۱و آدم قد خاتُون خُو حَوا یگجای شُد و اُو حامِله شُده قائن ره دَ دُنیا اَوُرد و حَوا گُفت: ”دَ کومَکِ خُداوند یگ باچه حاصِل کدُم.“ ۲حَوا دفعِه دِیگه حامِله شُد و هابِیل بِرارِ قائن ره دَ دُنیا اَوُرد. هابِیل چوپو شُد و قائن دیغو. ۳بعد از چند وخت قائن یگ مِقدار از حاصِلِ زمِین خُو ره دَ عِنوانِ هدیه پیشِ خُداوند اَوُرد. ۴هابِیل ام از اوّلباری گَلِه خُو هدیه اَوُرد و از خُوبتَرِین حِصِّه شی دَ خُداوند تقدِیم کد. و خُداوند از هابِیل و هدیِه شی راضی شُد، ۵مگم از قائن و هدیِه شی راضی نَشُد. پس قائن کَلو قار شی اَمَد و سر خُو ره تا اَندخت. ۶خُداوند دَ قائن گُفت: ”چرا قار شُدی و سر خُو ره تا اَندختی؟ ۷اگه تُو نیکُوکار بَشی، آیا قبُول نَمُوشی؟ و اگه نیکی نَکُنی گُناه دَ دانِ درگه دَ گیتِه تُو اَسته و تُو ره میخایه دَ چنگ بیره، مگم تُو باید دَ سرِ ازُو زور شُنی.“ ۸ولے قائن دَ بِرار خُو هابِیل گُفت: ”بیه که دَ صحرا بوری.“ و غَیتِیکه اُونا دَ بیابو بُود قائن دَ سر بِرار خُو هابِیل حَمله کد و اُو ره کُشت. ۹اوخته خُداوند از قائن پُرسان کد: ”بِرار تُو کُجا اَسته.“ اُو جواب دَد: ”نَمِیدَنُم. آیا ما نِگاهوانِ بِرار خُو اَستُم؟“ ۱۰و خُداوند گُفت: ”بَچی اِی کار ره کدے؟ خُونِ بِرار تُو از زمی پیشِ ازمه ناله مُونه. ۱۱و آلی تُو امزی زمی نالَت شُدے، امزی زمی که دان خُو ره واز کد تا خُونِ بِرار تُو ره که از دِست تُو ریختَنده شُد، چُوش کنه. ۱۲وختِیکه کِشت-و-کار کُنی زمی دِیگه دَز تُو حاصِل نَمِیدیه و تُو دَ رُوی زمی ایلهگشت و سرگَردو مُوشی.“ ۱۳قائن دَ خُداوند گُفت: ”جَزای مه کَلو سخت اَسته. ما بَرداشت نَمِیتنُم. ۱۴اِمروز تُو مَره ازی زمی و از حُضُور خُو دُور مُونی. ما دَ دُنیا ایلهگشت و سرگَردو مُوشُم و هر کس که مَره پَیدا کنه، اُو مَره مُوکُشه.“ ۱۵و خُداوند دَزُو گُفت: ”نَه، اگه کسی قائن ره بُکُشه، هفت برابر ازُو اِنتِقام گِرِفته مُوشه.“ بعد ازُو خُداوند یگ نشانی بَلِه قائن ایشت تا هر کس که اُو ره بِنگره، اُو ره نَکُشه. ۱۶و قائن از حُضُورِ خُداوند رفت و دَ یگ جای دَ نامِ «نود» که دَ شرقِ عِدِن اَسته، جای-دَ-جای شُد. ۱۷اوخته قائن قد خاتُون خُو یگجای شُد و خاتُون شی حامِله شُده حَنوخ ره دَ دُنیا اَوُرد. دَمزُو غَیت قائن یگ شار جور کد و اُو ره دَ مُطابِقِ نامِ باچِه خُو، حَنوخ نام ایشت. ۱۸و بَلدِه حَنوخ عیراد پَیدا شُد، و باچِه عیراد مَحُویائیل بُود، و باچِه مَحُویائیل مَتُوشائیل بُود که اُو آتِه لَمَک بُود. ۱۹و لَمَک دُو خاتُو گِرِفت: یگ شی عاده نام دَشت و دِیگِه شی ظِلّه. ۲۰و عاده یابال ره دَ دُنیا اَوُرد. اُو آتِه کسای شُد که خَیمه نِشِین و مالدار بُود. ۲۱نامِ بِرار شی یُوبال بُود. اُو آتِه تمامِ بَربط نَوازا و نَی‌نَوازا بُود. ۲۲و ظِلّه ام اَولاد کد: اُو تُوبَل قائن ره دَ دُنیا اَوُرد که صَنعتگرِ آلَه های برونزی و آینی بُود. خوارِ تُوبَل قائن، نَعمه بُود. ۲۳و لَمَک دَ خاتُونوی خُو گُفت:
”اَی عاده و ظِلّه. تورِه مَره گوش کُنِید!
اَی خاتُونوی لَمَک گب مَره خُوب دَ دِل خُو بِگِیرِید!
ما یگ آدم ره کُشتُم که اُو مَره زخمی کدُد؛
یگ جوان ره که مَره اَوگار کدُد.
۲۴اگه از قاتِلِ قائن هفت برابر اِنتِقام گِرِفته مُوشه،
از قاتِلِ لَمَک هفتاد و هفت چند اِنتِقام گِرِفته مُوشه.“
۲۵پس آدم بسم قد خاتُون خُو یگجای شُد و اُو یگ باچه دَ دُنیا اَوُرد که نام شی ره شِیث ایشت، چُون اُو گُفت: ”خُدا یگ نسلِ دِیگه ره دَ عِوَضِ هابِیل دَز مه دَد، چراکه قائن اُو ره کُشتُد.“ ۲۶و شِیث ام صاحِبِ یگ باچه شُد و نام شی ره اِنوش ایشت. دَمزُو غَیت بُود که مردُم دَ نامِ خُداوند عِبادت کدو ره شُروع کد.