَیی شُده پس دَ سرزمِینِ یهُودا رفت. ۸مگم نَعومی دَ دُو بیری خُو گُفت: ”هر دُوی شُمو پس دَ خانِه آبِه خُو بورِید و خُداوند دَ حقِ شُمو نیکی کنه، امُو رقمِیکه شُمو دَ حقِ مُرده های مه و ام دَ حقِ ازمه نیکی کدِید. ۹خُداوند دَز شُمو بَختِ خُوب نصِیب کنه تاکه هر کُدَم شُمو شُوی دِیگه کده دَ خانِه ازُو آرام شُنِید.“ اوخته نَعومی رُوی ازوا ره ماخ کد و اُونا دَ آوازِ بِلند چخرا کده ۱۰دَزُو گُفت: ”نَه، مو قد ازتُو پس موری و دَ مینکلِ قَوم تُو زِندگی مُونی.“
۱۱مگم نَعومی گُفت: ”او دُخترون مه، دَور خورده پس بورِید. چرا میخاهِید که قد ازمه بورِید؟ آیا کُدَم باچه دَ کَورِه مه اَسته تاکه یَگو روز شُوی شُمو شُنه؟ ۱۲ نَه، نِیَسته. پس بورِید دُخترای مه، چراکه بَلدِه شُوی گِرِفتو ما کَلو پِیر شُدیم. اگه بُگیُم هنوز اماُمِید دَرُم و حتیٰ اگه اِمشاو دَ شُوی دَده شُنُم و یگ چند باچه ام دَ دُنیا بیرُم، ۱۳آیا شُمو تا جوان شُدونِ ازوا ره صَبر مُونِید و خودون خُو ره از شُوی کدو محرُوم مُونِید؟ نَه دُخترای مه، اَوقاتِ ازمه از شُمو کده غَدر تَلخ اَسته، چراکه دِستِ خُداوند یکسَره دَ خِلاف مه دِراز شُده.“ ۱۴اوخته اُونا بسم چخرا کد و عُرپه رُوی خُسُر مادر خُو ره ماخ کده خُدا حافِظی کد. مگم رُوت خود ره دَزُو چسپَند. ۱۵و نَعومی دَ رُوت گُفت: ”اونه! خاتُونِ ایوَر تُو پس دَ پیشِ قَوما و خُدایون خُو رفت؛ تُو ام از پُشتِ ازُو بورُو.“
۱۶لیکِن رُوت دَزُو گُفت: ”کَلو شَلّه نَشُو که از پیش تُو بورُم و تُو ره ایله کُنُم. ما نَمورُم، بَلکِه هر جای که تُو بوری ما قد ازتُو مورُم و هر جای که تُو بِشِینی ما ام امُونجی مِیشِینُم؛ و قَومِ ازتُو، قَومِ ازمه و خُدای ازتُو، خُدای ازمه اَسته. ۱۷دَ امزُو جای که تُو بُمُری ما ام مُومرُم و دَ امُونجی دَفن مُوشُم. اگه چِیزی جُز از مَرگ مَره از تُو جدا کُنه، خُداوند ازی کده بَلای بَدتَر ره دَ بَلِه ازمه بیره.“ ۱۸وختی نَعومی دِید که رُوت سخت تصمِیم گِرِفته که قد ازُو بوره، دِیگه اُو ره چِیزی نَگُفت.
۱۹پس هر دُوی ازوا رَیی شُده دَ بَیت-لَحَم رفت. وختِیکه دَ بَیت-لَحَم رسِید، تمامِ مردُمِ شار از خاطرِ ازوا دَ شور اَمَد و خاتُونو دَ بَین خُو مُوگُفت: ”اِی امُو نَعومی اَسته؟“ ۲۰مگم نَعومی دَزوا گُفت: ”مَره «نَعومی» کُوی نَکنِید، بَلکِه «مارا» کُوی کنِید، چراکه خُدای مُتعال زِندگی مَره تَلخ کده. ۲۱ما دِستِ پُر بُر شُدُم، ولے خُداوند مَره دِستِ خالی پس اَوُرد. چرا مَره «نَعومی» مُوگِید دَ حالِیکه خُداوند مَره خار-و-ذلِیل کده و قادِر مُطلَق دَ سر مه بَلا اَوُرده.“ ۲۲خُلاصه، نَعومی قد بیری موآبی خُو رُوت قتی پس اَمَد و اُونا دَ شُروعِ جَو دِرَو دَ شارِ بَیت-لَحَم رسِید.