۱خُدا نوح و باچه های شی ره بَرکت دَده گُفت: ”باروَر و کَلو شُنِید و زمی ره پُر کُنِید. ۲ترس و بِیم شُمو دَ بَلِه تمامِ حَیوانای زمی و پگِ مُرغَکوی آسمو و دَ بَلِه هرچِیزی که دَ رُوی زمی خَزَک مُونه و پگِ ماهیای دریا وجُود مِیدَشته بَشه؛ ما پگِ ازوا ره دَ دِستِ ازشُمو دَدیم. ۳هر چِیزی که حَرکت مُونه و زِندگی دَره بَلدِه خوراک شُمو اَسته؛ امُو رقم که گیاه های سَوز ره دَز شُمو دَدیم، تمامِ چِیزا ره دَز شُمو مِیدیُم. ۴مگم گوشت ره قد خُون شی که زِندگی ازُو اَسته، نَخورِید. ۵و خُون شُمو ره که زِندگی شُمو اَسته، ضرُور بازخاست مُونُم: اُو ره از هر حَیوان و از هر اِنسان بازخاست مُونُم؛ از هر اِنسان جانِ بِرار شی ره بازخاست مُونُم.
۶کسی که خُونِ یگ اِنسان ره مِیریزَنه،
خُونِ ازُو ام از دِستِ اِنسان ریختَنده مُوشه.
چراکه خُدا اِنسان ره
هَمرَنگ خود خُو خَلق کده.
۷شُمو باروَر و کَلو شُنِید؛ دَ بَلِه زمی تِیت شُده دَز شی کَلو شُنِید.“ ۸بعد ازُو خُدا دَ نوح و باچه های شی گُفت: ۹”اینه، ما عهد خُو ره قد شُمو و اَولادِه شُمو که بعد از شُمو مییه ۱۰و قد تمام زِنده‌جانای که قد شُمو اَسته، بسته مُونُم: قد مُرغَکو، چارپایا و پگ حَیوانای زمی که قد شُمو اَسته، یعنی قد هر چِیزی که از کِشتی بُرو اَمَد، قد هر جاندارِ زمی. ۱۱ما عهد خُو ره قد شُمو اُستُوار مُونُم که دِیگه هرگِز پگِ مَوجُوداتِ جاندار دَ وسِیلِه طوفان-و-سیل آو نابُود نَمُوشه و دِیگه هرگِز طوفان-و-سیل نَمییه که زمی ره تَباه کُنه.“ ۱۲و خُدا گُفت: ”نشانی عهدی که ما دَ بَینِ ازخُو و ازشُمو و پگِ زِنده‌جانای که قد شُمو اَسته بسته مُونُم و بَلدِه تمامِ نسل های آینده برقرار مُومَنه، اینی اَسته: ۱۳ما رنگِین کَمون خُو ره دَ آوُرها میلُم و اِی نشانی عهدی اَسته که دَ بَینِ ازمه و زمی بسته شُده. ۱۴وختِیکه آوُرها ره دَ بَلِه زمی میرُم و رنگِین کَمو دَ آوُرها دِیده مُوشه، ۱۵اوخته عهد خُو ره که دَ بَینِ ازمه و شُمو و پگِ زِنده‌جانای جِسمدار بسته شُده دَ یاد خُو میرُم؛ و آوها دِیگه هرگِز سیل جور نَمُوشه تا تمامِ مَوجُوداتِ جاندار ره نابُود کُنه. ۱۶هر غَیتِیکه رنگِین کَمو دَ آوُرها ظاهِر شُنه، ما اُو ره مِینگرُم و عهدِ جاویدانی ره که بَینِ خُدا و پگِ زِنده‌جانای جِسمدارِ رُوی زمی اَسته دَ یاد خُو میرُم.“ ۱۷و خُدا قد نوح گُفت: ” اَرے، اینَمی نشانی عهدی اَسته که ما دَ بَینِ ازخُو و تمامِ مَوجُوداتِ جاندارِ رُوی زمی بسته کدیم.“
۱۸باچه های نوح که از کِشتی بُر شُد، اینی کسا بُود: سام، حام و یافِث. حام آتِه کِنعان بُود. ۱۹اَمیا سِه باچِه نوح بُود و امزیا مردُم دَ تمامِ زمی پَخش شُد. ۲۰و نوح دَ کِشت-و-کارِ زمی شُروع کده یگ باغِ انگُور جور کد. اُو اوّلِین نفر بُود که یگ باغِ انگُور ره جور کد. ۲۱ یگ روز نوح از شرابِ انگُور وُچی کده نشه شُد و خود ره دَ خَیمِه خُو لُچ کد. ۲۲حام آتِه کِنعان، لُچی آتِه خُو ره دِید و بُرو رفته دَ دُو بِرار خُو خبر دَد. ۲۳اوخته سام و یافِث پَٹو ره گِرِفته دَ بَلِه شانه های خُو اَندخت و پَسکی پَسکی رفته لُچی آتِه خُو ره پوشَند. رُوی ازوا دِیگه طرف بُود و اُونا لُچی آتِه خُو ره نَدِید. ۲۴وختِیکه نوح از حالتِ نشه‌گی خُو بیدار شُد و فامِید که باچِه ریزِه شی چِیز کار کده، ۲۵اُو گُفت:
”نالَت دَ کِنعان!
اُو غُلامِ غُلامای بِرارون خُو بَشه.“
۲۶نوح بسم گُفت:
”حمد-و-ثنا دَ خُداوند، خُدای سام.
کِنعان غُلامِ سام بَشه.
۲۷خُدا زمِینِ یافِث ره پِراخ کُنه
اُو دَ خَیمه های سام زِندگی کُنه
و کِنعان غُلامِ ازُو بَشه.“
۲۸پس از طوفان-و-سیل، نوح سِه صد و پِنجاه سالِ دِیگه زِندگی کد ۲۹و تمامِ روزای زِندگی نوح نُه صد و پِنجاه سال بُود؛ و اُو فَوت کد.