۱ چه بادشاه نِبوکَدنِزَرئے نێمگا،
په اے جهانا نِشتگێن سجّهێن کئوم و راج و هر زبانئے مردمان.
شما گێشا گێش اێمن باتێت.
۲ هما نشانی که بُرزێن اَرشئے هُدایا منا پێش داشتگ‌اَنت و هما مۆجزه که په من کرتگ‌اَنتی، وشَّ بان که شمارا بگوَشانِش.
۳ آییئے نشانی زبردست اَنت و
مۆجزه، پُرزۆر.
آییئے بادشاهی تان اَبد هست‌اِنت و
هُکمرانی‌ای نَسلانی نَسل برجاه.
۴ منِ نِبوکَدنِزَر وتی لۆگا آسودگ، وتی کلاتا وشّ و آباد اَتان. ۵ من وابے دیست و تُرسێا منا مان پتات. گَندلانی سرا، منی هئیال و شُبێنان منا تُرسێنت. ۶ گڑا من هُکم دات که بابِلئے سجّهێن دانا آرگ ببنت تانکه منی وابا مانا بکننت. ۷ وهدے جادوگر، ساهر، نجومی و اِستارزانت آتکنت، من گۆن آیان وتی واب گوَشت بله آیان منی واب مانا کرت نکرت. ۸ بله گُڈسرا دانیال که آییئے نام، منی هُدائے نامئے هسابا بِلْتِشازَر اِنت، منی کِرّا آتک. آییا پاکێن هُدایانی روه مان اِنت. من گۆن آییا وتی واب گوَشت: ۹ ”او بِلْتِشازَر، نجومیانی مستر! منَ زانان که ترا پاکێن هُدایانی روه مان اِنت و هچّ رازئے زانگ په تئو گران نه‌اِنت. اے منی واب اِنت که من دیستگ، نون په من مانایی کن.
۱۰ من گَندلانی سرا، اے شُبێن دیستنت: من چارگا اَتان تَه گِندان، زمینئے نیاما درچکے و درچک سکّ بُرز اِنت. ۱۱ درچک رُدان و مستر بئیان اِنت. اِشیئے بُرزی تان آسمانا سَر اِنت و چه زمینئے گُڈّی هَدّ و سیمسَران زاهر اِنت. ۱۲ تاکی ڈئولدار اَنت، بَر و سَمرا بار اِنت و په سجّهێنان وراکی پِر اِنت. په زمینئے جانوَران ساهگے و آسمانئے مُرگ اِشیئے شاهڑانی سرا کُدۆهَ بندنت و نِندنت. هر سَهدار چه اشیا وراکَ وارت.
۱۳ وهدے گندلان وپتگ‌اَتان، شُبێنانی تها دیستُن، تَه منی دێما پاکێن مردمے، بزان کاسدے، چه آسمانا جَهلاد پێداک اِنت. ۱۴ آییا گۆن بُرزێن تئوارێا گوَشت: ’درچکا گُڈّ و شاهڑانی بُرّ و تاکانی سِند و برانی شِنگ و شانگ کن. بِلّ که جانوَر چه اِشیئے ساهگا درَ کاینت و تچنت و مُرگ چه اِشیئے شاهڑان بالَ کننت. ۱۵ بله درچکئے بُنڈا بِلّ که گۆن وَنڈال و ریشَّگان بِمانیت تانکه گۆن آسن و بْرنجێن پَٹّیێا پتایَگ ببیت و دشتئے سبزَگانی تها پَشت بکپیت. بِلّی چه آسمانئے نۆدا تَرَّ بیت و بِلّ که جنگلی جانوَرانی نیاما دشتئے سبزَگانی سرا زندگَ بیت. ۱۶ بِلّ که اِشیئے دل چه مردمی دلێا بدل کنگ ببیت و اِشیا جانوَری دلے دئیگ ببیت و بِلّ که تان هَپت زمانَگا اَنچُش بِمانیت.
