۱پس خُداوند ناتان ره دَ پیشِ داوُود رَیی کد و اُو پیشِ داوُود اَمَده دَزُو گُفت: ”دَ یگ شار دُو مرد بُود، یگ شی دارا و دِیگِه شی نادار. ۲مردِ دارا گلّه و رمه غَدر کَلو دَشت؛ ۳لیکِن مَردِ نادار هیچ چِیز نَدَشت بغَیر از یگ ماده-بارِه ریزگَک که اُو ره خرِیدُد. اُو امُو ماده-باره ره کٹه کد و قد ازُو و بچکِیچای شی یگجای کٹه شُد؛ امُو ماده-باره از خوراکِ ازُو مُوخورد و از پیلِه شی وُچی مُوکد و دَ بغل شی خاو مُوکد و اُو بَلدِه ازُو مِثلِ یگ دُختر بُود. ۴یگ روز یگ مُسافِر دَ پیشِ امزُو مَردِ دارا اَمَد و اُو حَیفی شی اَمَد که از گلّه یا رمِه خود خُو بِگِیره و بَلدِه مُسافِری که دَ پیش ازُو اَمَده تَیار کنه. اوخته اُو ماده-بارِه امزُو مَردِ نادار ره گِرِفته بَلدِه امزُو نفر که دَ پیش شی اَمدُد، آماده کد.“
۵اوخته قارِ داوُود دَ بَلِه امزُو مردِ ثُروَتمَند باله اَمَد و دَ ناتان گُفت: ”دَ زِندگی خُداوند قَسم، مَردی که امی کار ره کده، جَزای شی مَرگ اَسته! ۶ازی که اُو امی کار ره کده و هیچ رَحم نَکده، اُو باید بَلدِه تاوونِ ماده-باره چار چند پس بِدیه.“
۷اوخته ناتان دَ داوُود گُفت: ”امُو مَرد تُو اَستی! خُداوند، خُدای اِسرائیل اینی رقم مُوگیه، ’ما تُو ره مَسَح کده دَ بَلِه اِسرائیل پادشاه جور کدُم و تُو ره از دِستِ شائول نِجات دَدُم. ۸ما خانِه بادار تُو ره دَز تُو دَدُم و خاتُونوی بادار تُو ره دَ بَغل تُو اَندختُم و خانَوارِ اِسرائیل و یهُودا ره دَز تُو تسلِیم کدُم. اگه اَمیا کم بُود، ما بَلدِه تُو دِیگه ام کَلوتر مِیدَدُم. ۹پس چرا کلامِ خُداوند ره خار-و-حقِیر حِساب کده کاری ره انجام دَدی که دَ نظر شی زِشت اَسته؟ تُو اُوریای حِتی ره قد شمشیر زَدی و خاتُون شی ره گِرِفته بَلدِه خُو خاتُو کدی. اَرے، تُو اُو ره قد شمشیرِ اَولادِه عمون دَ قتل رَسَندی. ۱۰امزی خاطر شمشیر هرگِز از خانِه تُو دُور نَمُوشه، چراکه تُو مَره تحقِیر-و-تَوهِین کدی و خاتُونِ اُوریای حِتی ره گِرِفتی تا خاتُون تُو شُنه.‘ ۱۱خُداوند امچُنان مُوگیه، ’اینه، ما از خانِه خود تُو دَ بَلِه تُو بَلا نازِل مُونُم؛ ما خاتُونوی تُو ره دَ پیشِ چِیمِ تُو گِرِفته دَ همسایِه تُو مِیدیُم و اُو دَ حُضُورِ امزی آفتَو قد خاتُونوی تُو خاو مُونه. ۱۲اَرے، تُو امی کار ره تاشَکی کدی، لیکِن ما اِی کار ره دَ حُضُورونِ پگِ اِسرائیل و دَ روشَنی روز مُونُم.‘“
۱۳اوخته داوُود دَ ناتان گُفت: ”ما دَ ضِدِ خُداوند گُناه کدیم.“
ناتان دَ داوُود گُفت: ” مِیدَنُم، ولے خُداوند گُناهِ تُو ره معاف کده؛ تُو نَمُومُری. ۱۴لیکِن ازی که تُو خُداوند ره قد امزی کار تحقِیر کدی، باچِه که بَلدِه تُو دَ دُنیا اَمَده، حتماً مُومُره.“ ۱۵بعد ازُو ناتان دَ خانِه خُو رفت.
