۱دَ یوآب گُفته شُد که، ”اونه، پادشاه چخرا مُونه و بَلدِه اَبشالوم ماتم گِرِفته.“ ۲پس پیروزی امزُو روز بَلدِه تمام لشکر دَ ماتَم تبدِیل شُد، چُون مردُم دَ امزُو روز شِنِید که پادشاه بخاطرِ باچِه خُو غَمگی شُده. ۳لشکر دَ امزُو روز دُزَکی دَ شار داخِل شُد، رقمِ کسای که از جنگ دُوتا کده بَشه و از شرمِندَگی دُزَکی دَ شار داخِل شُنه. ۴پادشاه رُوی خُو ره پوشَند و پادشاه دَ آوازِ بِلند چخرا کده گُفت: ”اَی باچِه مه اَبشالوم! اَی باچِه مه اَبشالوم، اَی باچِه مه!“
۵اوخته یوآب دَ مَنِه خانه دَ پیشِ پادشاه اَمَد و دَزُو گُفت: ”اِمروز تُو رُوی تمام خِدمتگارای خُو ره قد شَرم پوشَندی، رُوی خِدمتگارای ره که جانِ ازتُو و جانِ باچه ها و دُخترون تُو و جانِ خاتُونو و کنِیزای تُو ره نِجات دَد. ۶ازی که تُو دُشمنای خُو ره مُحَبَت کدی و از دوستای خُو بَد بُردی، تُو اِمروز واضِح کدی که قومَندانا و خِدمتگارا بَلدِه تُو هیچ اَرزِش نَدره؛ چُون ما فامِیدُم که اگه اَبشالوم اِمروز زِنده مُوبُود و مو پگ مو مُومُردی، تُو خوش مُوشُدی. ۷پس آلی باله شُده بُرو بیه و دَ خِدمتگارای خُو تورای دِلگرم کُنِنده بُگی؛ ما دَ خُداوند قَسم مُوخورُم که اگه بُرو نَیی، اِمشاو یگ نفر ام قد ازتُو باقی نَمُومَنه و اِی بَلا بَدتَر از تمام بَلاهای اَسته که از جوانی تا آلی ره دَ بَلِه تُو اَمَده.“ ۸اوخته پادشاه باله شُد و دَ پیشِ درگِه شار شِشت؛ و دَ لشکر گُفته شُد که: ”اونه، پادشاه دَ پیشِ درگِه شار شِشته،“ و پگِ لشکر دَ پیشِ پادشاه اَمَد.
دَ امزُو غَیت تمام لشکرِ اِسرائیل دُوتا کده دَ خانه‌های خُو رفتُد. ۹پگِ مردُم دَ تمامِ طایفه های اِسرائیل قد یگدِیگِه خُو جَر-و-بَحث کده مُوگُفت: ”پادشاه مو ره از دِستِ دُشمنای مو خلاص کده و اُو کسی اَسته که مو ره از دِستِ فَلَسطِینیا نِجات دَده، لیکِن آلی اُو بخاطرِ اَبشالوم از سرزمِین مو دُوتا کده؛ ۱۰و اَبشالوم ره که مو مَسَح کده دَ بَلِه خُو پادشاه جور کدُدی، اُو دَ جنگ کُشته شُده. پس آلی چرا دَ بارِه پس اَوُردونِ پادشاه هیچ چِیز نَمُوگِید؟“
۱۱داوُود پادشاه دَ صادوق پیشوا و اَبیاتار پیشوا اینی پَیغام ره رَیی کده گُفت: ”دَ رِیش سفیدای یهُودا بُگِید، ’چرا شُمو دَ پس اَوُردونِ پادشاه دَ خانِه شی از پگ کده آخِر اَستِید، دَ حالِیکه تورِه تمام اِسرائیل دَ پیشِ پادشاه دَ جایی که اَسته رسِیده؟ ۱۲شُمو بِرارون مه اَستِید، شُمو گوشت و استُغون مه اَستِید؛ پس چرا شُمو دَ پس اَوُردونِ پادشاه از پگ کده آخِر اَستِید؟‘ ۱۳و دَ عماسا بُگِید، ’آیا تُو گوشت و استُغون مه نِیَستی؟ خُدا مَره سخت جَزا بِدیه، اگه تُو بَلدِه همیشه دَ جای یوآب قومَندانِ لشکر مه نَشُنی.‘“
۱۴پس عماسا دِلِ تمام مَردای یهُودا ره دَ دِست اَوُرد و پگِ ازوا یگ دِل و یگ فِکر شُد؛ و اُونا دَ پادشاه پَیغام رَیی کده گُفت: ”تُو و تمام خِدمتگارای تُو پس بیِید.“ ۱۵اوخته پادشاه پس اَمَد و دَ دریای اُردُن رسِید؛ و مردُمِ یهُودا دَ دَمِ راهِ پادشاه دَ جِلجال اَمَد تا پادشاه ره از دریای اُردُن تیر کده بیره.