۱۷ اے هُکمئے جار کاسدان جتگ، پاکێنان اِشیئے هُکم داتگ، تانکه زندگێن مردم بزاننت که بُرزێن اَرشئے هُدا انسانی بادشاهیانی سرا هُکمران اِنت و اے بادشاهیان هما مردما دنت که هُدائے جندَ لۆٹیت. تنتنا کمزاتێن مردمان هم اے بادشاهیانی سرا هاکمَ کنت.‘ ۱۸ اے هما واب اِنت که منِ بادشاه نِبوکَدنِزَرا دیستگ. او بِلْتِشازَر! نون تئو اِشیا مانا کن، پرچا که منی بادشاهیئے هچّ دانا اِشیا مانا کرتَ نکنت، بله تئو کرتیَ کنئے چێا که ترا پاکێن هُدایانی روه مان اِنت.“
۱۹ گڑا دانیال، که دومی نامی بِلْتِشازَر اَت، په دمانێا هئیران بوت، هئیالان پرێشان کرت. بادشاها گوَشت: ”بِلْتِشازَر! واب و وابئے مانایا مئیل که ترا پرێشان بکنت.“ بِلتِشازَرا گوَشت: ”منی واجه! دْرێگتا اے واب تئیی دژمنانی بارئوا بوتێن و اِشیئے مانا هم په تئیی بَدواهان. ۲۰ اے درچک که تئو دیستگ، همے که رُست و زۆرمند بوت، بُرزیا آسمانا سر بوت و چه زمینئے سجّهێن هَدّ و سیمسران زاهر اَت، ۲۱ تاکی ڈئولدار اَتنت و بری بێکساس و په سجّهێنان وراکی پِر اَت و آییئے ساهگا جنگلی جانوَرَ نِشتنت و شاهڑانی سرا بالی مُرگانی کدۆه اَتنت، ۲۲ اے درچک تئو ائے، او بادشاه! چێا که تئو مزن و پُرواک ائے و تئیی مزنی رُستگ و آسمانا سر اِنت و تئیی بادشاهی تان زمینئے گُڈّی هَدّ و سیمسران رَستگ. ۲۳ تئوِ بادشاها کاسدے دیست، پاکێنے، چه آسمانا اێر آیگ و گوَشگا اَت: ’درچکا گُڈّ و برباد کن، بله درچکئے بُنڈا بِلّ که گۆن ونڈال و ریشَّگان بِمانیت تانکه گۆن آسن و بْرنجێن پَٹّیێا پتایَگ ببیت و دشتئے سبزَگانی تها پَشت بکپیت. بِلّی چه آسمانئے نۆدا تَرَّ بیت، و بِلّ که جنگلی جانوَرانی نیاما زندگَ بیت. بِلّ تان هپت زمانَگا اَنچُشَ مانیت.‘
۲۴ او بادشاه! اے تئیی وابئے مانا اِنت و اے بُرزێن اَرشئے هُدائے هُکم اِنت که په منی واجهێن بادشاها آتکگ. ۲۵ تئو چه انسانان گلّێنگَ بئے و جنگلی جانوَرانی درنیاما جَهمنندَ بئے. تئیی وَرد و وراک پس و گۆکانی ڈئولا کاه و بوچَّ بنت و تئو چه آسمانئے نۆدان تَرَّ بئے. تان هپت زمانَگا تئو اَنچُشَ بئے، تان هما وهدا که تئو پَجّاه بیارئے که بُرزێن اَرشئے هُدا انسانی بادشاهیانی سرا هُکمران اِنت و هما مردما دنتِش که وتَ لۆٹیت. ۲۶ همے هُکمئے مانا، که درچکئے بُنڈ گۆن ونڈال و ریشَّگان پَشت گێجگ ببیت، اِش اِنت که وهدے تئو پَجّاهَ کارئے که اَسلی بادشاه اَرشا نِشتگ، تئیی بادشاهی پدا ترا دئیگَ بیت. ۲۷ او بادشاه! پمێشکا منی اے سۆج بلکێن په تئو شَرّێن سۆجے ببیت: نێکێن کار بکن که چه وتی گناهان دور ببئے و بزّگانی سرا رهم کن که چه وتی ردکاریان بِرَکّئے. بلکێن تئیی آبادی برجاه بمانیت.“
