۱داوُود مَردای ره که قد شی بُود، جم کد و دَ بَلِه ازوا قومَندانای هزار نفری و قومَندانای صد نفری تعیِین کد. ۲داوُود لشکر ره دَ سِه دِسته رَیی کد: یگ دِسته ره زیرِ قومَندِه یوآب، یگ دِسته ره زیرِ قومَندِه اَبِیشای بِرارِ یوآب باچِه صَرُویه و یگ دِسته ره زیرِ قومَندِه اِتای جَتی. اوخته پادشاه دَ لشکر گُفت: ”ما خود مه ام قد شُمو مورُم.“ ۳لیکِن لشکر گُفت: ”تُو نَباید بوری، چُون اگه مو دُوتا کنی بَلدِه ازوا هیچ اهمیَت نَدره؛ حتیٰ اگه نِیمِ ازمو بُمُری، باز ام بَلدِه ازوا هیچ اهمیَت نَدره. لیکِن تُو بَرابرِ دَه هزارِ ازمو اَرزِش دَری؛ پس بِهتر اَسته که تُو دَ شار بُمنی و دَز مو کومَک رَیی کنی.“ ۴پادشاه دَزوا گُفت: ”هر رقم که دَ نظر شُمو خُوب معلُوم مُوشه، ما امُو رقم مُونُم.“ پس پادشاه دَ بَغلِ درگِه شار ایسته شُد و تمامِ لشکر دَ دِسته های صد نفری و هزار نفری حَرکت کد. ۵پادشاه دَ یوآب، اَبِیشای و اِتای اَمر کده گُفت: ”قد اَبشالوم باچِه مه بخاطرِ ازمه دَ نَرمی رفتار کنِید.“ وختِیکه پادشاه دَ پگِ قومَندانا دَ بارِه اَبشالوم دستُور دَد، تمامِ لشکر شِنِید.
۶پس لشکر دَ جنگِ اِسرائیل دَ صحرا رفت و جنگ دَ جنگلِ اِفرایم دَر گِرِفت. ۷لشکرِ اِسرائیل از پیشِ خِدمتگارای داوُود شِکست خورد و دَ امزُو روز کُشتارِ کٹه دَ اُونجی رُخ دَد و بِیست هزار نفر کُشته شُد. ۸جنگ دَ تمامِ منطقه تِیت شُد و تِعدادِ کسای که دَ امزُو روز دَ وسِیلِه جنگل کُشته شُد، کَلوتر از کسای بُود که قد دَمِ شمشیر کُشته شُد.
۹دَ امزُو غَیت اَبشالوم قد خِدمتگارای داوُود رُوی دَ رُوی شُد. اَبشالوم دَ بَلِه قاطِر سوار بُود و قاطِر دَ زیرِ شاخه های یگ دِرختِ بَلُوطِ کٹه دَراَمد و سرِ ازُو دَ شاخه های دِرختِ بَلُوط بَند مَند. دَ حالِیکه اُو دَ مینکلِ آسمو و زمی اَوزو مَندُد، قاطِری که دَ تَی پای شی بُود پیش رفت. ۱۰یگ نفر اُو ره دِید و دَ یوآب خبر دَده گُفت: ”اونه، ما دِیدُم که اَبشالوم دَ یگ دِرختِ بَلُوط اَوزو مَنده.“ ۱۱یوآب دَ نفری که دَزُو خبر اَوُردُد گُفت: ”واقعاً اُو ره دِیدی؟ پس چرا اُو ره دَ امُونجی کُشته دَ زمی نَزَدی تا ما دَز تُو دَه مِثقال نُقره و یگ کمربَند مِیدَدُم؟“ ۱۲لیکِن امُو نفر دَ یوآب گُفت: ”اگه هزار مِثقال نُقره ام دَ دِست مه دَده مُوشُد، ما دِست خُو ره دَ بَلِه باچِه پادشاه دِراز نَمُوکدُم، چُون پادشاه دَز تُو و اَبِیشای و اِتای دَ حالِیکه مو گوش مُوکدی اَمر کده گُفت، ’بخاطرِ ازمه از اَبشالوم باچِه مه حِفاظت کُنِید.‘ ۱۳و اگه ما خیانَتکارانه رفتار کده جانِ ازُو ره مِیگِرِفتُم -- چُون هیچ چِیز از پادشاه تاشه نَمُومَنه -- اوّل خود تُو دَ ضِد مه ایسته مُوشُدی.“ ۱۴اوخته یوآب گُفت: ”ما نَمِیتنُم وخت خُو ره قد ازتُو اِی رقم ضایع کنُم.“ پس سِه دانه نَیزه ره دَ دِست خُو گِرِفت و دَ دِلِ اَبشالوم زَد دَ حالِیکه اُو هنوز دَ مینکلِ شاخه های بَلُوط زِنده بُود. ۱۵بعد ازُو دَه مردِ جوان که سلاح-بَردارای یوآب بُود دَ گِردِ اَبشالوم جم شُد و اُو ره زَده کُشت.
۱۶اوخته یوآب شیپُور ره دَ صَدا اَوُرد و لشکر از دُمبال کدونِ اِسرائیل پس تاو خورد، چراکه یوآب لشکر ره مَنع کد. ۱۷اُونا جَسَدِ اَبشالوم ره گِرِفته دَ یگ چُقُوری کٹه که دَ جنگل بُود، پورته کد و دَ بَلِه ازُو یگ سنگ-قلچِه غَدر کٹه جور کد. دَ عَین حال پگِ لشکرِ اِسرائیل دَ خانه های خُو دُوتا کد. ۱۸اَبشالوم دَ غَیتِ زِندگی خُو یگ مُنار بَلدِه خُو ایستَلجی کدُد که دَ دَرِّه پادشاه اَسته، چُون اُو گُفت: ”ما باچه نَدرُم که نام مه از طرِیقِ ازُو باقی بُمَنه.“ پس اُو دَ بَلِه امزُو مُنار نامِ خود خُو ره ایشت که تا اِمروز «یادگاری اَبشالوم» گُفته مُوشه.