خُداوند نِلغِه ره که خاتُونِ اُوریا بَلدِه داوُود دَ دُنیا اَوُردُد زَد و اُو ناجور شُد. ۱۶داوُود دَ پیشِ خُدا بَلدِه نِلغه دُعا کده روزه گِرِفت و تمام شاو دَ رُوی زمی خاو کد. ۱۷رِیش سفیدای خانِه شی دَ بَلِه سر شی ایسته شُد که اُو ره از زمی رُست کنه، لیکِن اُو قبُول نَکد و قد ازوا نان نَخورد. ۱۸دَ روزِ ھفتُم نِلغه مُرد، ولے خِدمتگارای داوُود ترس خورد که دَز شی بُگیه نِلغه مُرده، چُون اُونا قد خود خُو گُفت: ”وختِیکه نِلغه زِنده بُود، مو قد شی توره گُفتی و اُو تورِه مو ره گوش نَکد، پس آلی چِطور مِیتنی دَزُو خبر بِدی که نِلغه مُرده؟ اِمکان دَره که اُو خود ره کَلوتر زَجر بِدیه.“ ۱۹وختی داوُود دِید که خِدمتگارای شی قد یگدِیگِه خُو پُس پُس مُونه، داوُود فامِید که نِلغه مُرده؛ و داوُود از خِدمتگارای خُو پُرسان کد: ”آیا نِلغه مُرده؟“ اُونا گُفت: ” اَرے، اُو مُرده.“
۲۰اوخته داوُود از زمی باله شُده خود ره شُشت و خود ره چرب کده کالای خُو ره تبدِیل کد؛ بعد ازُو دَ خانِه خُداوند رفت و عِبادت کد. ازُونجی پس دَ خانِه خُو اَمَده نان طلب کد و اُونا نان ره دَ پیش شی ایشت و اُو خورد.
۲۱دَ امزُو غَیت خِدمتگارای شی دَزُو گُفت: ”اِی چی کار بُود که تُو کدی؟ وختِیکه نِلغه زِنده بُود تُو روزه گِرِفتی و چخرا کدی، لیکِن غَیتِیکه نِلغه مُرد، تُو باله شُده نان خوردی.“ ۲۲اُو گُفت: ”وختِیکه نِلغه زِنده بُود، روزه گِرِفتُم و چخرا کدُم، چُون گُفتُم، ’کِی مِیدَنه؟ شاید خُداوند دَ بَلِه مه رَحم کنه و نِلغه زِنده بُمنه؛‘ ۲۳لیکِن آلی که اُو مُرده، چرا روزه بِگِیرُم؟ آیا ما مِیتنُم اُو ره پس بیرُم؟ روزی مییه که ما دَ پیشِ ازُو مورُم، مگم اُو دَ پیشِ ازمه پس نَمییه.“
۲۴بعد ازُو داوُود خاتُون خو بَتشِبَع ره دِلداری کد و دَ پیشِ ازُو رفته قد شی خاو شُد و اُو یگ باچه دَ دُنیا اَوُرد و داوُود نام شی ره سُلَیمان ایشت. خُداوند اُو ره دوست دَشت ۲۵و دَ وسِیلِه ناتانِ نَبی یگ پَیغام رَیی کد؛ و اُو بخاطرِ خُداوند نامِ ازُو ره یدِیدیاه ایشت.
۲۶دَ امزُو غَیت یوآب دَ رَبّه قد اَولادِه عمون جنگ کد و پایتَختِ ازوا ره محاصِره کد. ۲۷یوآب قاصِدا ره پیشِ داوُود رَیی کده گُفت: ”ما قد رَبّه جنگ کدُم و جایی ره که دَ شار آو مِیدیه گِرِفتُم. ۲۸پس آلی باقی لشکر ره جم کده بیَه و رُوی دَ رُوی شار خَیمه زَده اُو ره بِگِیر؛ نَشُنه که شار ره ما بِگِیرُم و دَ نامِ ازمه یاد شُنه.“ ۲۹پس داوُود تمام لشکر ره جم کده دَ رَبّه رفت و دَ خِلاف شی جنگ کده اُو ره گِرِفت. ۳۰داوُود تاجِ پادشاهِ ازوا ره از سر شی گِرِفت که تول شی یگ وَزنه طِلّا بُود و سنگای قِیمَتی دَز شی سخت شُدُد و اُو دَ سر داوُود ایشته شُد. اُو امچُنان وُلجِه بےاندازه کَلو امزُو شار گِرِفته بُرد. ۳۱اُو مردُمی ره که دَ مَنِه شار بُود بُر کده اَوُرد و وظِیفه دَد که قد اَره ها، کُلَنگ های آینی و تیشه های آینی کار کنه و یا کارگرای داشای خِشت بَشه. اُو قد تمام شارای اَولادِه عمون دَ امزی رقم رفتار کد. بعد ازُو داوُود و تمام لشکر پس دَ اورُشَلیم اَمَد.