۱مار از تمامِ حَیوانای بیابو که خُداوند جور کدُد، چالاکتَر بُود. اُو از زَن پُرسان کد: ”راستی، خُدا واقعاً دَز شُمو گُفته که ’از هیچ دِرختِ باغ میوه نَخورِید؟‘“ ۲زَن دَ مار گُفت: ”مو اِجازه دَرے که از میوِه دِرختای باغ بُخوری. ۳لیکِن از میوِه دِرختی که دَ غولِ باغ اَسته، خُدا گُفته ’ازُو نَخورِید و دَزُو دِست نَزنِید، نَشُنه که بُمُرِید.‘“ ۴و مار دَ زَن گُفت: ”شُمو نَمُومُرِید، ۵چراکه خُدا مِیدَنه دَمزُو روزِ که ازُو بُخورِید چِیمای شُمو واز مُوشه و شُمو مِثلِ خُدا وَری مُوشِید و خُوب و بَد ره پَی بُرده مِیتنِید.“
۶و زَن دِید که میوِه امزُو دِرخت بَلدِه خوردو خُوب اَسته و دَ چِیمای شی نُوربَند معلُوم مُوشه و ام بَلدِه حاصِل کدونِ دانایی قابِلِ پِسَند اَسته. پس اُو از میوِه شی گِرِفته خورد و دَ شُوی خُو ام دَد و اُو ام خورد. ۷اوخته چِیمای هر دُوی شی واز شُد و اُونا فامِید که لُچ اَسته. پس بَلگای درختِ انجِیر ره قد یگدِیگِه شی کوک کده بَلدِه کمر خُو پوش جور کد.
۸دَ وختِ دِیگرِ روز اُونا آوازِ خُداوند-خُدا ره شِنِید که اُو دَ باغ دَ حَرکت بُود و آدم و زَن شی خود ره از نظرِ خُداوند-خُدا دَ مینکلِ دِرختای باغ تاشه کد. ۹مگم خُداوند-خُدا آدم ره کُوی کد و دَزُو گُفت: ”کُجا اَستی؟“ ۱۰اُو گُفت: ”وختِیکه آواز تُو ره دَ باغ شِنِیدُم، ترس خوردُم و تاشه شُدُم، چراکه لُچ بُودُم.“ ۱۱ خُدا پُرسان کد: ”کِی دَز تُو گُفت که لُچ اَستی؟ آیا از میوِه امزُو دِرخت خوردی که دَز تُو گُفتدُم ’نَخور؟‘“ ۱۲ آدم گُفت: ”امی خاتُو ره که دَز مه دَدی، اینَمی از میوِه امزُو دِرخت دَز مه دَد که ما خوردُم.“ ۱۳خُداوند-خُدا از زَن پُرسان کد: ”تُو چرا اِی کار ره کدی؟“ زَن گُفت: ”مار مَره بازی دَد و ازُو خوردُم.“ ۱۴و خُداوند-خُدا دَ مار گُفت: ”ازی که اِی کار ره کدے، از تمامِ جانوَرای دَرِنده و حَیوانای بیابو کده نالَتی اَستی. دَ تمام عُمر خُو دَ رُوی کَورِه خُو راه بورُو و خاک بُخور. ۱۵دَ بَین ازتُو و زَن و دَ بَینِ نسلِ ازتُو و نسلِ ازُو دُشمَنی مِیندَزُم. نسلِ ازُو سر تُو ره مُوکویه و تُو بوربی شی ره نیش مِیزَنی.“ ۱۶دَ زَن گُفت: ”دَرد و زَحمت تُو ره دَ وختِ زَیدو غَدر کَلو مُونُم؛ تُو قد دَرد اَولاد مِیزَیی. تُو دَ شُوی خُو شَوق مِیدَشته بَشی و اُو دَ بَلِه تُو حُکمرانی مُونه.“ ۱۷دَ آدم گُفت: ”تُو تورِه خاتُون خُو ره گوش کدی و از میوِه دِرختی خوردی که دَز تُو اَمر کدُدُم که ازُو نَخور. از خاطر امزی کار تُو، زمی نالَت شُد و تُو باید دَ تمامِ زِندگی خُو رَنج-و-زَحمت بِکشی تاکه خوراک پَیدا کنی. ۱۸ زمی خار و گُل های خاردار سَوزدلجی مُونه و تُو گیاه های بیابو ره مُوخوری. ۱۹قد عَرَقِ پیشانی خُو نان مُوخوری، تا امزُو روزی که دَ خاکِ زمی موری، چراکه امزُو گِرِفته شُدے؛ چُون تُو از خاک اَستی و پس دَ خاک موری.“ ۲۰و آدم نامِ خاتُون خُو ره حَوا ایشت، چراکه اُو آبِه تمامِ بَشر مُوشُد. ۲۱پس خُداوند-خُدا از پوستِ حَیوانا بَلدِه آدم و خاتُون شی کالا جور کد و اُونا ره پوشَند. ۲۲و خُداوند-خُدا گُفت: ”اینه، اِنسان رقمِ یکی از مو شُده که مِیتنه خُوب و بَد ره پَی بُبره. آلی نَشُنه که اُو دِست خُو ره دِراز کده از درختِ حَیات ام گِرِفته بُخوره و بَلدِه همیشه زِنده بُمَنه.“ ۲۳امزی خاطر خُداوند-خُدا اُو ره از باغِ عِدِن بُر کد تا دَ رُوی زمِینی که از شی گِرِفته شُدُد، کِشت-و-کار کنه. ۲۴اُو اِنسان ره از باغِ عِدِن هَی کد و ملایکه های کِرُوبی و شمشیرِ آتِشی ره دَ شرقِ باغِ عِدِن جای-دَ-جای کد. امُو شمشیر دَ چار طرف چرخ مُوخورد تا راهِ درختِ حَیات ره حِفاظت کُنه.