۱۶شِمعی باچِه جیرای بِنیامِینی از بَحُورِیم دَ عَجَله قد مردُمِ یهُودا دَ دَمِ راهِ داوُود پادشاه اَمَد؛ ۱۷قد ازُو یگ هزار نفر از بِنیامِین اَمَدُد و صِیبا خِدمتگارِ خانَوارِ شائول قد پوزده باچِه خُو و بِیست خِدمتگار خُو قد ازُو قَتی بُود. اُونا دَ عَجَله از دریای اُردُن دَ پیشِ پادشاه تیر شُد. ۱۸اُونا تیر شُده رفت تا خانَوارِ پادشاه ره از دریا تیر کده بیره و هر کاری که دَ نظرِ پادشاه خُوب معلُوم شُنه، انجام بِدیه.
شِمعی باچِه جیرا امی که از دریای اُردُن تیر شُد، اُو دَ پیشِ پادشاه رُوی دَ خاک اُفتَد ۱۹و دَ پادشاه گُفت: ”اُمِیدوار اَستُم که بادار مه، مَره گُناهکار حِساب نَکنه و خطای ره که خِدمتگار شی دَ روزی بُر شُدونِ بادار خُو پادشاه از اورُشَلیم مُرتکِب شُده دَ یاد خُو نَیره و پادشاه اُو ره دَ دِل خُو نَگِیره. ۲۰چُون ما خِدمتگار تُو مِیدَنُم که ما گُناه کدیم؛ امزی خاطر اینه، اِمروز ما از تمام خانَوارِ یوسُف کده اوّلتَر دَ دَمِ راهِ بادار خُو پادشاه اَمَدیم.“ ۲۱اوخته اَبِیشای باچِه صَرُویه دَ جواب شی گُفت: ”آیا شِمعی بخاطری که مَسَح شُدِه خُداوند ره دَوکری کده، کُشته نَشُنه؟“ ۲۲لیکِن داوُود گُفت: ”اَی باچه های صَرُویه، شُمو ره دَز مه چی غَرَض اَسته؟ چرا شُمو اِمروز دُشمون مه شُدید؟ آیا اِمروز ام یَگو کس باید دَ اِسرائیل کُشته شُنه؟ آیا ما نَمِیدَنُم که ما اِمروز پادشاهِ اِسرائیل اَستُم؟“ ۲۳پس پادشاه دَ شِمعی گُفت: ”تُو نَمُومُری.“ و پادشاه بَلدِه ازُو قَسم خورد.
۲۴دَ امزُو غَیت مِفِیبوشِت نوسِه شائول ام دَ دَمِ راهِ پادشاه اَمَد؛ اُو از روزی که پادشاه رفتُد تا روزی که صَحیح-و-سلامَت پس اَمَد، نَه دَ فِکرِ پای های خُو شُدُد، نَه رِیش خُو ره اِصلاح کدُد و نَه کالای خُو ره شُشتُد. ۲۵وختِیکه اُو از اورُشَلیم دَ دَمِ راهِ پادشاه اَمَد، پادشاه دَزُو گُفت: ”اَی مِفِیبوشِت، چرا قد ازمه نَمَدی؟“ ۲۶اُو دَ جواب شی گُفت: ”اَی بادار مه پادشاه، خِدمتگار مه مَره بازی دَد؛ ما دَ خِدمتگار خُو گُفتُم، ’اُلاغ مَره پالون کُو تا ما سوار شُده دَ پیشِ پادشاه بورُم.‘ چُون خِدمتگار تُو شَل اَسته؛ لیکِن اُو امُو کار ره نَکد، ۲۷بَلکِه دَ بَلِه خِدمتگار تُو دَ پیشِ بادار مه پادشاه تُهمَت کد. مگم بادار مه پادشاه رقمِ ملایکِه خُدا اَسته؛ پس هر چِیزی که دَ نظر تُو خُوب معلُوم مُوشه، امُو ره انجام بِدی. ۲۸باوجُودِ که تمامِ خانَوارِ آتِه مه دَ پیشِ بادار مه پادشاه سزاوارِ دِیگه چِیز نَبُود بغَیر از مَرگ، لیکِن تُو خِدمتگار خُو ره دَ مینکلِ کسای شَندی که دَ دِسترخون تُو مُوخوره. پس ما دِیگه چی حق دَرُم که دَ پیشِ پادشاه ناله-و-فریاد کنُم.“
۲۹پادشاه دَزشی گُفت: ”چرا اِیقَس کَلو توره مُوگی؟ ما گُفتیم که تُو و صِیبا زمی ره تقسِیم کنِید.“ ۳۰مِفِیبوشِت دَ پادشاه گُفت: ”بیل که پگ شی ره امُو بِگِیره؛ امی که بادار مه پادشاه صَحیح-و-سلامَت پس دَ خانِه خُو اَمَده، بَلدِه مه هر چِیز اَسته.“
