کتاب مزامیر

مزمور سی و چهارم

در ستایش نیکویی خداوند

(مزموری از داود، موقعی که از نزد ابی ملک رانده می شود)

۱خداوند را همیشه ستایش می کنم؛ شکر و سپاس او همواره بر زبانم جاری است. ۲جان من در خداوند فخر می کند. مسکینان این را می شنوند و خوشحال می شوند. ۳بیائید خداوند را تمجید کنیم و با هم نام او را ستایش کنیم. ۴خداوند را طلبیدم و او مرا اجابت فرمود و از قید جمیع ترسهایم آزاد کرد. ۵آنهائی که بسوی او نظر می کنند، منور می گردند و هرگز خجل نخواهند شد. ۶این حقیر فریاد برآورد و خداوند او را شنید و او را از همۀ سختی هایش نجات داد. ۷فرشتۀ خداوند گرداگرد مردم خداترس است. او ایشان را محافظت کرده و می رهاند.

۸بچشید و ببینید که خداوند نیکو است. خوشا به حال کسی که به او پناه می برد. ۹ای مقدسین خداوند از او بترسید، زیرا شخص خداترس محتاج به هیچ چیزی نمی باشد. ۱۰شیرها نیز نیازمند و گرسنه می گردند، اما کسانی که جویای خداوند هستند، از هیچ نعمت نیکو بی بهره نمی باشند. ۱۱ای فرزندان، بیائید و به من گوش بدهید تا به شما درس خداترسی را بیاموزم. ۱۲آیا آرزومند زندگی هستی و دوست داری که عمر طولانی داشته باشی تا سعادت و نیکویی را ببینی؟ ۱۳پس خود را از بدی و لبهایت را از سخنان فریبنده نگاه دار. ۱۴از شرارت دوری نما و نیکویی کن؛ جویای صلح باش و جهت برقراری آن کوشش نما.

۱۵چشمان خداوند بسوی عادلان است و گوشهای وی متوجه فریاد ایشان. ۱۶روی خداوند ضد شریران است تا اثر ایشان را از زمین محو سازد. ۱۷وقتی راستکاران فریاد بر می آورند، خداوند ایشان را شنیده و از تمام سختی ها نجات می دهد.

۱۸خداوند نزدیک دل شکستگان است و آنانی را که افسرده و اندوهگین اند، نجات می دهد. ۱۹رنج و زحمات شخص عادل زیاد است، اما خداوند او را از همۀ آن ها می رهاند. ۲۰خداوند تمام استخوانهای او را حفظ می کند و نمی گذارد حتی یکی از آن ها شکسته شود. ۲۱شریر از شرارت خود هلاک می گردد و دشمنان شخص عادل مورد بازخواست قرار می گیرند. ۲۲خداوند جان بندگان خود را نجات می دهد و از کسانی که به او پناه می برند بازخواست نمی شود.