۱ منی هبرئے مکسد اِش اِنت که تان هما وهدا که میراسدار نابالِگ اِنت، میراسدار و گُلامێئے نیاما پَرکے نێست، بِلّ تُرے میراسدار هر چیزّئے مالِک اِنت. ۲ بله تان هما وهدا که پتا په آییا پئیسله کرتگ، آ سَرپرست و کپیلێئے دستئے چێرا اِنت. ۳ گڑا ما هم، تانکه نابالِگ اَتێن، اے دُنیائے راه و رهبندانی گُلام اَتێن. ۴ بله وهد که آتک، هُدایا وتی چُکّ دێم دات. چُکّ اِنسانے بوت و چه پێدائِشا شَریَتئے رهبندانی چێرا اَت، ۵ تانکه همایان بمۆکیت که شَریَتئے چێرا اَنت و هُدا مارا بزوریت و وتی چُکّ بکنت. ۶ هُدایا وتی چکّئے روه پمێشکا مئے دلان جاگه داتگ که ما هُدائے چُکّ اێن. روه کوکّارا اِنت: ”اَبّا! او منی پت!“ ۷ پمێشکا تئو نون گلامے نه‌ائے، تئو چُکّے ائے. نون که هُدائے چُکّ ائے، گڑا هُدایا ترا وتی میراسدار کرتگ.
۸ پێسرا، هما وهدا که شما هُدا نزانتگ، هما چیزّانی گُلام بوتگێت که آ وتی زاتا هُدا نه‌اَنت. ۹ بله نون که هُدایا زانێت، یا راست‌ترێن گپّ اِش اِنت که هُدا شمارا زانت، گڑا چۆن نزۆر و بێکارێن راه و رهبندانی نێمگا پِرَ ترّێت؟ یک رندے پدا همِشانی گُلام بئیَگَ لۆٹێت؟ ۱۰ شما رۆچ و ماه و مۆسم و سالانی رسمانَ دارێت. ۱۱ منا په شما ترسیت، که بلکێن من شمئے سرا مُپت و ناهودگێن جُهدے کرتگ.
۱۲ براتان! گۆن شما دَزبندیَ کنان، منی پئیما ببێت، چێا که من چه شَریَتا آزات کنگ بوتگان و نون شمئے پئیما آن. شما پێسرا وَه په من هچّ بدی نکرتگ. ۱۳ شما زانێت که ائولی رندا که من شمئے کرّا وَشّێن مِستاگئے جار جَت، منی آیگئے سئوَب نادراهیے اَت. ۱۴ بِلّ تُرے منی جسمی هالت په شما چَکّاسے اَت، بله شما منا بے‌اَرزش نزانت و دئور ندات. اَنگت شما منا اَنچۆ دست گِپت، گوَشئے من هُدائے پرێشتگے اَتان، گوَشئے ایسّا مَسیهئے جند اَتان. ۱۵ شمئے آ شادمانی نون کُجا شُتگ؟ چێا که من گواهی داتَ کنان که اگن شمئے وَسا بوتێن، شما وتی چمّ هم کَشّتگ و منا داتگ‌اَتنت. ۱۶ گڑا نون من شمئے دُژمن جۆڑ بوتگان که گۆن شما راستێن هبرا کنان؟
۱۷ اے مردم په پُرجۆشی شمئے رندا کپتگ‌اَنت، بله اِشانی نیّت شَرّ نه‌اِنت. اے مردم شمارا چه ما سِندگَ لۆٹنت که شما په اِشان پُرجۆش ببێت. ۱۸ اے شَرّێن گپّے که شما مُدام پُرجۆش ببێت، تهنا آ وهدا نه که من شمئے کِرّا آن، بله په شَرّێن چیزّێا پُرجۆش ببێت. ۱۹ منی چُکّان! من پدا په شما چِلّگی دردان آن، تان هما وهدا که پکّا زاهر ببیت که مَسیه شمئے دل و درونا نِشتگ. ۲۰ درێگتا من اَنّون شمئے کِرّا بوتێنان و من بتوانتێن گۆن شما په نَرم‌تئواری هبر بکرتێن، چێا که هئیران آن شمارا چۆن بکنان.
۲۱ منا بگوشێت، شما که شَریَتئے پابند بئیگَ لۆٹێت، نزانێت که شَریَت چے گوَشیت؟ ۲۲ چێا که پاکێن کتابا نبشته اِنت که اِبراهێما دو مردێن‌چُکّ هست‌اَت، یکّے چه مۆلِدێن جنا و یکّے چه آزاتێنا. ۲۳ هما چُکّ که آییا چه مۆلِدێن جنا بوت، چه انسانی واهگا پێدا بوت، بله اے دگه چُکّ که چه آزاتێن جنا پێدا بوت، هُدائے کئولئے برکتا پێدا بوت.
۲۴ اے گپّ مسال اَنت، چێا که اے دوێن جنێن دو اَهد و پئیمانئے نمونه اَنت. یکّ اَهد و پئیمانے چه سینائے کۆها کئیت و گُلامێن چُکّ پێدا کنت. اے هاجِر اِنت. ۲۵ مسالئے هبرا، هاجِر سینائے کۆه اِنت، هما کۆه که اَرَبِستانا اِنت و انّوگێن اورشلیمئے ڈئولا اِنت، چێا که آییئے جند و آییئے چُکّ گُلامێن زِندے گوازێنگا اَنت، ۲۶ بله آ اورشَلیم که بُرزا اِنت، آزات اِنت و مئے مات اِنت.
۲۷ چێا که نبیسگ بوتگ:
”شاتکامی کن، او سَنٹێن جنێن،
تئو که هچّ چُکّ آورتَ نکنئے!
په شادمانی کوکّار کن،
تئو که چِلّگی درد نکَشّتگ!
چێا که یله داتگێن جنێنئے چُکّ
چه هماییئے چُکّان گێشتر اَنت که مَردی هست.“
۲۸ او براتان! شما، اِساکئے ڈئولا کئولئے چُکّ اێت. ۲۹ آ وهدا، هما چُکّ که چه انسانی واهگا پێدا بوتگ‌اَت، هما چُکّا آزار دئیگا اَت که چه هُدائے روهئے زۆر و برکتا پێدا بوتگ‌اَت، و تان رۆچِ مرۆچیگا هم همے پئیم بئیگا اِنت. ۳۰ بله پاکێن کتاب چے گوشیت؟ ”مۆلِدێن جن و آییئے چُکّا گَلّێن، چێا که مۆلِدێن جنئے چُکّ گۆن آزاتێن جنئے چُکّا هچبر هم‌میراسَ نبیت.“
۳۱ گڑا، براتان! ما مۆلِدێن جنئے چُکّ نه‌اێن، آزاتێن جنئے چُکّ اێن.