۳۱اوخته بَرزِلّای جِلعادی از روگِلِیم اَمَد تا قد پادشاه از دریای اُردُن تیر شُنه و تا اُو ره همراهی کده از دریای اُردُن تیر کنه. ۳۲بَرزِلّای یگ مَردِ غَدر پِیر بُود که هشتاد سال عُمر دَشت. وختِیکه پادشاه دَ مَحَنایِیم بُود، بَرزِلّای خوراکِ ازُو ره تَهیه مُوکد، چُون اُو یگ مَردِ غَدر ثُروَتمَند بُود. ۳۳پادشاه دَ بَرزِلّای گُفت: ”قد ازمه بیه و دَ اورُشَلیم قد ازمه بُمَن و ما فِکر خُو ره سُون تُو مِیگِیرُم.“ ۳۴لیکِن بَرزِلّای دَ پادشاه گُفت: ”چند سال از زِندگی مه مَنده که ما قد پادشاه دَ اورُشَلیم بورُم؟ ۳۵ما فِعلاً هشتاد ساله اَستُم. آیا ما مِیتنُم خُوب و بَد ره فرق کنُم؟ آیا خِدمتگار تُو مَزِه چِیزی ره که مُوخوره و وُچی مُونه، مُوفامه؟ آیا وختِیکه یگ خاتُو یا یگ مَرد بَیت میخانه ما مِیتنُم آواز شی ره بِشنَوُم؟ پس چرا خِدمتگار تُو بَلدِه بادار خُو پادشاه یگ بارِ اِضافی بَشه؟ ۳۶آلی خِدمتگار تُو قد پادشاه چند قَدم دَ اُو طرفِ دریای اُردُن موره و بس. چرا پادشاه از مه اِیقَس قدردانی کنه؟ ۳۷لُطفاً بیل که خِدمتگار تُو پس بوره تا دَ شارِ خود خُو بُمُره و دَ نزدِیک قبرِ آته و آبِه خُو دَفن شُنه. لیکِن اینه، خِدمتگار تُو کِمهام حاضِر اَسته، بَلدِه شی اِجازه بِدی که قد بادار مه پادشاه بوره و هرچِیزی که دَ نظر تُو خُوب معلُوم مُوشه بَلدِه شی انجام بِدی.“ ۳۸پادشاه گُفت: ” خُوبه، کِمھام قد ازمه بوره و ما ھر چِیزی که دَ نظر تُو خُوب معلُوم شُنه بَلدِه شی انجام مِیدیُم؛ و تُو هر چِیزی که از مه خاهِش کنی بَلدِه تُو دَ جای میرُم.“ ۳۹پس تمامِ مردُم از دریای اُردُن تیر شُد؛ و پادشاه پیش از تیر شُدو بَرزِلّای ره ماخ کده بَرکت دَد و بَرزِلّای پس دَ خانِه خُو رفت. ۴۰پادشاه از دریا دَ جِلجال تیر شُد و کِمھام ام قد شی قتی رفت. خُلاصه، تمامِ لشکرِ یهُودا و نِیمِ لشکرِ اِسرائیل پادشاه ره همراهی کده اَوُرد.
۴۱اوخته تمامِ مَردای اِسرائیل دَ پیشِ پادشاه اَمَد و دَ پادشاه گُفت: ”اَی پادشاه، چرا بِرارون مو مَردای یهُودا، تُو ره دُزی کد و تُو و خانَوار تُو ره قد تمام نفرای تُو قتی از دریای اُردُن تیر کده اَوُرد؟“ ۴۲پگِ مَردای یهُودا دَ جوابِ مَردای اِسرائیل گُفت: ”بخاطری که پادشاه نزدِیکانِه مو اَسته. پس شُمو چرا دَزی باره قار اَستِید؟ آیا مو کُدَم چِیز از پادشاه خوردے و یا دَز مو کُدَم بخشِشی دَده؟“ ۴۳اوخته مَردای اِسرائیل دَ جوابِ مَردای یهُودا گُفت: ”مو دَ پادشاه دَه حِصّه دَرے و حقِ ازمو دَ داوُود ام از شُمو کده کَلوتر اَسته. پس چرا مو ره خار-و-حقِیر حِساب مُونِید؟ آیا مو نَبُودی که اوّل دَ بارِه پس اَوُردونِ پادشاهِ خُو توره گُفتی؟“ لیکِن تورای مَردای یهُودا از مَردای اِسرائیل کده زور بُود.