۱اوخته سموئیل یگ بوتلِ روغو ره گِرِفته دَ سرِ شائول شیو کد و اُو ره ماخ کده گُفت: ”خُداوند تُو ره مَسَح کد تا دَ بَلِه قَوم شی اِسرائیل حُکمرانی کنی. تُو دَ بَلِه قَومِ خُداوند حُکمرانی مُونی و اُونا ره از دِستِ دُشمنای چار طرفِ ازوا نِجات مِیدی. و علامَتِ ازی که خُداوند تُو ره مَسَح کده تا دَ بَلِه قَوم شی حُکمرانی کنی اینی اَسته: ۲اِمروز وختِیکه از پیش مه بوری قد دُو مَرد دَ نزدِیکِ قبرِ راحیل دَ سرحدِ بِنیامِین دَ صِلصَح رُوی دَ رُوی مُوشی؛ اُونا دَز تُو مُوگیه: ’اُلاغای که بَلدِه پالِیدونِ ازوا رفتُدی، پَیدا شُده؛ آتِه تُو فِکر کدو دَ بارِه اُلاغا ره ایله کده و دَ فِکرِ ازشُمو شُده و مُوگیه: ”بَلدِه پَیدا کدونِ باچِه خُو چِیز کار کنُم؟“‘ ۳وختِیکه ازُونجی پیشتَر بوری و دَ نزدِیکِ دِرختِ بَلُوطِ تابور بِرَسی دَ اُونجی قد سِه مَرد رُوی دَ رُوی مُوشی که دَ حُضُورِ خُدا دَ بَیت-ئیل موره؛ یکی ازوا سِه بُزغله دَره، دِیگِه شی سِه دانه نان و سِوّمی شی یگ مَشک شرابِ انگُور. ۴اُونا قد تُو احوالپُرسی مُونه و دَز تُو دُو نان مِیدیه و تُو اُونا ره از دِستِ ازوا مِیگِیری. ۵بعد ازُو تُو دَ جِبعة-ایلوهِیم مییی، دَ امزُو جای که پَیره‌دارخانِه فَلَسطِینیا اَسته؛ دَ اُونجی وختی دَ نزدِیکِ شار بِرَسی قد یگ دِستِه اَنبیا رُوی دَ رُوی مُوشی که از جای بِلند تاه مییه و دَ پیشِ ازوا چنگ، دَیره، سُرنَی و بَربط اَسته و نَبُوَت مُونه. ۶اوخته روحِ خُداوند دَز تُو قرار مِیگِیره و تُو ام قد ازوا نَبُوَت مُونی و تبدِیل شُده یگ آدمِ دِیگه جور مُوشی. ۷وختِیکه امی علامَت ها قد تُو رُخ دَد، اوخته هر چِیزی که از دِست تُو مییه انجام بِدی، چراکه خُدا قد تُو اَسته. ۸ آلی از مه کده پیش دَ جِلجال بورُو؛ اوخته ما دَ پیش تُو مییُم و قُربانی های سوختَنی و قُربانی های سلامَتی ره تقدِیم مُونُم. تُو باید هفت روز معطل کنی تا مه دَ پیش تُو بییُم و دَز تُو بُگیُم که چِیز کار باید بُکُنی.“
۹امی که شائول تاو خورد که از پیشِ سموئیل بوره، خُدا دَ شائول قلبِ دِیگه دَد و دَ امزُو روز پگِ امزُو علامَت ها رُخ دَد. ۱۰وختِیکه شائول و امُو جوان دَ جِبعه رسِید، دَ اُونجی قد یگ دِستِه اَنبیا رُوی دَ رُوی شُد و روحِ خُدا دَزُو قرار گِرِفت و اُو ام دَ وَجد اَمَده قد ازوا دَ نَبُوَت کدو شُد. ۱۱کسای که اُو ره از گاه مینَخشِید، وختی دِید که اُو قد اَنبیا نَبُوَت مُونه، اُونا دَ طعنه قد یگدِیگِه خُو گُفت: ”قد باچِه قیس چی گپ شُده؟ آیا شائول ام از جُملِه اَنبیا اَسته؟“ ۱۲یکی امزُو نفرای که دَ اُونجی حاضِر بُود، دَ جوابِ ازوا گُفت: ”آتِه امزُو اَنبیای دِیگه کِی اَسته؟“ امزی خاطر اِی یگ مَثَل جور شُد که، ”آیا شائول ام از جُملِه اَنبیا اَسته؟“ ۱۳وختِیکه شائول از نَبُوَت کدو خلاص شُد، اُو دَ جای بِلند رفت.
