کتاب مزامیر

مزمور یکصد و پانزدهم

در وصف خدای حقیقی

۱نه ما را، ای خداوند! نه ما را، بلکه نام خود را جلال ده! به سبب رحمت و راستی خویش. ۲چرا ملتهای جهان بگویند: «خدای ایشان کجاست؟» ۳خدای ما در آسمان است و آنچه را که اراده فرماید بعمل می آورد. ۴بتهای ایشان از نقره و طلاست و صنعت دستهای انسان. ۵آن ها دهان دارند، اما قادر به حرف زدن نیستند؛ دارای چشم هستند، ولی دیده نمی توانند. ۶گوش دارند، اما نمی شنوند. آن ها را بینی است، لیکن نمی بویند. ۷دارای دست هستند، ولی لمس کرده نمی توانند. پای دارند، اما راه نمی روند و صدائی از گلوی شان بر نمی آید. ۸کسانی که این بتها را می سازند و همچنان اشخاصی که به آن ها توکل می کنند، مثل بتهای شان بی شعور هستند.

۹ای اسرائیل، به خداوند توکل نما. «او معاون و سپر ایشان است.» ۱۰ای خاندانِ هارون بر خداوند توکل نمائید. «او معاون و سپر ایشان است.» ۱۱ای کسانی که از او می ترسید، بر او توکل نمائید. «او معاون و سپر ایشان است.»

۱۲خداوند ما را به یاد آورده و برکت می دهد. خاندان اسرائیل را برکت می دهد و خاندان هارون را برکت می دهد. ۱۳خداوند ترسندگان خود را برکت می دهد، چه خورد و چه بزرگ. ۱۴خداوند تعداد شما را بیفزاید، شما و فرزندان شما را. ۱۵شما برکت یافتۀ خداوند که آسمان و زمین را آفرید، هستید. ۱۶آسمان ها، آسمان های خداوند است و اما زمین را به بنی آدم بخشیده است. ۱۷مُردگان نیستند که خداوند را ستایش می کنند و نه آنانی که روندۀ دیار خاموشی هستند. ۱۸لیکن ما خداوند را متبارک می خوانیم، از حال تا به ابد.

هَلّلِویاه، سپاس به خداوند!