۱دَ امزی رقم آسمونا و زمی و هر چِیزی که دَزوا بُود تَکمِیل شُد. ۲دَ روزِ هفتُم خُدا کار خُو ره که شُروع کدُد، تَکمِیل کد و دَ روزِ هفتُم از هر کار خُو که مُوکد دِست کشِید و آرام کد. ۳خُدا روزِ هفتُم ره بَرکت دَده اُو ره مُقَدَّس حِساب کد، چراکه دَمزُو روز خُدا از هر کار خُو که خَلق و جور کدُد دِست کشِید و آرام کد. ۴اِی دَ بارِه خِلقَتِ آسمونا و زمی بُود زمانی که اُونا خَلق شُد.
وختِیکه خُداوند آسمونا و زمی ره خَلق کد، ۵هیچ بُوٹِه بیابو دَ زمی مَوجُود نَبُود و هیچ گیاهِ بیابو سویه نَکدُد، چراکه خُداوند-خُدا هنوز بارِش ره دَ زمی نَبارَندُد و آدم وجُود نَدَشت که دَ زمی کِشت-و-کار کنه. ۶مگم آو از زیرِ زمی باله میمَد و تمامِ رُوی زمی ره سیر آو مُوکد. ۷پس ازُو خُداوند-خُدا آدم ره از خاکِ زمی جور کد و دَ بِینی شی نَفَسِ حَیات پُف کد و اُو یگ مَوجُودِ زِنده جور شُد. ۸خُداوند دَ عِدِن که سُون شَرق اَسته یگ باغ جور کد و آدم ره که شکل دَدُد، دَ اُونجی ایشت. ۹خُداوند-خُدا هر رقم دِرختای نُوربَند و میوه‌تُو ره از زمی سَوزدلجی کد و دَ غولِ باغ درختِ زِندگی و دِرختِ شِناسایی خُوب و بَد ره دَ وجُود اَوُرد. ۱۰یگ نار از عِدِن بُر مُوشُد و باغ ره سیر آو مُوکد و از اُونجی دَ چار جوی تقسِیم مُوشُد. ۱۱نامِ جوی اوّل پِیشون اَسته که تمامِ سرزمِینِ حَوِیله ره دَور مِیزَنه که دَ اُونجی طِلّا وجُود دَره. ۱۲طِلّای ازُو سرزمی خالِص اَسته و شِلِیمِ خوشبُوی و سنگِ عقِیق ام دَ اُونجی پَیدا مُوشه. ۱۳نامِ جوی دوّم جِیحون اَسته که تمامِ سرزمِینِ کُوش ره دَور مِیزنه. ۱۴نامِ جوی سِوّم دَجله اَسته که از شرقِ آشُور تیر مُوشه و جوی چارُم فَرات اَسته. ۱۵بعد ازُو خُداوند-خُدا آدم ره دَ باغِ عِدِن جای-دَ-جای کد تاکه دَزُو کار کده ازُو نِگاهوانی کنه. ۱۶و خُداوند-خُدا دَ آدم اَمر کد: ”تُو اِجازه دَری که از میوِه تمامِ دِرختای باغ بُخوری؛ ۱۷مگم از میوِه درختِ شِناسایی خُوب و بَد هرگِز نَخور، چُون دَ امُو روزِ که ازُو بُخوری حتماً مُومُری.“ ۱۸و خُداوند-خُدا گُفت: ”خُوب نِییه که آدم تنها بَشه؛ ما یگ همکارِ مُناسِب بَلدِه شی جور مُونُم.“ ۱۹اوخته خُداوند-خُدا تمامِ حَیوانای بیابو و مُرغَکوی آسمو ره از خاکِ زمی شکل دَد و اُونا ره دَ پیشِ آدم اَوُرد تا بِنگره که آدم دَ سرِ ازوا چِیزخیل نام میله. و هر چِیزی که آدم هر زِنده‌جان ره کُوی کد، نام شی امُو شُد. ۲۰دَمزی رقم آدم تمامِ چارپایا، مُرغَکوی آسمو و پگِ حَیوانای بیابو ره نام کد، مگم هیچ کُدَمِ ازوا بَلدِه آدم همکارِ مُناسِب نَبُود. ۲۱پس خُداوند-خُدا آدم ره دَ خاوِ غَوُوج بُرد و اُو سخت خاو رفت. اوخته خُدا یگ قبرغِه شی ره گِرِفت و جای شی ره قد گوشتِ جان شی پُر کد. ۲۲بعد ازُو خُداوند-خُدا امزُو قبرغه، زَن ره خَلق کد و اُو ره دَ پیشِ آدم اَوُرد. ۲۳اوخته آدم گُفت:
”اِی اَسته استُغو از استُغونای مه،
و گوشت از گوشت-و-خُون مه.
نام شی «نِسأ» بَشه،
چراکه از اِنسان گِرِفته شُد.“
۲۴امزی خاطر مَرد آته و آبِه خُو ره ایله کده قد خاتُون خُو یگجای مُوشه و هر دُوی شی یگ جِسم مُوشه. ۲۵زَن و مَرد، هر دُوی شی لُچ بُود و از یگدِیگِه خُو شَرم نَمُوخورد.