۲۸ اے سجّهێن چیزّ گۆن بادشاه نِبوکَدنِزَرا بوتنت. ۲۹ دوازده ماها رند، آ بابِلئے شاهی کَلاتئے سرا گام جنگا اَت. ۳۰ بادشاها گوَشت: ”اے هما مزنێن بابِل نه‌اِنت که من گۆن وتی زبردستێن زۆرا اَڈّ کرت که منی پُرمڑاهێن شان و شئوکتا زاهر بکنت و منی شاهی کَلات ببیت؟“ ۳۱ اَنگت هبر بادشاهئے دپا اَت که چه آسمانا تئوارے آتک، گوَشگا اَت: ”او بادشاه نِبوکَدنِزَر! ترا گوَشگ بئیگا اِنت که تئیی بادشاهی چه تئو پَچ گرگ بوتگ. ۳۲ تئو چه انسانان گلّێنگَ بئے و جنگلی جانوَرانی درنیاما جَهمنندَ بئے. تئیی ورد و وراک پس و گۆکانی ڈئولا کاه و بوچَّ بنت. تان هپت زمانَگا تئو اَنچُشَ بئے تان هما وهدا که تئو پَجّاه بیارئے و بزانئے که بُرزێن اَرشئے هُدا انسانی بادشاهیانی سرا هُکمران اِنت و هما مردما دنتِش که وتَ لۆٹیت.“
۳۳ هما دمانا گۆن نِبوکَدنِزَرا اَنچُش بوت که گوَشگ بوتگ‌اَت. آ چه انسانان گلّێنگ بوت، پس و گۆکانی ڈئولا کاه و بوچّیَ وارت، آییئے جسم چه آسمانئے نۆدا تَرَّ بوت، تانکه آییئے مود وَکابئے پُٹانی وڑا رُستنت و ناکُنی مُرگئے پنجگانی ڈئولا بوتنت.
۳۴ ”بله آ رۆچانی هلاسیا، منِ نِبوکَدنِزَرا وتی چمّ آسمانئے نێمگا چست کرتنت و منی هۆش آتک.
نون من بُرزێن اَرشئے هُدائے ستا و سنا کرت،
هما هُدا که تان اَبدَ مانیت، من شان و اِزّت دات.
چێا که آییئے هُکمرانی اَبدمانێن هُکمرانیے و
آییئے بادشاهی تان نَسلانی نَسل برجاهَ مانیت.
۳۵ جهانئے سجّهێن مهلوک آییئے دێما هچّ نه‌اَنت.
آ، گۆن آسمانی لشکرا وتی دلئے تبا کارَ کنت و
گۆن زمینئے سرئے نندۆکان هم.
چُشێن کَسے نێست که آییئے دستا بداریت و
بگوَشیت که ’تئو چے کنگا ائے؟‘
۳۶ هما دمانا منی هۆش آتک و منی بادشاهیئے شئوکتئے هاترا منی شان و مزنی پدا په من آتک. منی سَلاهکار و میر و مِهتران منا در گێتک و منی بادشاهی تَهت پدا منا دئیگ بوت و منی اِزّت چه پێسریگێن اِزّتا باز گێشتر بوت. ۳۷ نون منِ نِبوکَدنِزَر آسمانانی بادشاها ستا کنان، ساڑایان و شرپَ دئیان چێا که آییئے سجّهێن کار راست اَنت و آییئے راه په اِنساپ. آ، گُروناکانی گردِنا جَهل کرتَ کنت.“