۱۴کاکای شائول ازُو و امزُو جوان پُرسان کده گُفت: ”کُجا رفته بُودِید؟“ اُو دَ جواب شی گُفت: ”بَلدِه پالِیدونِ اُلاغا رفتُدی؛ و غَیتِیکه پَیدا نَتنِستی، پیشِ سموئیل رفتی.“ ۱۵کاکای شائول گُفت: ”دَز مه بُگوی که سموئیل دَز شُمو چِیزخیل گُفت.“ ۱۶شائول دَ کاکای خُو گُفت: ”اُو دَز مو گُفت که اُلاغا پَیدا شُده.“ لیکِن دَ بارِه مَوضوعِ پادشاهی که سموئیل دَز شی گُفتُد، دَزُو هیچ چِیز نَگُفت.
۱۷اوخته سموئیل قَومِ اِسرائیل ره دَ مِصفه دَ حُضُورِ خُداوند جَم کد ۱۸و دَزوا گُفت: ”خُداوند، خُدای اِسرائیل اینی رقم مُوگه، ’ما بَنی اِسرائیل ره از مِصر بُرو اَوُردُم؛ اَرے، ما شُمو ره از دِستِ مِصریا و از دِستِ تمامِ مَملَکَت های که دَ بَلِه شُمو ظُلم مُوکد، نِجات دَدُم. ۱۹لیکِن اِمروز شُمو خُدای خُو ره که شُمو ره از پگِ بَلا ھا و مُصِیبت ها نِجات دَد، ایله کدِید و دَزُو گُفتِید: ”دَ بَلِه مو پادشاه مُقرَر کُو.“ پس آلی قد طایفه های خُو و اَولادِ بابه های خُو دَ حُضُورِ خُداوند حاضِر شُنِید.‘“
۲۰اوخته سموئیل تمامِ طایفه های اِسرائیل ره پیش اَوُرد و پِشک دَ نامِ طایفِه بِنیامِین بُر شُد. ۲۱و اُو طایفِه بِنیامِین ره قد اَولادِ بابه های شی پیش اَوُرد و پِشک دَ نامِ اَولادِ بابِه مَطری بُر شُد. و دَ مینکلِ ازوا پِشک دَ نامِ شائول باچِه قیس بُر شُد؛ لیکِن وختِیکه اُو ره طلب کد اُو پَیدا نَشُد. ۲۲پس اُونا از خُداوند بسم پُرسان کده گُفت: ”آیا اُو آدم دَ اِینجی اَسته؟“ خُداوند گُفت: ”اونه، اُو خود ره دَ مَنِه کالا-و-اَسباب تاشه کده.“ ۲۳اوخته اُونا دَوِیده رفت و اُو ره ازُونجی اَوُرد. وختِیکه اُو دَ مینکلِ مردُم ایسته شُد، از پگِ ازوا کده یگ سر-و-گردو بِلندتَر بُود. ۲۴و سموئیل دَ تمامِ قَوم گُفت: ”اینَمی نفر ره که مِینگرِید، خُداوند اِی ره اِنتِخاب کده. رقمِ ازی وری دَ مینکلِ پگِ قَوم کس نِییه!“ و پگِ قَوم چِیغ زَده گُفت: ”زِنده باد پادشاه!“
۲۵اوخته سموئیل راه-و-رَسمِ پادشاه ره دَ مردُم بَیان کده دَ یگ طومار نوِشته کد و اُو ره دَ حُضُورِ خُداوند ایشت. بعد ازُو سموئیل پگِ قَوم ره پس دَ خانه ھای شی رَیی کد. ۲۶شائول ام پس دَ خانِه خُو دَ جِبعه رفت و یگ دِسته از مَردای که خُدا دَ دِلِ ازوا شُور-و-شَوق اَندختُد قد ازُو قَتی رفت. ۲۷مگم بعضی نفرای بَد-و-بیکاره گُفت: ”اِی آدم چِطور مِیتنه مو ره نِجات بِدیه؟“ اُونا اُو ره تَوهِین-و-تحقِیر کد و دَزُو هیچ تُحفه نَوُرد. ولے شائول خود ره آرام گِرِفت.