۱ خداوند به من چنین فرمود: ۲ «تو در اینجا نباید ازدواج کنی و صاحب پسران و دختران شوی، ۳ زیرا من خداوند می‌گویم، پسران و دخترانی که در اینجا به دنیا می‌آیند و همچنان والدین‌شان ۴ در اثر مرض خطرناکی می‌میرند. کسی برای آنها ماتم نمی‌گیرد و جنازه‌های‌شان دفن نمی‌شوند بلکه مانند پارو بر روی زمین باقی می‌مانند. همۀ آنها در اثر جنگ و قحطی هلاک می‌گردند و اجساد‌شان خوراک پرنده‌گان هوا و جانوران روی زمین می‌شوند.»
۵ زیرا خداوند چنین می‌فرماید: «به خانۀ کسی برای غم‌شریکی نرو و برای کسی گریه و نوحه نکن. من دیگر به این قوم آرامش نمی‌دهم و از محبت و رحمت خود آنها را بی‌نصیب می‌سازم. این گفتۀ خداوند است. ۶ فقیر و غنی، همه در این سرزمین می‌میرند و جنازه‌های‌شان دفن نمی‌شوند. نه کسی برای‌شان ماتم می‌گیرد، نه خود را برای‌شان زخمی می‌سازد و نه موهای سر خود را می‌تراشد. ۷ کسی برای تسلی آنها همرای‌شان غذا نمی‌خورد و نه کسی به‌خاطر مرگ پدر و مادر‌شان برای غم‌شریکی می‌آید.
۸ همچنان تو نباید به خانه‌ای که در آنجا مهمانی برگزار می‌شود بروی و با آنها در خوردن و نوشیدن شریک شوی. ۹ زیرا من، خداوند قادر مطلق و خدای اسرائیل به شما می‌گویم که در دوران زندگی شما و در برابر دیده‌گان خود‌تان تمام آوازهای خوشی، خنده‌ها و آواز داماد و عروس را خاتمه می‌دهم.
۱۰ وقتی همۀ اینها را به مردم بگویی، آنها می‌پرسند: «چرا خداوند ما را به چنین جزاهای سنگین محکوم می‌کند؟ تقصیر ما چیست؟ و چه گناهی در برابر خداوند، خدای خود مرتکب شده‌ایم؟» ۱۱ تو در جواب‌شان بگو که خداوند می‌فرماید: به‌خاطری‌که پدران شما مرا ترک کردند و پیرو خدایان دیگر شده، آنها را پرستش کردند. آنها مرا ترک نمودند و احکام مرا بجا نیاوردند. ۱۲ اما اعمال شما بدتر از کارهای اجداد‌تان بوده است. شما با سرسختی به دنبال هوسهای نفسانی و گناه‌آلود خود می‌روید و به کلام من گوش نمی‌دهید، ۱۳ بنابران شما را از این کشور بیرون می‌اندازم و به سرزمینی می‌رانم که هم برای شما و هم برای پدران‌تان بیگانه است. در آنجا خدایان دیگر را روز و شب پرستش خواهید کرد و من بر شما رحم نخواهم نمود.»
۱۴ خداوند می‌فرماید: «زمانی فرا‌می‌رسد که وقتی مردم سوگند بخورند، دیگر نمی‌گویند: قسم به خدای زنده که اسرائیل را از مصر بیرون آورد. ۱۵ بلکه می‌گویند: قسم به خدای زنده که قوم تبعید شده و پراگندۀ اسرائیل را از سرزمین شمال و سایر کشورها به وطن‌شان که خداوند به اجداد‌شان داده بود، باز آورد.»
۱۶ خداوند می‌فرماید: «اینک ماهیگیران بسیار خواهم فرستاد تا ایشان را صید نمایند و بعد یک تعداد زیاد شکارچی‌ها را می‌فرستم تا ایشان را از هر کوه و تپه و از سوراخهای صخره شکار نمایند، ۱۷ زیرا من مراقب همۀ اعمال‌شان هستم. هیچ کار آنها از نظر من پنهان نمی‌ماند و آنها نمی‌توانند گناهان خود را از من مخفی کنند. ۱۸ من به‌خاطر شرارت و گناه‌شان آنها را دو چند جزا می‌دهم، زیرا آنها زمین مرا با بُتهای بی‌جان و نفرت‌انگیز خود مانند اجساد مُرده، آلوده ساخته و همه جا را با بُتهای نفرت‌انگیز پُر کرده‌اند.»
۱۹ ای خداوند، تو نیرو و قلعۀ مستحکم من هستی و در هنگام سختی پناهم می‌دهی. مردم از همه نقاط روی زمین به حضور تو می‌آیند و می‌گویند: «پدران ما از خدایان دروغین و بُتهای بیهوده پیروی می‌کردند. ۲۰ آیا انسان می‌تواند برای خود خدا بسازد؟ بُتِ ساختۀ دست انسان، خدا نیست.» ۲۱ خداوند می‌فرماید: «این بار قدرت و عظمت خود را به آنها نشان می‌دهم تا بدانند که نام من خداوند است.»