۱۹اوخته اَخِیمَعص باچِه صادوق گُفت: ”مَره بیل که دَوِیده بورُم و دَ پادشاه خبرِ خوش بِرسَنُم که خُداوند دَ حقِ ازُو اِنصاف کده و اُو ره از دِستِ دُشمنای شی نِجات دَده.“ ۲۰لیکِن یوآب دَزُو گُفت: ”اِمروز تُو خبرِ خوش نَمُوبری؛ تُو مِیتَنی یَگو روزِ دِیگه خبرِ خوش بِرسَنی، ولے اِمروز اِی کار ره نَمُونی، چراکه باچِه پادشاه مُرده.“ ۲۱اوخته یوآب دَ یگ نفرِ کُوشی گُفت: ”بورُو، چِیزی ره که دِیدی دَ پادشاه بُگی.“ پس نفرِ کُوشی دَ یوآب اِحترام کد و دَوِیده رفت. ۲۲اَخِیمَعص باچِه صادوق بسم دَ یوآب گُفت: ”هر رقم که مُوشه، لُطفاً دَز مه ام اِجازه بِدی که از پُشتِ نفرِ کُوشی دَوِیده بورُم.“ یوآب گُفت: ”باچِه مه، چرا میخاهی دَوِیده بوری؟ تُو کُدَم خبر خوش نَدَری که بُبری و جایزه بِگِیری.“ ۲۳اُو گُفت: ”هر رقم که شُنه، ما دَوِیده مورُم.“ پس یوآب گُفت: ”بورُو!“ اوخته اَخِیمَعص از راهِ اَواری دَوِیده رفت و از نفرِ کُوشی پیش شُد.
۲۴دَ امزُو غَیت داوُود دَ دالیزِ مینکلِ دُو درگِه شار شِشتُد؛ پَیره‌دار دَ بَلِه بامِ درگه دَ سر دیوال بُر شُد و دَ حالِیکه توخ مُوکد، اُو یگ نفر ره دِید که تنهای خُو دَوِیده مییه. ۲۵اوخته پَیره‌دار چِیغ زَده دَ پادشاه خبر دَد. پادشاه گُفت: ”اگه تنها اَسته، خبرِ خوش دَ دان شی یَه.“ دَ حالِیکه اُو نفر اَمَده نزدِیک مُوشُد، ۲۶پَیره‌دار یگ نفرِ دِیگه ره دِید که دَوِیده مییه؛ اوخته پَیره‌دار دَ دَروازه‌وان گُفت: ”یگ نفرِ دِیگه تنهای خُو دَوِیده مییه.“ پادشاه گُفت: ”اُو ام خبرِ خوش میره.“ ۲۷پَیره‌دار گُفت: ”دَوِیدونِ نفرِ اوّلی رقمِ دَوِیدونِ اَخِیمَعص باچِه صادوق اَسته.“ پادشاه گُفت: ”اُو یگ آدمِ خُوب اَسته و حتماً خبرِ خُوب میره.“
۲۸اَخِیمَعص چِیغ زَده دَ پادشاه گُفت: ”خَیر-و-خَیریَت اَسته!“ اوخته اُو دَ پیشِ پادشاه قد رُوی خُو دَ زمی اُفتَد و گُفت: ”حمد-و-ثنا دَ خُداوند، خُدای تُو! اُو امُو مَردا ره که دِست خُو ره دَ خِلافِ بادار مه پادشاه باله کدُد، دَ بادار مه تسلِیم کد.“ ۲۹پادشاه گُفت: ”آیا اَبشالومِ باچِه مه جور اَسته؟“ اَخِیمَعص دَ جواب شی گُفت: ”وختی یوآب مَره و خِدمتگارِ دِیگِه پادشاه ره رَیی کد، ما غَدر غِریوِ کٹه ره دِیدُم، لیکِن نَفامِیدُم که چِیزخیل بُود.“ ۳۰پادشاه گُفت: ”اِی سُو بیه و دَ اِینجی ایسته شُو.“ پس اُو امُونجی رفته ایسته شُد.
۳۱اوخته نفرِ کُوشی رسِید و گُفت: ”بَلدِه بادار مه پادشاه خبرِ خوش اَسته! چُون خُداوند اِمروز دَ حق تُو اِنصاف کد و تُو ره از دِستِ تمامِ کسای که دَ خِلاف تُو باله شُدُد، نِجات دَد.“ ۳۲پادشاه دَ نفرِ کُوشی گُفت: ”آیا اَبشالوم باچِه مه جور اَسته؟“ نفرِ کُوشی دَ جواب شی گُفت: ”دُشمنای بادار مه پادشاه و تمامِ کسای که باله مُوشه تا دَز تُو ضرَر بِرسَنه، عاقُبَت شی مِثلِ امزُو جوان بَشه.“
۳۳پادشاه غَدر غَمگی شُد و دَ اُتاقی که بَلِه دالیزِ درگِه شار بُود، بُر شُده چخرا کد. اُو دَ حالِیکه مورفت، اینی رقم مُوگُفت: ”اَی باچِه مه اَبشالوم! اَی باچِه مه، اَی باچِه مه اَبشالوم! کشکِه ما دَ جای تُو مُومُردُم، اَی باچِه مه اَبشالوم، اَی باچِه مه!“